ΕΠΙΜΥΘΙΟ

Καταλαγιάζει ήσυχα,

όχι η επιθυμία
που φλόγα πάντα καίει διψασμένη ,
(μια σπίθα της αρκεί
το σύμπαν ολοκαύτωμα να γίνει)
μα η βεβαιότητα μιας εποχής νοσταλγικής
πως δεν θα 'ρθει ποτέ!

Αλήθεια ήτανε χαμένη από χέρι
κι ας έκλεινα τα μάτια μην τη βλέπω έτσι!
Στ' ονειρικό μου ακρογιάλι
εκεί γεννήθηκε γλυκιά,
μα η ίδια η άμμος που τη θήλαζε,
την έπνιγε σιγά σιγά!

-Αγαπημένη μου ουτοπία!
Τα άνθη της ψυχής μου λυπημένα,
στα πόδια σου επιμύθιο αφημένα!!!

      ~ ~ V. K. ~ ~
       22/3/2019