Φύκια μπλεγμένα στα χρυσά μαλλιά,
στέμμα της κόκκινοι αστερίες,
τόσων αιώνων έννοιες, τόσες ιστορίες!
Φίλος πιστός ο ήλιος της
με τις αχτίδες τη χτενίζει,
στα χάδια του τη νανουρίζει.
Ολημερίς σεργιάνι απ' άκρη σ'άκρη,
της θάλασσας κυρά,
ξέρει τις ρούγες της καλά!
Όμορφο πλάσμα, αλλόκοτο
και λίγο ιδιότροπο,
η αναζήτηση, στο βλέμμα της οικόσημο!
Κάποτε αναθυμάται τη στεριά
και νοσταλγεί τ' ανθρώπινα,
τον έρωτα, τα πάθη!
Άτυχοι στάθηκαν πολλοί,
μα τυχερός όποιος την γνώρισε
και δεν εχάθη!
Η γοητεία του άγνωστου,
του καπετάνιου γητευτής,
προκλητικό το ωραίο το ταξίδι,
να φεύγει για του νόστου το νησί,
στην ίδια ρότα μια ζωή,
για την Ιθάκη!
Μοιραία ήταν η στιγμή,
η Λάχεσις τον έφερε εκεί,
στο διάβα της, στο συναπάντημά της!
Δυο σαϊτιές τα μάτια της,
στα μάτια του καρφώνει
και σαν μαγνήτης τον τραβά
ενώ σιμώνει!
Πανώρια η γοργόνα, αστραφτερή,
χαμογελά και πιάνεται απ' την κουπαστή.
Η όψη της η θρυλική,
πόσο τον σαγηνεύει!
Μ' ένα λυπητερό κι εξώκοσμο τραγούδι,
τον κλέβει απ' το τιμόνι.
Δίχτυα απλώνει γύρω του
τα ζωντανά μαλλιά της,
τον δένει επάνω της σφιχτά.
Τινάζει την ουρά της δυνατά
και χάνονται σ' απάτητα νερά!
Άγριο ρόδο της κεντάει την καρδιά,
ο άνδρας που κρατάει αγκαλιά.
Με μιας χαμήλωσε ο ουρανός,
λάμπουν μυριάδες άστρα,
φεγγοβολάει ο βυθός!
Του έρωτα το άρωμα,
τη φύση της μερεύει,
το δέρμα το φολιδωτό,
βελούδο γίνεται απαλό.
Μιλάει η λίρα της γλυκά,
δείχνει ευτυχισμένη!
Αναγεννιέται η Άνοιξη
στα κοραλλένια βάθη,
δελφίνια σέρνουν το άρμα της
το ολόλαμπρο μες στα άνθη!
Άσμα ασμάτων,
έξαψη μουσική στην άφρη των κυμάτων!
Πανάρχαια και νιογέννητη,
στα μάγια και στα όνειρα ακροβατεί,
αέναη ζωής πηγή,
κάθε φορά ξεχωριστή
του έρωτα η γεύση!
Μια του μοναδική στιγμή,
μπορεί σαν μια αιωνιότητα ν' αξίζει!
Το φιλντισένιο φυλαχτό
με το μαργαριτάρι
αγγίζει με τα χείλη της
κι απάνω του φοράει!
Ελεύθερο θαλασσινό θεριό,
τα κύματα μονάχη κουμαντάρει.
Ταίρι θνητό δεν κάνει
γιατί ζωή γι' αυτόν δεν θα 'χει,
όπου εκείνη κατοικεί!
Τον αγκαλιάζει τελευταία φορά
και αναδύονται αργά....
τη νοιώθει λυπημένη!
Μ' ένα φιλί της,
χαρίζει τον ωραίο άνδρα
πίσω στο τιμόνι,
με το υνί που διάλεξε,
τον χρόνο του να οργώνει....
Μία ακόμη τρυφερή ματιά
και η γοργόνα επέστρεψε
στης θάλασσας το αμόνι!
Καραβοκύρης πάλι
στο αγαπημένο του σκαρί,
που 'ναι στο ακρόπρωρο
γοργόνα σκαλισμένη.
Τη συλλογιέται και αργεί,
ακόμη μαγεμένος
από τη σπάνια ομορφιά,
στ' απόκρυφά της να τον μυεί!
Η αρχόντισσα που απρόσμενα
τον πότισε χαρά,
γλυκιά του συντροφιά,
η σκέψη της μαζί του αρμενίζει!
Σμήνος τα θαλασσόπουλα σε αναμονή,
με τις φωνές τους προλογίζουν το ταξίδι!
Ο έρωτας του τον καλεί,
τα ωραία ιδανικά του να γυρέψει
πέρα απ' των οριζόντων τη γραμμή,
ως εραστής των μακρινών ακτών,
ταξιδευτής ταγμένος
των γαλάζιων πόντων!!!
~ ~ V.K ~ ~
8/6/2017
Blue Woman by Freydoon Rassouli
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου