ΜΑΣ ΓΕΛΑΣΕ Η ΑΝΟΙΞΗ;;;

Η άνοιξη μας γέλασε,
μας πλάνεψε πλάνην οικτράν,
ή την προδώσαμε εμείς;
Πότε επιτέλους θα 'ρθουνε
για μας τα χελιδόνια!
Ο θρόνος περιμένει χρόνια
για την αγάπη την πανώρια
και το κερί καρτερικά ν' ανάψει
από τη λάμψη τη στεντόρεια!
Αδημονούν στα σπάργανα
οι στιγμές, παρθένες
να ντυθούν κόκκινη φλόγα,
τ' ωραίο απόλυτο,
της μέθεξης το χρώμα!
Πάνω στου ανέμου τα φτερά,
άγριων αλόγων γητευτές,
ας ταξιδέψουμε μακριά,
στου φεγγαριού τα χνάρια!
Μέσα από θάλασσες, στεριές,
με του έρωτα μας το σκαρί,
τ' άλικο πάθος για πανί,
να φτάσουμε στου πόθου το λιμάνι,
αραξοβόλι στ' όμορφο
χρυσό μας ακρογιάλι!
Κάτω απ' των άστρων τις ματιές
να γράψει η αγάπη μας
με της ψυχής το χέρι
τις μαγικές μας τις στιγμές,
να μείνουν ανεξίτηλες
στου χρόνου το τεφτέρι!
 
    ~ ~ V. K. ~ ~
   Voula Kapiri
    30/3/2018

painting by Fransois Fressinier

ΚΟΚΚΙΝΗ ΑΝΕΜΩΝΗ

Με πόσα λεξολούλουδα
στεφάνι να σου πλέξω,
λουλούδι μου όμορφο εσύ
ήλιους και ελπίδες μέσα μου,
παρθένα ωδή ανθείς!
Της χειμωνιάς μου ζεστασιά,
μικρή μου ανεμώνη,
κόκκινη παπαρούνα μου
του αίματος και των παθών,
μες στην καρδιά μου ιερουργείς!

~ ~ V. K. ~ ~
Voula Kapiri

painter Ben Payne

ΟΑΣΗ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

Τον είδαμε μοναχικό καβαλάρη από μακριά.
Καθώς πλησίαζε, ένα αισθησιακό άρωμα πλανήθηκε στην ατμόσφαιρα,
προάγγελος της εκλεκτής του παρουσίας.
Ήταν ένας Πρίγκηπας!
Το μαρτυρούσαν όλα στο πέρασμά του.
Ο αέρας που παραμέριζε στον καλπασμό του αλόγου του,
η ακριβή του ιπποτική στολή, οι κινήσεις του,
τα ευγενικά του χαρακτηριστικά! Όλα!
Η ματιά μας στυλώθηκε εκστατική
στο γαλανόμορφο βλέμμα του που άγγιξε την ευαισθησία μας!
Καθώς πλησίαζε όμως, άλλη μια φιγούρα έκανε αισθητή την παρουσία της.
Δεν ήταν όραμα!
Αρχικά τη νιώσαμε στον αέρα κι ύστερα μας φανερώθηκε ολοκάθαρα.
Ήταν μια θλιβερή ύπαρξη κολλημένη πάνω του!
Ήταν εκείνη! Η σύντροφος της ζωής του, η Μοναξιά του!
Η αλήθεια του, καλυμμένη μ' ένα ανατολίτικο χρυσοκόκκινο πέπλο
που τώρα να... του γλιστρούσε!
Ω! Πόση μοναξιά!
Χυνόταν μπροστά μας προκλητική,
ενώ η διαφάνεια μιας παράξενης αίσθησης την άφηνε γυμνή,
μυστηριώδη, να σαγηνεύει το μέσα μας!
Είχαν ταξιδέψει μαζί στο βασίλειο της γνώσης για τη ζωή
σε όμορφα μονοπάτια, μακριά από κακοτοπιές.
Οι δυο τους ζούσαν καλά μαζί. Ποιος θα το αμφισβητούσε;
Είχαν μάρτυρες αδιάψευστους τις δημιουργικές τους στιγμές.
Αυτές που ικανοποιούσαν την πολυσχιδή φύση του,
το πορφυρογέννητο πνεύμα του, το βαθυστόχαστο βλέμμα του,
την πολυτάλαντη προσωπικότητά του.
Τι κι αν απ' τα βάθη του είναι του, η ψυχή του ούρλιαζε τις νύχτες
για ένα αληθινό άγγιγμα, ένα ζεστό ανθρώπινο χάδι!
Όταν τα ουρλιαχτά της αλυχτούσαν στα σκοτάδια,
εκείνος πάντα έτρεχε να τα μαζέψει πριν τα βρει η αυγή.
Πάλευε να της κλείσει το στόμα, τη μεθούσε με ψεύτικη χαρά
ή έκλεινε και τ' αυτιά του να μην την ακούει.
Φόβος και τρόμος το άγγιγμα!
Ποιoς θα δώσει, ποιoς θα πάρει, ποιoς θα χάσει, τι θα χάσει!
Όλα τα είχε ζυγιάσει μια χαρά
και για τη γλύκα του αγγίγματος δεν σκόπευε να ρισκάρει!
Άφηνε το χρόνο να φεύγει,
τις ώρες να κυλάνε πάνω σε όμορφες νότες μοναξιάς.
Τα πρωινά τραβούσε την κουρτίνα της αυλαίας
κι έκρυβε από πίσω τις σκιές που τις νύχτες έπαιζαν στη σκηνή,
τη δραματική αλήθεια της ζωής του!
Ντυνόταν ένα ολόφρεσκο χαμόγελο κι έλαμπε σαν ήλιος!
Μάσκα εύκολη, απλή, καθημερινή!
Ποιoς θα μπορούσε να υποψιαστεί
πως φλέγονταν κάθε μέρα στην ίδια απουσία τα σώψυχα του!
Στράγγιζε μέσα του ο πόθος για το αντάμωμα της αγαπημένης του ψυχής!
Ευτυχώς, η μοσχοβολιά της Άνοιξης
φεγγοβολούσε ακατάπαυστα μέσα του κι αυτό τον έσωζε!
Άνοιγε τα χέρια του κι αγκάλιαζε τον ουρανό στα ξενύχτια του,
σολάριζε με την πιο γλυκιά του μουσική, ωδές στ' αστέρια!
Έτσι η ευλογία της μοναξιάς φώλιασε στην αγκαλιά του,
στη θέση ενός απέραντου κενού!
Κι όταν το πρόσωπο του πόνου τον έβρισκε κάποιες στιγμές τρωτό,
το μάλωνε αγριεμένος: "κρύψου εσύ και μη βγάλεις άχνα"!
Τα είχε όλα καλά τακτοποιημένα, μια νομοτέλεια ο έξω κόσμος του,
το μέσα του πότε θα τακτοποιούσε!
Τόσες μάσκες! Με τι καμάρι τις φορούσε, αυτός ο δημιουργός τους!
Ο τέλειος καλλιτέχνης της τέλειας μάσκας!
Και τώρα, πώς έγινε αυτό;
Ποιο αόρατο χέρι ξεγύμνωσε την αγαπημένη του Μοναξιά!
-Μοιάζεις Πρίγκηπα με μικρό παιδί
που του άρπαξαν το παιχνίδι απ' τα χέρια.
Η σκέψη σου ταξίδεψε μέσα μας άθελά σου και σε νιώσαμε!
Η αλήθεια σου μας εξέπληξε αρχικά γιατί είναι αταίριαστη με το άρωμα σου,
όμως εδώ είμαστε συνηθισμένοι στα σκληρά. Έρημος βλέπεις!
Σε ιδιαίτερες συνθήκες αναπτύσσονται με ιδιαίτερο τρόπο οι αισθήσεις!
Χάρισε τις μάσκες, δωράκι στη Μοναξιά σου
κι αφουγκράσου τον παλμό της φιλόξενης όασης μας.
Πάρε βαθιά ανάσα και μπες με το άλογό σου στις χίλιες και μια νύχτες σου!
Ακολούθησε το ένστικτό σου με τον εαυτό σου γυμνό.
Μια ψυχή ανασαίνει για σένα εδώ.
Θα τη γνωρίσεις αμέσως γιατί έχει το χαμόγελο σου.
Διάλεξε και την εξωτική ομορφιά που λαχταρούν οι αισθήσεις σου,
μια καλλονή οπτασία!
Ταίριαξε τα τώρα αν μπορείς! Αυτό κι αν είναι τέχνη!
Στης Χαλιμάς τα παραμύθια, ζήσε το ονειρεμένο σου παραμύθι!
Βυθίσου στα νερά μας να δροσιστείς,
πιες από τους τροπικούς μας χυμούς να ξεδιψάσεις,
νιώσε τη μουσική της καρδιάς!
Η Αγάπη θα χορέψει για σένα το χορό της φωτιάς. Απόλαυσέ την!
Εδώ, στη γη των αισθήσεων και των παραισθήσεων,
όλα μπορούν να συμβούν!!!

             ~ ~ V.K ~ ~
            Voula Kapiri
             29/7/2015

        paintings by Alex Alemany

ΜΑΣΚΕΣ

Μάσκες!!! Θέμα επίκαιρο αλλά και διαχρονικό!
Συμφωνείτε, φαντάζομαι!
Περίτεχνες μάσκες εδώ, σ' ένα μουσικό μεγαλείο!
Η αλλοφροσύνη των καιρών μοστράρει απροκάλυπτη,
προκλητικά ελκυστική!
Η σκληρότητα της άψυχης μάσκας
καλύπτει συναισθήματα κι ευαισθησίες,
προστατεύει το ευάλωτο της προσωπικότητας
και κρύβει αντίστοιχα την ασχήμια της,
τη φαυλότητα, που δεν την τιμά!
Πλασάρονται προσωπεία όλων των ειδών!
Της εποχής βλέπετε!
Όλο και κάποιο θα σου ταιριάζει!
Τόσο ξένα, τόσο απρόσιτα,
η προσωποποίηση του φθαρτού!
Κι όμως για κάποιους εύχρηστη, καθημερινή,
αγαπημένη επιλογή !
Να ξεγελάσεις τον άλλο, να νιώσεις μια υπεροχή.
Επίπλαστη ανωτερότητα που όμως τι κρίμα,
δεν κρατάει πολύ!
Η πραγματικότητα επανέρχεται δριμύτερη
κι αυτή είναι που μετράει, δυστυχώς!
Μασκαράδες πάσης φύσεως, καιρός σας να χαρείτε!
Τη μάσκα μόνο αυτή της συνειδήσεως δεν θα βρείτε!
Για λίγο ηθοποιοί λοιπόν, θέατρο, υποκριτική,
είναι κι αυτή μια τέχνη!!!
Χρόνια πολλά κυρίες και κύριοι, με υγεία και χαρά!

                         ~ ~ V.K ~ ~
                        Voula Kapiri
                          6/2/2018

ΗΛΙΕ, ΧΡΥΣΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ

Αχ! ήλιε καταδεκτικέ,
έτσι, να νοιάζεσαι και μας,
τον κόσμο αγνάντι στο βορρά!
Άρχοντα μελιστάλαχτε,
ήλιε, εκλεκτέ μου φίλε,
ο ερχομός σου ευλογητός!

Ημέρες, μήνες πέρασαν
χωρίς την αγκαλιά σου
κι όσο η αγάπη σου μακριά,
παλεύαμε τη θλίψη,
εκείνη τη μουντάδα την ασθενική
που σου τρυπάει την ψυχή
και στάζει μελαγχολία νοσταλγική!
Ζουμπούλια και βασιλικά,
πανσέδες, φρέζες, γιασεμιά,
βιολέτες και γεράνια
πεθαίνουν για μια σου ματιά!

Και να λοιπόν η χαρμονή,
τα βήματα σου στην αυλή,
να τα και τα χαμόγελα
στης μυγδαλιάς τα χείλη,
στης αχλαδιάς, κορομηλιάς,
στης κορασιάς τα χείλη,
όλοι σε υποδεχόμαστε
με μια ορθάνοιχτη καρδιά!

Για δες τ' αγριολούλουδα
στ' απέναντι περβόλι,
είναι μια γλύκα πρωινή
ετούτη η κίτρινη γωνιά,
ανοίγουν παιχνιδιάρικα
στο ζωηρό σου χάδι
κι άμα το δείλι κρύβεσαι,
μαζεύονται ξανά!
Στα λιόχαρα καμώματα,
η φύση ντύνεται ομορφιά,
χρώματα και αρώματα,
ζωής ανάσες στην καρδιά.
Φίλε μου, καλώς όρισες
στην πόρτα μας και πάλι,
χαρά ζωντάνιας, ήλιε μου,
χρυσή μου εσύ αγκάλη!!!

~ ~ V. K. ~~
Voula Kapiri
 14/3/18

painter Maria Oosthouizen

ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ

Το γράμμα που περίμενα να ρθει,
δυο λέξεις σου, δεν έφτασε ποτέ!
Κι ήταν η πόρτα της καρδιάς μου ανοιχτή!
Ίσως να το 'στειλες με της ψυχής τα περιστέρια
κι ίσως στο δρόμο να του έστησαν καρτέρια,
ίσως το ζήλεψαν και το 'κλεψαν τα αστέρια.
Πέρασαν τόσα χρόνια, άργησε πολύ!
Μα εγώ θα περιμένω ακόμα,
την Άνοιξη στην πόρτα να φανεί,
το άρωμα από τα ζεστά σου χέρια!
Η ζεστασιά της πένας σου,
την παγωνιά να σπάσει του χειμώνα!

~ ~ V. K. ~ ~
Voula Kapiri
  2/1/2019

  artist Selenada

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΧΙΟΝΑΤΗ

Την περιμένει ο Όρλιακας ψηλά στα Γρεβενά,
ολάκερη η Πίνδος στ' αραχνοΰφαντα λευκά,
όπως και ο Ταΰγετος κι ο Ψηλορείτης.
Το μήνυσε, απόψε θα σιμώσει χαμηλά!
Νύφη θα ξεχυθεί στην άγρια φύση,
τα χιονισμένα δάση, τα βουνά
με τα απαλά της δάχτυλα θ' αγγίξει,
το μουσικό ασήμι στο λευκό θα αντιφεγγίσει.
Αγρίμια, κι αγριόπουλα στο κούρνιο θ' αγρυπνούν
κι απορημένα, ανήσυχα θα ψάχνουν να μονιάσουν,
την ώρα που θα σμίγουν φλόγες οι καρδιές
στα μεθυσμένα λόγια τ' ουρανού!
Μ' ένα σκοπό ερωτιάρικο, αλαργινό,
τα μάτια τα μοναχικά θ' αδράξει
να λικνιστούν πάνω της ταιριαστά
να τ' αρμενίσει στο γλυκό της παραμύθι.

Ω! να τη η άρρητη ομορφιά!
Μαλαματένια τα βουνά, τ' αστέρια έχουν σωπάσει
μαλαματένια τα φιλιά, γαλήνεψε η πλάση!
Στην πανδαισία αυτή με δέος υποκλίνεται η γη,
έκθαμβες οι αισθήσεις στη λάμψη την αγνή,
στην πριγκιπέσσα του ουρανού, Πανσέληνο Χιονάτη!!!

        ~ ~ V. K. ~ ~
        Voula Kapiri
           19/2/2019

painting by Freydoon Rassouli

ΑΝ, ΑΝΘΗ ΜΟΥ ΛΕΥΚΑ

Χάδι ξεχύθηκε απαλό στο πέτρινο δρομάκι,
έν' άρωμα Ανατολής που 'ρθε με τ' αεράκι.
Το δειλινό χρυσοκεντά!
Μυστήριο τι με κυνηγά,
η έννοια που με τρέχει στην άγνωστη ανηφοριά.
Μια πόρτα ανοίγω κι απορώ,
είμαι σε χώρο ιερό, μόνη σε ήσυχο ναό
που σε στερνό ανάβλεμμα τον ένιωσα ιδεατό!
Λες και με περιμένει...
μπρος στο σολέα ανοιχτό, ένα βιβλίο σαν γλυπτό,
εξαίσιο φιλοτέχνημα που αποπνέει ρομαντισμό!
Το μελετώ με δέος, θαυμασμό!
Τα φύλλα αλύγιστα, σκληρά,
μα πόση ευαισθησία στην καρδιά!
Σ' όποια σελίδα κι αν σταθώ,
νιώθω της ποίησης τον παλμό, της άχνας της τη ζεστασιά.
Μένω έκθαμβη, εκστατική σε μια σελίδα θαλασσιά!
Σε κόκκινο, άλικο κλαδί, άνθη βελούδινα λευκά
σαν της μανόλιας, τρυφερά!
Χαμόγελα γλυκά, καρτερικά,
αφίλητα, παράφορα φιλιά, ζεστή βροχή στην αγκαλιά!
Με αγγίζει, το αισθάνομαι, με συγκινεί,
το ποίημα ετούτο με καλεί!
Το κάθε άνθος κι ένα ΑΝ
κι ένα συναίσθημα οικείο με πλημμυρίζει,
σαν σε ταινία πίσω με γυρίζει.
Πόνος κεντάει την καρδιά, τρύπημα απ' αγκάθι,
δεν άντεξαν στα βλέφαρα, σταλαγματιές το δάκρυ.
Τι όνειρο ήταν κι αυτό, τι αίσθηση, τι γεύση!
Μία λεξούλα τόση δα και να σου λέει τόσα πολλά!
Δροσάτη η αμφισβήτηση, αλώβητη ομορφιά,
αντικριστά σ' ό,τι πονά,
τις σεβαστές σου επιλογές, τα εκ των υστέρων λάθη,
αυτάρεσκα περιγελά!
ΑΝ είχες στρίψει το τιμόνι δεξιά;
ΑΝ έπαιρνες το άλλο μονοπάτι;
Σε αφυπνίζει, μην λυγάς, να βλέπεις φως,
να εκτιμάς τους πόθους, τις ελπίδες σου
κι ό,τι ονειρεύτηκες τρελά!
Κυλάει η ζωή σαν το νερό και πίσω δεν γυρίζει
κι είναι το χέρι σου αυτό που το ταξίδι ορίζει!
Ο χρόνος είναι αδέκαστος κι ΑΝαβολές δεν παίρνει,
το ονειρικό ΑΝέφικτο,
τ' ωραίο σου ΑΝεκπλήρωτο Πάντα σε περιμένει!!!

           * * * * * * *

Γοητευτικά, θέλγουν τα ΑΝ, σαν το άγνωστο προκλητικά,
στο χέρι σου παίρνουν ζωή,
λευκά στο κόκκινο κλαδί, πάνω στην ώρα την καυτή!
Στο timing το σωστό,
στην εύφορη στιγμή ας είναι ευλογημένη η επιλογή!!!

Κι αν πεις...
"Μα ωραία μου ΆΝθη τι ωφελεί,
ν' ΑΝαρωτιέμαι Τώρα, Τι;"

"Και η θάλασσα είν' απέραντη, τα πουλιά μυριάδες,
οι ψυχές όσες κι οι συνδυασμοί
που μπορούν να γεννήσουν οι ήχοι και τα λόγια,
όταν ο έρωτας και το όνειρο συμβασιλεύουν!"
από τα Ρω του ο Οδ. Ελύτη.

     ~ ~ V. K. ~ ~
   Voula Kapiri
    8/10/2017

painting by Christian Schloe


ΑΝ ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΑΛΛΙΩΣ......

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Χαιρετίζω τα ωραία έργα των ανθρώπων
μα πρωτίστως τον ωραίο άνθρωπο!
Χαιρετίζω την απλότητα σε όλο της το μεγαλείο!
Τίποτα πιο όμορφο,
τίποτα πιο μεγάλο από τα απλά,
την ίδια τη φύση με την τελειότητα της!
Καλημερίζω τον ήλιο,
το φεγγάρι και τ' αστέρια,
τη θάλασσα, το κύμα και τους βράχους,
τους γλάρους και το πέταγμα τους,
τον άνεμο που θροΐζει τα φύλλα, τα λουλούδια,
τα βουνά με τις πηγές και τα κελαρυστά νερά
τα αηδόνια μες στις ροδαυγές,
τα βλέμματα τα αντικριστά, τα χτυποκάρδια,
τη ζεστασιά και τη δροσιά,
την καλοσύνη, την ευγένεια,
τη φιλία, τα αισθήματα τα αληθινά
και όλα όσα μπορεί να υμνήσει η ψυχή του ανθρώπου,
όσα μπορούν να γίνουν στίχοι στα χέρια των ποιητών,
τραγούδι στα χείλη και στις καρδιές των καλλιτεχνών.
Την ομορφιά, με ψυχή ανάλαφρη θα τη βρεις,
με τα όμορφα μάτια σου μπορείς να κοιτάξεις κατάματα,
να τη νιώσεις, να τη χαρείς!
Έτσι απλά να λέμε καλημέρα στη ζωή, στο σήμερα
και να νιώθουμε τυχεροί για ό,τι ωραίο αγγίζει την ψυχή!

~ ~ V. K. ~ ~
Voula Kapiri
19/7/2016

ΟΜΟΡΦΗ ΜΕΡΑ    

ΣΤΙΧΑΚΙΑ ΑΓΑΠΗΣ

Της Υπαπαντής σήμερα, γιορτή μεγάλη,
για τη μητέρα του Χριστού μας,
την Παναγία, τη μητέρα όλων!
Τα παιδιά του κατηχητικού μικρά και μεγάλα
είχαν ετοιμάσει στην εκκλησία μια γιορτούλα.
Στο τέλος της λειτουργίας λοιπόν,
ανέβαιναν λίγα-λίγα στο σολέα
και έλεγαν στιχάκια αγάπης για τη μανούλα.
Στα πρώτα παιδιά ήταν κι ο Δημητράκης.
Είπε σιγανά τα λόγια που του έδωσαν να πει:
"Μαμά μου, εσύ που με φροντίζεις
και είσαι πάντα πλάι μου, ότι κι αν μου συμβεί"
Έπαθα σοκ, σφίχτηκε η ψυχή μου, δεν το περίμενα!
Η γιαγιά του ήξερε τι θα πει
κι είχε έρθει στην εκκλησία να τον καμαρώσει!
Α, την αθεόφοβη!
Κι είχα απορήσει προς στιγμήν που την είδα εκεί!
Πως το έκαναν αυτό στο παιδί!
Σε μια ηλικία τόσο τρυφερή, να σου δίνουν μαχαίρι
να το μπήγεις ο ίδιος στην πληγή που σε πονάει,
τι άνθρωποι είναι Θεέ μου αυτοί!
Αναρωτήθηκα πώς το μπορούσε το παιδί,
από μωρό εγκαταλειμμένο από τη μάνα του,
πώς κατάφερε να τα αρθρώσει, να τα πει!
Τα άλλα παιδιά ένιωθαν όσα έλεγαν
γιατί ήξεραν από μάνα, μανούλα, μαμά,
εκείνος όμως!
Μαμά που έχουν όλοι,
που θα έπρεπε να αναλογεί μια και σ' αυτόν
μα δεν τη γνώρισε ποτέ.
Εκείνη ήταν στα 15 όταν τον γέννησε
και τον παράτησε στον 17χρονο πατέρα του
να κάνει τη ζωή της, ένα μωρό ήταν πρόβλημα,
ήταν ευθύνη, κλείσιμο, μπελάς,
δεν το ήθελαν ως φαίνεται και οι δικοί της!
Για ποια μαμά να πλέξει εγκώμια,
για ποια να τραγουδήσει η παιδική καρδιά του!
Πως να μιλήσεις ή να νιώσεις
για κάποιον ξένο, τόσο άγνωστο;
Μαμά, τι ιδιότητα κι αυτή!
Εκείνος που από βρέφος τη ζητούσε,
τη λαχταρούσε όπως όλα τα παιδιά
κι ούτε σαν λέξη να την ξεστομίσει δεν τολμούσε!
Ακουγόταν όταν έκλαιγε στη γειτονιά,
"μαμά" έλεγε από μωρό τη γιαγιά του
εκείνη που τον φρόντιζε, ας ήταν όπως κι όπως,
μα πως του το χαλούσε της στιγμής,
"δεν είμαι ρε εγώ η μάνα σου, εγώ είμαι η γιαγιά σου".
Έτσι αυτή η λέξη η ενοχλητική, η "απαγορευμένη",
σβήστηκε σιγά, σιγά, χάθηκε από το λεξιλόγιο του.
Αφού τελείωσε με τα στιχάκια η ομάδα του,
είπαν όλοι μαζί: "Σε αγαπώ πολύ μανούλα"
Τέλεια! Τι όμορφη γιορτούλα για τούτο το παιδί!
Άντε καλέ, που θα είχε θέμα το παιδί,
σιγά μη νοιάστηκε άλλος κανείς, αλλόκοτη είσαι εσύ,
η καρδιά σου η ευαίσθητη κι η σκέψη σου η τρελή!
Ήταν και το γλυκό στο τέλος με τη γαλάζια σαντιγί,
να δεις που θα χει ξεχαστεί!
Ανέκδοτα να λέμε, να μερώσει η ψυχή!
Τον είδα πάλι στην επιστροφή,
τον πέτυχα επάνω στη στροφή.
Είχε ήδη γυρίσει κι έκανε βόλτες,
με το ποδήλατο του που πολύ το αγαπά
γιατί τον ξεμακραίνει από το σπίτι,
του μίλησα κι απάντησε ευχάριστα και γελαστά!
Αχ, τι σου είναι αυτά τα αθώα παιδιά!!!

        ~ ~ V. K. ~ ~
        Voula Kapiri

painting by Maria Oosthuizen

ΕΞΟΔΟΣ

Του καθενός η αλήθεια, μοναδική!
Πονάει η αλήθεια η σκληρή!
Δοκιμασίες η ζωή κι όποιος αντέξει!
Κάπου έχει μια έξοδο κινδύνου και για σένα,
ένα παραθυράκι διαφυγής,
ένα δρομάκι της φυγής!
Το φως αντισταθμίζει το σκοτάδι,
αρκεί να ψάξεις να το βρεις!
Όσο και να το θες
την πραγματικότητα δεν αποφεύγεις,
αξίζει όμως να την παλεύεις!
Ζυμώνεται στα δύσκολα η ψυχή,
γίνεται δυνατή, μαθαίνει!

   ~ ~ V. K. ~ ~
    Voula Kapiri
     2/11/2016
painter Arthur Braginsky