ΣΤΙΧΑΚΙΑ ΑΓΑΠΗΣ

Της Υπαπαντής σήμερα, γιορτή μεγάλη,
για τη μητέρα του Χριστού μας,
την Παναγία, τη μητέρα όλων!
Τα παιδιά του κατηχητικού μικρά και μεγάλα
είχαν ετοιμάσει στην εκκλησία μια γιορτούλα.
Στο τέλος της λειτουργίας λοιπόν,
ανέβαιναν λίγα-λίγα στο σολέα
και έλεγαν στιχάκια αγάπης για τη μανούλα.
Στα πρώτα παιδιά ήταν κι ο Δημητράκης.
Είπε σιγανά τα λόγια που του έδωσαν να πει:
"Μαμά μου, εσύ που με φροντίζεις
και είσαι πάντα πλάι μου, ότι κι αν μου συμβεί"
Έπαθα σοκ, σφίχτηκε η ψυχή μου, δεν το περίμενα!
Η γιαγιά του ήξερε τι θα πει
κι είχε έρθει στην εκκλησία να τον καμαρώσει!
Α, την αθεόφοβη!
Κι είχα απορήσει προς στιγμήν που την είδα εκεί!
Πως το έκαναν αυτό στο παιδί!
Σε μια ηλικία τόσο τρυφερή, να σου δίνουν μαχαίρι
να το μπήγεις ο ίδιος στην πληγή που σε πονάει,
τι άνθρωποι είναι Θεέ μου αυτοί!
Αναρωτήθηκα πώς το μπορούσε το παιδί,
από μωρό εγκαταλειμμένο από τη μάνα του,
πώς κατάφερε να τα αρθρώσει, να τα πει!
Τα άλλα παιδιά ένιωθαν όσα έλεγαν
γιατί ήξεραν από μάνα, μανούλα, μαμά,
εκείνος όμως!
Μαμά που έχουν όλοι,
που θα έπρεπε να αναλογεί μια και σ' αυτόν
μα δεν τη γνώρισε ποτέ.
Εκείνη ήταν στα 15 όταν τον γέννησε
και τον παράτησε στον 17χρονο πατέρα του
να κάνει τη ζωή της, ένα μωρό ήταν πρόβλημα,
ήταν ευθύνη, κλείσιμο, μπελάς,
δεν το ήθελαν ως φαίνεται και οι δικοί της!
Για ποια μαμά να πλέξει εγκώμια,
για ποια να τραγουδήσει η παιδική καρδιά του!
Πως να μιλήσεις ή να νιώσεις
για κάποιον ξένο, τόσο άγνωστο;
Μαμά, τι ιδιότητα κι αυτή!
Εκείνος που από βρέφος τη ζητούσε,
τη λαχταρούσε όπως όλα τα παιδιά
κι ούτε σαν λέξη να την ξεστομίσει δεν τολμούσε!
Ακουγόταν όταν έκλαιγε στη γειτονιά,
"μαμά" έλεγε από μωρό τη γιαγιά του
εκείνη που τον φρόντιζε, ας ήταν όπως κι όπως,
μα πως του το χαλούσε της στιγμής,
"δεν είμαι ρε εγώ η μάνα σου, εγώ είμαι η γιαγιά σου".
Έτσι αυτή η λέξη η ενοχλητική, η "απαγορευμένη",
σβήστηκε σιγά, σιγά, χάθηκε από το λεξιλόγιο του.
Αφού τελείωσε με τα στιχάκια η ομάδα του,
είπαν όλοι μαζί: "Σε αγαπώ πολύ μανούλα"
Τέλεια! Τι όμορφη γιορτούλα για τούτο το παιδί!
Άντε καλέ, που θα είχε θέμα το παιδί,
σιγά μη νοιάστηκε άλλος κανείς, αλλόκοτη είσαι εσύ,
η καρδιά σου η ευαίσθητη κι η σκέψη σου η τρελή!
Ήταν και το γλυκό στο τέλος με τη γαλάζια σαντιγί,
να δεις που θα χει ξεχαστεί!
Ανέκδοτα να λέμε, να μερώσει η ψυχή!
Τον είδα πάλι στην επιστροφή,
τον πέτυχα επάνω στη στροφή.
Είχε ήδη γυρίσει κι έκανε βόλτες,
με το ποδήλατο του που πολύ το αγαπά
γιατί τον ξεμακραίνει από το σπίτι,
του μίλησα κι απάντησε ευχάριστα και γελαστά!
Αχ, τι σου είναι αυτά τα αθώα παιδιά!!!

        ~ ~ V. K. ~ ~
        Voula Kapiri

painting by Maria Oosthuizen