Ακριβό πέρασμα ζωής,
η προδοσία του Εφιάλτη
με αργύρια καλοπληρωμένη
κι ο θάνατος παραμονεύει!
Κάτω απ' των άστρων τη σιωπή
κατατρεγμένοι ψάχνουν γη.
Φεύγουν και χάνονται
μες στα σκοτάδια,
κλεμμένα όνειρα,
ψυχές ναυάγια.
Φρίκη στη θύμηση είν' η πατρίδα
κι ο πόνος φίλος κι αδερφός,
χέρια ασυνείδητα
βουλιάζουν την ελπίδα.
Στα παγωμένα τα νερά
πληγή ανοιχτή η αλήθεια,
γιατί θηλάζει το άδικο
στης θάλασσας τα στήθια.
Θεριεύουν με τα κύματα
της αγωνίας τα καρδιοχτύπια
και τις στιγμές του σπαραγμού
κραυγάζει η απελπισιά βοήθεια!
Στα σκαλοπάτια τ' ουρανού
παίζουν μικροί αγγέλοι,
δεν τους χαρίστηκε η ζωή
με γάλα και με μέλι!
Σπαρμένα ανελέητα
μπουμπούκια στα πελάγη,
μικρά που χάσαν τη φωλιά,
κλαίει της μάνας η αγκαλιά.
Στερεύουν τα χαμόγελα,
χαμένα βλέμματα άδεια,
με τι ξεπλένεται η ντροπή,
πως σβήνουν τα σημάδια!
Δάκρυα και πόνος για τον εφιάλτη,
μα...στο αίμα των αθώων ψυχών,
νίπτουν τας χείρας των
οι σύγχρονοι Πιλάτοι!!!!
Φύκια μπλεγμένα στα χρυσά μαλλιά,
στέμμα της κόκκινοι αστερίες,
τόσων αιώνων έννοιες, τόσες ιστορίες!
Φίλος πιστός ο ήλιος της
με τις αχτίδες τη χτενίζει,
στα χάδια του τη νανουρίζει.
Ολημερίς σεργιάνι απ' άκρη σ'άκρη,
της θάλασσας κυρά,
ξέρει τις ρούγες της καλά!
Όμορφο πλάσμα, αλλόκοτο
και λίγο ιδιότροπο,
η αναζήτηση, στο βλέμμα της οικόσημο!
Κάποτε αναθυμάται τη στεριά
και νοσταλγεί τ' ανθρώπινα,
τον έρωτα, τα πάθη!
Άτυχοι στάθηκαν πολλοί,
μα τυχερός όποιος την γνώρισε
και δεν εχάθη!
Η γοητεία του άγνωστου,
του καπετάνιου γητευτής,
προκλητικό το ωραίο το ταξίδι,
να φεύγει για του νόστου το νησί,
στην ίδια ρότα μια ζωή,
για την Ιθάκη!
Μοιραία ήταν η στιγμή,
η Λάχεσις τον έφερε εκεί,
στο διάβα της, στο συναπάντημά της!
Δυο σαϊτιές τα μάτια της,
στα μάτια του καρφώνει
και σαν μαγνήτης τον τραβά
ενώ σιμώνει!
Πανώρια η γοργόνα, αστραφτερή,
χαμογελά και πιάνεται απ' την κουπαστή.
Η όψη της η θρυλική,
πόσο τον σαγηνεύει!
Μ' ένα λυπητερό κι εξώκοσμο τραγούδι,
τον κλέβει απ' το τιμόνι.
Δίχτυα απλώνει γύρω του
τα ζωντανά μαλλιά της,
τον δένει επάνω της σφιχτά.
Τινάζει την ουρά της δυνατά
και χάνονται σ' απάτητα νερά!
Άγριο ρόδο της κεντάει την καρδιά,
ο άνδρας που κρατάει αγκαλιά.
Με μιας χαμήλωσε ο ουρανός,
λάμπουν μυριάδες άστρα,
φεγγοβολάει ο βυθός!
Του έρωτα το άρωμα,
τη φύση της μερεύει,
το δέρμα το φολιδωτό,
βελούδο γίνεται απαλό.
Μιλάει η λίρα της γλυκά,
δείχνει ευτυχισμένη!
Αναγεννιέται η Άνοιξη
στα κοραλλένια βάθη,
δελφίνια σέρνουν το άρμα της
το ολόλαμπρο μες στα άνθη!
Άσμα ασμάτων,
έξαψη μουσική στην άφρη των κυμάτων!
Πανάρχαια και νιογέννητη,
στα μάγια και στα όνειρα ακροβατεί,
αέναη ζωής πηγή,
κάθε φορά ξεχωριστή
του έρωτα η γεύση!
Μια του μοναδική στιγμή,
μπορεί σαν μια αιωνιότητα ν' αξίζει!
Το φιλντισένιο φυλαχτό
με το μαργαριτάρι
αγγίζει με τα χείλη της
κι απάνω του φοράει!
Ελεύθερο θαλασσινό θεριό,
τα κύματα μονάχη κουμαντάρει.
Ταίρι θνητό δεν κάνει
γιατί ζωή γι' αυτόν δεν θα 'χει,
όπου εκείνη κατοικεί!
Τον αγκαλιάζει τελευταία φορά
και αναδύονται αργά....
τη νοιώθει λυπημένη!
Μ' ένα φιλί της,
χαρίζει τον ωραίο άνδρα
πίσω στο τιμόνι,
με το υνί που διάλεξε,
τον χρόνο του να οργώνει....
Μία ακόμη τρυφερή ματιά
και η γοργόνα επέστρεψε
στης θάλασσας το αμόνι!
Καραβοκύρης πάλι
στο αγαπημένο του σκαρί,
που 'ναι στο ακρόπρωρο
γοργόνα σκαλισμένη.
Τη συλλογιέται και αργεί,
ακόμη μαγεμένος
από τη σπάνια ομορφιά,
στ' απόκρυφά της να τον μυεί!
Η αρχόντισσα που απρόσμενα
τον πότισε χαρά,
γλυκιά του συντροφιά,
η σκέψη της μαζί του αρμενίζει!
Σμήνος τα θαλασσόπουλα σε αναμονή,
με τις φωνές τους προλογίζουν το ταξίδι!
Ο έρωτας του τον καλεί,
τα ωραία ιδανικά του να γυρέψει
πέρα απ' των οριζόντων τη γραμμή,
ως εραστής των μακρινών ακτών,
ταξιδευτής ταγμένος
των γαλάζιων πόντων!!!
~ ~ V.K ~ ~
8/6/2017
Blue Woman by Freydoon Rassouli
Εσύ έχεις τα χρώματα, κρατάς και τα πινέλα!!
Στο χέρι σου η εικόνα της μορφής σου,
αγάπησε την μ' όλη σου την τέχνη,
τιμή σου, θα 'χει την υπογραφή σου!
Έχεις το λογικό, έχεις την κρίση,
σου δόθηκε η χάρη να γνωρίζεις,
ποιο το καλό, ποιο το κακό,
πόσο γλυκιά η αγάπη κι ο πόνος τι ξυράφι!
Με ότι ευγενές, καλό, την ομορφαίνεις,
με ότι αγενές και ποταπό την ασχημαίνεις!
Κάθε σου ωραίο στέκει μπρος στο μέτωπό σου
και κάθε ανήθικο εκεί, στην ίδια θέση!
Αν κοιταχτείς στον μέσα σου καθρέφτη,
εκεί θα δεις όλα τ' αληθινά σου!
Ακόμα και να θέλεις τα άσχημα να διώξεις,
αυτά δεν θα κουνάνε ρούπι,
παιδιά που ξέρουν το γονιό,
θα σε διεκδικούν, θα λένε είναι δικά σου!!
Τα χρώματα να ξέρεις ανεξίτηλα,
στην ώρα της η κάθε πινελιά,
το τώρα να λογάς, μην αναβάλλεις,
δεν πιάνει γομολάστιχα μετά.
Είναι που ότι γεννιέται κάποτε πεθαίνει, κάποτε φτάνει και το τέλος στο ταξίδι,
το πότε όμως κανείς δεν ξέρει!
Άνθρωποι είμαστε και κάνουμε όλοι λάθη,
το κάθε λάθος μάθημα κι όχι ντροπή,
λάθος το λάθος σου, μαθαίνεις τη ζωή!
Μα όπως μαθαίνεις να προσέχεις τον εαυτό σου,
έτσι ας μάθεις και τα πάθη σου να ελέγχεις!
Με το μαχαίρι σου, τα νύχια ή τα δόντια,
είναι αναπόφευκτο να πληγωθείς ή να πληγώσεις.
Ο εγωισμός επί πτωμάτων θριαμβεύει,
χείριστο των παθών και σε παραμυθιάζει,
τάχα πως είσαι συ το κέντρο
ή ο κυρίαρχος του κόσμου,
μακριά από το τιμόνι σου, μην είναι οδηγός σου!
Δεν είσαι παντοκράτορας ούτε και παντογνώστης.
Να λες "εν οίδα ότι ουδέν οίδα",
κλείσε το στόμα σου και άκου,
το πνεύμα σου ανοιχτό να ακούει, να βλέπει,
να μαθαίνεις μέχρι τέλους!
Το κάθε τι με τη δική του αξία,
ο ελέφαντας αλλά και το μερμήγκι!
Τον αδερφό σου μην υποτιμάς,
τον διπλανό σου, τα δικαιώματα του!
Τα όρια σου εκεί που αρχίζουν τα δικά του!
Για ότι καλό ή κακό θα πληρωθείς,
αργά ή γρήγορα θα σου επιστραφεί,
είναι το σύμπαν που συνωμοτεί!
Αξιοπρέπεια με ήθος και ταπεινοφροσύνη!
Ο σεβασμός, η εκτίμηση,
η ευγνωμοσύνη, ο γλυκός ο λόγος, ναι!
Να δίνεις από την ψυχή σου με αγάπη, είναι χαρά μεγάλη να προσφέρεις
κι όχι μόνο να παίρνεις!
Μακριά απ' την υπερηφάνεια,
την αχαριστία, την κακοήθεια, την πικρία!
Αν μετανιώσεις κι ''αν'' ζητήσεις μια συγγνώμη,
ίσως και να στη δώσουν, ποιος το ξέρει! Όμως ποτάμι ο χρόνος, πίσω δεν γυρνάει
και ότι γράψεις πάνω του δεν σβήνει!
Χαράζει το ακριβό διαμάντι όπως και η κοφτερή λεπίδα, όπου αφήσεις τα σημάδια σου, θα μείνουν,
ακόμα κι αν ξεχάσουνε οι άλλοι,
εσένα αιώνια θα στολίζουν, την ψυχή σου!
Τις τύψεις πως και που θα φυγαδεύσεις,
για σκέψου "αν" κάποτε έρθουν
και στρωθούν στην αγκαλιά σου αλλά το τρένο με τις ευκαιρίες έχει φύγει!
Γι' αυτό τις πράξεις να προσέχεις, τις κινήσεις,
το στόμα σου τι λέει, τις λέξεις!
Η σκέψη έχει τη δύναμη κι είτε φτερά σου δίνει να πετάξεις,
ώθηση για ν' ανέβεις
είτε σε σπρώχνει κάτω χαμηλά,
ο ίδιος ο λάκκος που ανοίγεις,
γίνεται μαύρη λίμνη και σε πνίγει!
Στο φως λοιπόν ή στο σκοτάδι,
στα χαμηλά ή στα ψηλά,
ποια θέση επιθυμείς για την ψυχή σου!
Δώσε της την αξία που της πρέπει,
όπως τη θέλεις την εικόνα που θ' αφήσεις,
γιατί αυτή θα προσκυνούν,
ή θα στη φτύνουν!!!
Η Αγάπη τέλος να θυμάσαι που θα δώσεις,
σε φέρνει πέρα απ' την κόκκινη γραμμή,
την κόκκινη γραμμή του μη!
Είναι το πλήρωμα του χρόνου;
είναι που σου χρωστάει η ζωή;
Σου φταίνε όλα,
σου φταίει πάνω απ' όλα το Εγώ σου!
Πνίγεσαι λες
και πιάνεις τη ζωή απ' το μαλλί!
Θέλω όλα πίσω τα δικά μου,
όσα αγαπώ που τ' άφησα μακριά μου,
εμπόδια ναι, μα έχω μερίδιο κι εγώ.
Θες που είχα αλυσοδέσει τη φωνή μου,
θες που δεν σήκωσα κεφάλι
να κοιτάξω στην ψυχή μου,
να ψάξω τον κρυμμένο μου εαυτό,
θες που δεν πάτησα το πόδι
να πω φτάνει, ως εδώ!
πιο πέρα είμαι Εγώ!
Εγώ, που αυτή τη λέξη την έβαλα στο ράφι,
μόνη κι αφρόντιστη, στη σκόνη ξεχασμένη,
να σβήνει απ' το δικό μου λεξικό,
ν' αργοπεθαίνει.....
Κι έρχεται θεέ μου το ζεστό σου χέρι
και με σώνει,
την Άνοιξη στα έκθαμβα μάτια μου απλώνει
κι η ομορφιά μ' αναγεννάει!
Το χέρι της αγάπης με λυτρώνει!
Έστω κι αργά, είμαι κι Εγώ εδώ,
μαθαίνω απ' την αρχή να μ' αγαπώ!!!
ένα τεράστιο Σ' ΑΓΑΠΩ
στα βάθη της ερήμου!!!
Τα σ' αγαπώ τ' αξόδευτα,
εις μνήμην της Αγάπης.
Καίγεται η άμμος πάνω του
που στέλνει ο λίβας χάδι,
μόνο στον ήλιο λάμπει!
Μνημείο ακριβό, πλάκες χρυσού,
στ' αζήτητα ο θησαυρός,
εκεί ατίμητος μένει,
ώσπου να λιώσει, μέλι να χυθεί
σε αγνές καρδιές να μοιραστεί!
Φωνή βοώντος στη σιωπή,
στην έρημο της μοναξιάς,
το Σ' ΑΓΑΠΩ γαλήνιο,
στο μαυσωλείο του ήλιου περιμένει!!!
όχι η επιθυμία
που φλόγα πάντα καίει διψασμένη ,
(μια σπίθα της αρκεί
το σύμπαν ολοκαύτωμα να γίνει)
μα η βεβαιότητα μιας εποχής νοσταλγικής
πως δεν θα 'ρθει ποτέ!
Αλήθεια ήτανε χαμένη από χέρι
κι ας έκλεινα τα μάτια μην τη βλέπω έτσι!
Στ' ονειρικό μου ακρογιάλι
εκεί γεννήθηκε γλυκιά,
μα η ίδια η άμμος που τη θήλαζε,
την έπνιγε σιγά σιγά!
-Αγαπημένη μου ουτοπία!
Τα άνθη της ψυχής μου λυπημένα,
στα πόδια σου επιμύθιο αφημένα!!!
Θα το φωνάξω στα βουνά, στον άνεμο, στα δάση,
στα κύματα τ' αλαργινά.... “Μου ξεριζωωώσαν την καρδιααά!!!!!” -Ψηλά πετάξτε σταυραετοί κι αετοί μαυρονυχάτοι, πάρτε στα ουράνια την κραυγή, να ακουστεί στα πλάτη! Σκιστείτε βράχοι αθάνατοι, μη κι ο καημός χωρέσει κι εσύ, αχ! θάλασσα πλατιά, πάρε απ' τη μαύρη μου χαρά!
Θλίψη μέσα στα μάτια της, πίκρα στο στεναγμό της,
έσβησε το μπουμπούκι της και σώθηκε το βιός της.
Οι άγγελοι το ζήλεψαν προτού καλά ανθίσει,
το πήραν ένα δειλινό, μια ματωμένη δύση!
Σ' αυτή τη μάνα τι να πεις, που 'χει τον κόσμο χάσει,
σε ποιας ελπίδας τ' όνομα, ποιος να την ησυχάσει!
Στον πόνο της ποιος δεν πονά και ποιος δεν γονατίζει,
την πιο βαθιά λαβωματιά θωρεί και δεν δακρύζει!
Λένε οι παλιοί έχει γραφτεί, πως στον καθένα έχει οριστεί,
ξέρει Εκείνος ποιο σταυρό, αντέχεις να σηκώσεις!
Πόσο ν' αντέξει μια καρδιά,
τον πόνο αυτό ποια τον βαστά, πέτρα να μη λυγίσει!
Να χάσει το αγγελούδι της,
σε ποια αξίζει αυτή η τιμή, της μάχαιρας η τύχη!
Είναι βαρύς ασήκωτος, μάνα να μην της τύχει,
τέτοιο σταυρό μην αξιωθεί, καμιά να μη σηκώσει!
-Θεέ μου, δώσε της δύναμη, γλυκιά μου Παναγία,
στην αγκαλιά σου την σεπτή, γαλήνεψε της την ψυχή!
Δέσποινα, μάνα του Χριστού, του κόσμου όλου Μητέρα,
τον άγγελό της πρόσεχε, άχραντη Πλατυτέρα!!!
Στη μνήμη ενός μικρού αγγέλου
Voula Kapiri
~V. K.~ 28/3/2019
Η μέρα εκείνη με πόνεσε πολύ!
Κάθε παιδί, είναι παιδί όλων μας, το μέλλον, η ίδια η ζωή!
Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας
είμαστε εγώ κι εσύ,
συμπάσχεις στο δράμα της ζωής!
Συντετριμμένη, συγκλονισμένη,
μη έχοντας άλλο τρόπο να εκφράσω ότι μ' έπνιγε,
τη θλίψη μου, τον πόνο, όσα ένιωθα,
έγραψα αυτούς τους ταπεινούς στίχους
( κάτι ελάχιστο, ένα σφίξιμο χεριού,
μια ζεστή αγκαλιά, ένα βλέμμα δακρυσμένο)
που αφιερώνω σ' αυτά τα δυο νέα παιδιά,
τους γονείς και το μικρό τους αγγελούδι!!!
