ΗΛΙΟΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ, ΦΩΤΙΑ

Απόγευμα κι ο ήλιος κόκκινος,
βάφει τους τοίχους πορφυρούς
και τον κοιτάς και απορείς...
Τόσο ωραίος πως προβάλει
μέσα από σύννεφα μελανά!
Ματώνει η γη κι ο ουρανός!
Έφτασε γκρίζα η καπνιά,
η μυρωδιά της συμφοράς,
των καμένων δασών.
Οι ψυχές των δέντρων
ανεμοσκορπισμένες,
τόσο θανατικό, δίχως έλεος
και δίχως τελειωμό,
σπαρακτικές ακούγονται
άσβεστες οι κραυγές τους!
Εξαφανίζουν την αθωότητα,
σκοτώνουν την ανάσα μας,
της φύσης χάνεται η χαρά
η ομορφιά της καίγεται
κι ω! ναι, σου καίνε την καρδιά!
Για άλλη μια φορά
σκοτώνουνε τη μάνα γη,
μαυρίζουνε τα σωθικά,
οι φλόγες ζώνουν την ψυχή.
Πόνος, θυμός και θλίψη!
Ποιος νίβει τας χείρας του
κι ύστερα ήσυχος
κοιμάται τον ύπνο του δικαίου;
πείτε μου ποιος!
Ω! τι κόσμος μπαμπά,
τι θα απομείνει στα παιδιά!
Ζητείται ελπίς, πραγματικά!

Voula Kapiri
30/9/2024

                                                     

Μάνα γη~ Θοδωρής Κοτονιάς