ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΟ ΦΩΣ

Αχ! και να έφευγα μακριά απ' όλα μοναξιά μου!

Σε ένα καλύβι ήσυχο, ξάγναντο στο Αιγαίο, 

απάνω σ' ακροθαλασσιά, σε βράχο στεριωμένο.

Να 'χει σκεπή τον ουρανό, τον ήλιο φίλο κι αδερφό, 

να λάμπει στον θαλασσαφρό, λευκό ασβεστωμένο.

Γαλάζιο ατλάζι όνειρο, απ' τα θεριά κρυμμένο!

Να 'ρχεται η μέρα του θεού με ρόδινη Ανατολή,              

το δειλινό μενεξελί να σβήνει μες στη Δύση,

φτερά ν' ανοίγει η ψυχή, τα σύννεφα να σκίζει.

Με γλάρο στο τιμόνι της, κύμα το κύμα και κουπί

στο άφταστο του ορίζοντα η σκέψη ν' αρμενίζει!

Άστρα να στάζει η νύχτα, γιασεμιά

και το φεγγάρι ν' αλωνίζει, 

απ' του πελάγου τα βαθιά στα βότσαλα, 

στα κρίταμα, στης αμμουδιάς τα κρίνα.

Απ' τ' ανοιχτό παράθυρο να μπάζει το αγιάζι,

η αύρα η θαλασσινή και τ' άστρο το πιο λυρικό

με μια ανθοδέσμη νότες απ' το Nocturno του Chopen,

αγαπημένο, ονειρικό εκεί να σ' ανταμώνει.

Στο μαξιλάρι πλάι να γλιστρά η λαμπερή κορμοστασιά,

το ασήμι τις αισθήσεις να μυρώνει,

να ζεις ρομαντικές βραδιές με μια αθωότητα αγκαλιά,

γαλήνη κι αναστάτωση που να σε ξεσηκώνει.

Να σε κερνάει μεθυστικές, του έρωτα του τις στιγμές,

λόγια της πλώρης για άλογα, μικρές νεράιδες, πειρατές

να σιγοψιθυρίζει, χάδι, παιχνίδι και φιλί, 

να αφήνεσαι, να χάνεσαι παιδί στο παραμύθι

ως να σ' αποκοιμίζει η συναυλία του βυθού!

Αχ να ξημέρωνα εκεί, σ' ένα λιτό καλύβι πλάι στο κύμα,

έτσι απλά σαν αλμυρίκι σε μιαν άκρη του γιαλού,

ή φαγωμένος βράχος από την αλμύρα,

σαν θαλασσόδαρτο σκαρί είμαι έτσι κι αλλιώς, 

ξέρεις εσύ, καλή μου μοίρα!

Να ξαποστάσει η καρδιά μου απ' της ψευτιάς το γκρίζο,

στου ήλιου το χρυσάφι, στο αληθινό του "σ' αγαπώ",

στο μπλε μυστήριο, όλο νάζι, της θάλασσας το ερωτικό

και στο καθάριο τ' ουρανού γλαυκό!

Να 'χει η ψυχή παράθυρο στο φως να αλαργεύει,

στον γαλανό παράδεισο, νησί να δραπετεύει!

Όνειρα θερινής νυκτός σωπάστε πια,

μερέψτε σεις κρυφοί καημοί και ευσεβείς μου πόθοι!

Έξω βροχή και παγωνιά.... το καλοκαίρι ακόμα αργεί!

                    ~ ~ V. K. ~ ~

                 Voula Kapiri

                    1/6/2020

 Και να που κάποιος, κάποτε, 

ο αγαπημένος μου ποιητής, έστησε το όνειρο μου!

"Σου στήνω μια καλύβα" ποίηση Νικηφόρος Βρεττάκος