ΠΕΝΘΩ

Μια θλίψη μ' έχει κυριεύσει και με πνίγει,
θλίψη που τη γεννάει ο χαμός,
η έλλειψη, το πένθος
κι αργά, αργά, με δάχτυλα απαλά,
σου κλέβει την ανάσα, τη χαρά,
μακάβρια ακολουθία,
κύκλος που τόσα παίρνουν μέρος!

Πενθώ για τις χαμένες συνειδήσεις,
πενθώ για την αναλγησία
που μαίνεται την ανθρωπιά!
Πενθώ για την ευαισθησία
που φθίνει με πορεία σταθερά,
για την αδιαφορία που ατημέλητη
χορεύει επάνω στις παλιές αξίες,
για τον εγωισμό που θάβει
όλο πιο κάτω την αλληλεγγύη.

Πενθώ για του σκοταδισμού τα χρόνια
που ήρθανε κι εκείνα που θα 'ρθουν
με σκάρτα τα αισθήματα
ως και ανύπαρκτα ακόμα,
που οι άνθρωποι θα πάψουν
να υπάρχουν καν σαν πρόσωπα.
Μονάδες πια, με τις ψυχρές τους μάσκες,
τα άδεια προσωπεία
στις σαθρές τους βάσεις θριαμβευτές,
άβουλοι υπνοβάτες
ώσπου το σύστημα τους καταπιεί.
Υβρίδια, μιγάδες, κατάντια
απ' τον κόσμο των ανθρώπων,
κλώνοι με αριθμό αναγνώρισης
μόνο από το τσιπάκι,
ανδρείκελα χωρίς ψυχή
σε κόσμο που δεν θα ακροβατεί
στις δυο εποχές
μα θα έχει πάρει ήδη κλίση
προς το κενό, το έρεβος, το χάος!

Βουλιάζουνε τα βλέμματα,
τα χέρια μένουν άδεια,
σε ξεχασμένα πέλαγα
φωνή βοώντος ναυαγεί,
χάνεται η ελπίδα!
Πόσο να αντέξει ο άνθρωπος!
Πως για ετούτο το χαμό να μην πενθώ!

Κι αν θέλει σθένος η ψυχή,
ναι, το μπορεί!
Στη θλίψη να αντισταθεί, να την παλέψει,
στα δίχτυα της να μην πιαστεί!
Με ότι της απέμεινε να πολεμήσει το κακό!
Μπορεί να τη νικήσει!
~ ~ V. K. ~ ~
Voula Kapiri
9/12/2018

painting by Alex Alemany