ΠΕΝΘΩ

Μια θλίψη μ' έχει κυριεύσει και με πνίγει,
θλίψη που τη γεννάει ο χαμός,
η έλλειψη, το πένθος
κι αργά, αργά, με δάχτυλα απαλά,
σου κλέβει την ανάσα, τη χαρά,
μακάβρια ακολουθία,
κύκλος που τόσα παίρνουν μέρος!

Πενθώ για τις χαμένες συνειδήσεις,
πενθώ για την αναλγησία
που μαίνεται την ανθρωπιά!
Πενθώ για την ευαισθησία
που φθίνει με πορεία σταθερά,
για την αδιαφορία που ατημέλητη
χορεύει επάνω στις παλιές αξίες,
για τον εγωισμό που θάβει
όλο πιο κάτω την αλληλεγγύη.

Πενθώ για του σκοταδισμού τα χρόνια
που ήρθανε κι εκείνα που θα 'ρθουν
με σκάρτα τα αισθήματα
ως και ανύπαρκτα ακόμα,
που οι άνθρωποι θα πάψουν
να υπάρχουν καν σαν πρόσωπα.
Μονάδες πια, με τις ψυχρές τους μάσκες,
τα άδεια προσωπεία
στις σαθρές τους βάσεις θριαμβευτές,
άβουλοι υπνοβάτες
ώσπου το σύστημα τους καταπιεί.
Υβρίδια, μιγάδες, κατάντια
απ' τον κόσμο των ανθρώπων,
κλώνοι με αριθμό αναγνώρισης
μόνο από το τσιπάκι,
ανδρείκελα χωρίς ψυχή
σε κόσμο που δεν θα ακροβατεί
στις δυο εποχές
μα θα έχει πάρει ήδη κλίση
προς το κενό, το έρεβος, το χάος!

Βουλιάζουνε τα βλέμματα,
τα χέρια μένουν άδεια,
σε ξεχασμένα πέλαγα
φωνή βοώντος ναυαγεί,
χάνεται η ελπίδα!
Πόσο να αντέξει ο άνθρωπος!
Πως για ετούτο το χαμό να μην πενθώ!

Κι αν θέλει σθένος η ψυχή,
ναι, το μπορεί!
Στη θλίψη να αντισταθεί, να την παλέψει,
στα δίχτυα της να μην πιαστεί!
Με ότι της απέμεινε να πολεμήσει το κακό!
Μπορεί να τη νικήσει!
~ ~ V. K. ~ ~
Voula Kapiri
9/12/2018

painting by Alex Alemany

ΠΟΙΗΣΗ ΙΕΡΗ

Άνεμος η ανάσα της,
στα σωθικά σου πάλλει,
σε συνεπαίρνει, αφήνεσαι,
στην αγκαλιά σου θάλλει!

Σε νιώθει, αφουγκράζεται,
ακούει τη μέσα σου φωνή,
μια πλημμύρα χρώματα
κι αρώματα μαζί
που ψάχνει τον καμβά της
να εκφραστεί!

Φτερώνει μες στο στήθος σου
κι έπειτα με το ράμφος της
όλο χτυπάει το τζάμι,
με πάθος ζητάει διέξοδο,
στα μάτια σε κοιτάει!

Σαν το νερό στην κοίτη του,
γυρεύει να ξεσπάσει
κι ορμητικά να ξεχυθεί,
ποτάμι και σε πνίγει!

Ανάγκη γίνεται, καημός
ή πόνος που σε σφάζει,
η γλύκα η αναπάντεχη
ή το καυτό σου δάκρυ!

Αίμα απ' το αίμα της ψυχής,
καθώς γεννιέται μέσα σου
τ' ωραίο σου βλαστάρι,
αγαπημένο σπλάχνο σου
που από το χέρι σου ζητά
το μητρικό σου χάδι!
Η ποίηση είναι ιερή!!!

      ~ ~ V. K. ~ ~
     Voula Kapiri
       22/3/2018

 Painting by Christian Schloe

ΑΞΙΕΣ

Είναι ωραίο πράγματι όπου μπορείς να φτάνεις,
πόσο σπουδαίο όμως να φτάσεις όπου δεν μπορείς,
για το ωραίο ιδανικό, που λέει ο Καζαντζάκης, να παλεύεις!
Έχει και ζόρια η ζωή και θες δε θες, σε τρέχει!
Καλά που θα ήταν ρόδινη όπως στα παραμύθια,
μα άλλη είναι η αλήθεια μάτια μου!
Πόσες φορές σε ξεπερνούν οι καταστάσεις
κι εσύ δεν είσαι απλά προσκεκλημένος τους εκεί,
όχι από κάτω θεατής αλλά ο πρωταγωνιστής,
το ρόλο σου καλείσαι να παίξεις στη σκηνή!
Η αξία δεν είναι στα εύκολα,
σ' όσα μπορούνε όλοι, σ' ότι σου περισσεύει,
μα στην υπέρβαση,
γιατί εκεί φαίνεται ο άνθρωπος, στα δύσκολα,
σ' εκείνα που στερείται,
πόσο δε μάλλον κι αν οφείλει να προσφέρει!
Στο περιβάλλον που έζησα,
στις συνοικίες του Πειραιά, στις φτωχογειτονιές,
στις συναναστροφές μου τόσα χρόνια,
δεν γνώρισα άνθρωπο δίχως προβλήματα,
άνθρωπο που δεν τον βρήκαν της ζωής τα ζόρια!
Αργά ή γρήγορα όλα έρχονται για όλους!
Άλλος πιο λίγο, άλλος πιο πολύ,
μη μείνει παραπονούμενος κανείς,
το μερτικό που του αναλογεί γραμμένο,
ακριβοζυγισμένο από χέρι,
της μοίρας του γραφτό απ' την αρχή,
στο πλήρωμα του ο χρόνος να το φέρει.
Όχι, μην είσαι αδιάφορος, μα να επαγρυπνείς,
μην είσαι απών όταν η ανάγκη σε καλεί
και το καλό που κάνεις θα το εισπράξεις κάποτε
από κάπου ίδιο, ίσως και πολλαπλάσιο ακόμη,
μα πιο πολύ μετράει μέσα σου η ανταμοιβή,
η ίδια σου η πράξη σε τιμάει!
Δώσε αγάπη γύρω σου, ένα χαμόγελο, χαρά,
να ευχαριστείς με τον καλό σου λόγο ή την πράξη,
να εκτιμάς και την ελάχιστη σε σένα προσφορά
και να το δείχνεις,
να μην αφήνεις τον εγωισμό
να σε κρατάει δέσμιο στον ωχαδερφισμό,
στην τεμπελιά και την αγνωμοσύνη.
Όποιος για σένα αξίζει,
όσο είναι κοντά σου με τις πράξεις σου να τον τιμάς,
δείξε του την αγάπη σου, πες μια συγγνώμη που κρατάς!
Όχι όταν θα 'χει φύγει!
Δεν είναι ατέλειωτη η ζωή και δυστυχώς
πότε το τέλος του θα ρθει, κανένας δεν το ξέρει.
Να κάνεις σήμερα ότι θες, γιατί αύριο ίσως δεν μπορείς,
γιατί αύριο ίσως είναι αργά και δεν προλάβεις,
το αύριο για καθέναν μας, μια μέρα δεν θα ξημερώσει.
Δώσε αξία σε κάθε μέρα, σε κάθε ώρα και στιγμή!
Είναι απόσταγμα ζωής!
Μην αναβάλλεις γι' αύριο, ότι μπορείς και σήμερα
μη λες.. "άστο για αργότερα", ότι μπορείς και τώρα!
Μη λες λοιπόν... "κάποια στιγμή",
απατηλή η αόριστη στιγμή,
να λες, εδώ και τώρα,
η πιο κατάλληλη ώρα είναι Τώρα!

    ~ ~ V.K. ~ ~
    Voula Kapiri

ΚΡΑΥΓΕΣ ΣΕ ΜΑΤΙΑ ΑΘΩΑ

Εδώ τους έφερε η ζωή;
Επιλογή τους κι όπου βγει ή παραπλανημένοι;
Κουρνιάζουν σαν αγρίμια, απόκληροι, κυνηγημένοι,
κοιτάνε γύρω αλαφιασμένοι, τι παρακάτω περιμένει.
Ψάχνουν τις ηλιαχτίδες το πρωί
ανάμεσα στα δέντρα τα γυμνά,στα ίδια που έσπασαν κλαδιά
για να ζεστάνουν τ' άκρα τους, τα εσώψυχα, τα σωθικά,
τα μάτια τους που απ' τις εικόνες τις σκληρές έχουν παγώσει.
Τσουβαλιασμένα πλάι τους, βασανισμένα τα παιδιά,
βρέφη, μωρά, μικρά με τα θλιμμένα μάτια τους καρφιά.
Αυτά, τα αθώα μάτια τα μικρά που ανοίξανε διάπλατα μεγάλα
στο λυσσασμένο το θεριό που ήθελε να τα καταπιεί,
στον πανικό, στα ουρλιαχτά κι έπειτα στην απελπισιά,
να τα αποστρέφεται η ανθρωπιά!
Τόπο να ψάχνουν να σταθούν, τι τα φερε η μάνα τους εδώ;
γιατί αφήσανε το σπίτι τους; γιατί;
γιατί τα ζούνε όλα αυτά; γιατί σ' αυτά τα ξένα!
Τα αθώα αυτά ματάκια που έπρεπε μόνο να γελούν,
δεν ξέρουν λόγια περιττά, μα έχουν τρόπο να εκφραστούν,
κραυγές τα δάκρυα τους, τρέχουν αβάσταχτα, καυτά,
με τόσο πόνο, σπαραγμό, που σου ματώνουν την καρδιά.
Αχ! τρομαγμένα μάτια εσείς, μικρούλια σπουργιτάκια,
σεις που δεν φταίξατε καθόλου, πουθενά
κι έχετε ανάγκες, δικαιώματα σαν όλα τα παιδιά,
μα οι μεγάλοι κι οι τρανοί, σαν δαίμονες και σαν θεοί,
σας διαφεντεύουν τη ζωή κι αδίστακτα κι ανήλεα
παίζουν στις πλάτες σας ελεεινά παιχνίδια,
πιόνια μικρά σε βρώμικη παρτίδα!
Αχ! μάτια όμορφα εσείς, άδολα παιδικά ματάκια,
τη νύχτα που έξω κλείνετε τη δυστυχία που σας πολεμά
σαν γέρνετε να κοιμηθείτε σε άκαρδα μαξιλάρια
κάτω απ' τ' άστρα, κάτω απ' τον ίδιο ουρανό
που άλλα κοιμούνται σε ζεστά, σε μαλακά κρεβάτια,
ας έρθουν όνειρα γλυκά, να σας χαϊδέψουν απαλά,
να σας χαρίσουν τρυφερά, την πιο μεγάλη σας χαρά,
γέλιο, φαΐ και ξενοιασιά, μια ήσυχη, ζεστή γωνιά
και έναν ήλιο πρωινό, όλο ελπίδα,
στάλες γαλήνης μες στην καταιγίδα!

       ~ ~ V. K. ~ ~
       Voula Kapiri
          3/3/2020
painting by Victor Nizovtsev