Ως την προσμέναμε να 'ρθει,
περίλαμπρη εφάνη,
Αύγουστος κι η Πανσέληνος
πάνω απ' τη Νάξο πάλι!
Άσμα ασμάτων, γραφική
και μελωδία ορφική,
στη συμφωνία τ' ουρανού
η χορωδία, συμπαντική!
Μαργαριτάρι ανέβηκε
απ' της θάλασσας τα βάθη,
τις Μάκαρες, τον Αζαλά
και του Σταυρού την εκκλησιά
κι όσο ξεστράτιζε ψηλά,
ν' αντιφεγγίζει στα βουνά
η ασημένια λάμψη!
Το πλούσιο φως να χύνεται,
να λιώνει αργά μες στην ψυχή
όλο αρχοντιά, πανέμορφη,
πόθους και νου ν' αδράχνει!
Να ξεχειλίζει η γλύκα της,
ατέρμονη, ερωτική, ποίημα
που δεν την κλείναν στίχοι
κι η μέθη, ατέλειωτα πελάγη!
Στα Ύρια η γλυκόλαλη
απ' τ' Απεράθου κόρη,
η μούσα Αναματερού
να στρώνει υφάδια μουσικά
να την καλοδεχτεί η Ναξία γη!
Και να, κερνάει ο Διόνυσος,
οικοδεσπότης στη γιορτή,
δάδες ανάβει στις καρδιές
με το γλυκό του το κρασί!
Η Δήμητρα τη χαιρετά
απ' το ναό της στο Σαγκρί
κι απ' της Κορώνου τα βουνά,
η νύφη Αριάδνη!
Στα αρχαία τα Παλάτια του
παίζει τη λύρα ο Απόλλωνας,
την επουράνια ομορφιά
με αρμονία εξυμνεί
απ' την Πορτάρα τη θρυλική
που της χαμογελάει!
Κι απά στο μεσοστράτι της
που το κεντούσαν γιασεμιά,
Πλειάδες και αγγέλοι,
μιας απουσίας η αγκαλιά
να σε τυλίγει άρωμα
και σ' ένα tango μοναξιάς,
φωτιά να σε χορεύει!
Κι όλο να λείπει απ' τ' όνειρο
ένα στιχάκι φίλντισι,
της ομορφιάς το κόσμημα
στη μοιρασιά να δένει,
αυτή η ανάγκη σου η γλυκιά,
βαθιά να σε πεθαίνει!
Τα πεινασμένα χέρια τ' αδειανά,
τ' αφίλητα του έρωτα φιλιά,
το πάθος, το μυστήριο
που ανάβει στο σκοτάδι,
μυσταγωγίας άγγιγμα,
το λυρικό της χάδι!
Προσκυνητές και κοινωνοί
οι αιώνια ρομαντικοί,
τρελοί κι ερωτευμένοι.
Σονάτα του σεληνόφωτος,
το σύμπαν σου υποκλίνεται,
το σύμπαν ναι, σωπαίνει!!!
~ ~ V. K. ~ ~
27/8/2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου