απόνερα και φεύγει
και το λιμάνι του Πειραιά
πίσω, ω! χαρά μου... μένει!
Να ο ηλεκτρικός σταθμός
κι η γέφυρα στη μέση,
ο κόσμος πάει κι έρχεται
κι η κούραση στα μέτωπα,
της μέρας η φθορά
σαν περιμένουνε βαριά
στων λεωφορείων τη στάση.
Κάθε φορά, κάθε φυγή
στη θάλασσα ξεχωριστή!
Τα μουδιασμένα μου φτερά
με βιάση ανοίγω πάλι,
αποδημώ λες σ' άλλα μέρη,
θαλασσοπούλι στο άγνωστο
που τόσο με γοητεύει!
Τι όμορφη η αίσθηση
ν' αφήνεις πίσω σου αχνή
τη λαίμαργη ρουτίνα
που σου ρουφάει τη ζωή,
που στάλα - στάλα λες
πασχίζει να σε καταπιεί.
Άγιος Σπυρίδων, το Ρολόι,
Άγιος Νικόλας, Τελωνείο,
ο φάρος και το πέτρινο λιοντάρι,
να το, ήσυχο αγναντεύει το λιμάνι
με τα καράβια να έρχονται
να φεύγουν
και τη μαρμάρινη καρδιά να
ταξιδεύουν!
Η Δραπετσώνα, το Πέραμα,
τα πλοία στη ράδα,
τα καρνάγια κι εργατιά,
ταλαίπωρη φτωχολογιά
Χατζηκυριάκειο, ο Σταυρός,
η Φρεαττύδα, Ζέα,
Πασαλιμάνι και Καστέλλα,
Γλυφάδα, το παλιό Ελληνικό,
η Αθήνα με τα σπίτια της πυκνά,
σπιρτόκουτα μικρά από μακριά,
κι ο λόφος της Ακρόπολης
με το αιώνιο σύμβολο,
τον τέλειο Παρθενώνα!
Στην άκρια το Σούνιο σβηστά
με τον ναό του Ποσειδώνα
να σμίγει βράδυ και πρωί
με τ' ουρανού τα κάλλη,
του ήλιου την ανατολή,
τη δύση, το φεγγάρι!
Η λατρεμένη μου φυγή
στων οριζόντων τη γραμμή,
πάντα από τον Πειραιά,
το ωραίο μας λιμάνι!
Έλα να φύγουμε μαζί
για το πιο όμορφο νησί,
με το βοριά ή το νοτιά,
μ' ένα γλυκό μαϊστράλι!!!
~ ~ V. K. ~ ~
3/9/18
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου