ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΟ

Όσο πιο πίσω οι θύμησες

τόσο πιο πλούσιες οι εικόνες

πιο δυνατά τα χρώματα, τα αρώματα,

τα φώτα, οι αγάπες, οι αγκαλιές!

Πρόσωπα αγαπημένα γελαστά,

που ΄ναι κείνα τ' αυθόρμητα,

τα γέλια μας τα δυνατά!

η χαρά κερασμένη σε μάτια ζεστά!

Άνθρωποι πηγαινοέρχονται,

αυτοί που έφυγαν κι άλλοι που ήρθαν,

εναλλάσσονται οι εικόνες, τα συναισθήματα,

χρόνων Χριστούγεννα σαν σε ταινία.

Ήρθανε νέα πρόσωπα, μεγάλα και μικρά,

αγάπες με βελούδινα, ματάκια αγγελικά,

γλυκές φωνούλες παιδικές 

ζωντάνια δώσαν στις στιγμές.

Μα οι απουσίες πάντα εκεί,

στις θέσεις τους τις αδειανές.

Έρχονται με την πίκρα τους,

τις βλέπω χαμογελαστές

και φεύγουν πάλι ήσυχα

με όσες γευτήκαμε χαρές.

Και όσο κι αν πληθύναμε 

ο κόσμος μας λιγόστεψε

οι εικόνες μας αλλιώτεψαν

κι η έλλειψη δεν λείπει.

Αχ και να γύριζα τον χρόνο πίσω,

σε ήσυχες μέρες με έγνοιες απλές

με ανάσες λεύτερες, ωραίες στιγμές! 

Χριστούγεννα παράξενα 

κι αυτά τα φετινά

γιατί κι ετούτη τη χρονιά 

έμειναν σπίτια αδειανά, 

έσβησαν χαμόγελα πολλά.

Χριστός ετέχθη, δόξα Σοι!

κι εύχομαι πίστη, δύναμη,

να έχουμε ελπίδα και χαρά!

Χρόνια πολλά κι ευλογημένα

με υγεία, αγάπη, ειρηνικά!

~ ~ V. K. ~ ~

Voula Kapiri

28/12/2021

                                painting by Nino Chakvetadge

                                                                 

ΛΕΥΚΑ ΞΩΚΛΗΣΙΑ

Νάξος και ως τα ορεινά 

σε ανασταίνει η ανασαιμιά, 

νοτίζει σώμα και ψυχή 

η αύρα η θαλασσινή, 

το πελαγίσιο αγέρι! 

Λευκές, γαλάζιες πινελιές 

σπαρμένο όλο το νησί 

με τις ξανθές τις αμμουδιές 

που αγάπησαν οι κέδροι. 

Λευκά ξωκλήσια στις κορφές, 

λάμπουν στον ήλιο οι μυτιές, 

στις πέτρες τους τις ριζιμιές 

δεμένες μύριες προσευχές, 

χέρια κλαδιά απλωμένα 

στα ουράνια υψωμένα. 

Ξάγναντα στο αρχαίο μπλε 

με την κρυστάλλινη ομορφιά, 

μες στου Αιγαίου την απλωσιά, 

λιμάνια, αγάπης αγκαλιά 

και φάροι στην ανηφοριά. 

Μοσχοβολάνε όστρακο, 

γη, ουρανό κι αλμύρα, 

θυμάρι, μοσχολίβανο 

κι ελπίδα πλάι στο κύμα. 

Καράβια γοργοτάξιδα 

με άρμενα ανοιγμένα 

κι όσο σε πάνε πιο ψηλά 

λες στο Θεό και πιο κοντά, 

άγγελοι και χερουβικά, 

αγνά κεριά αναμμένα. 

Ξωκλήσια, κρίνοι της καρδιάς, 

λευκά, γαλήνια, ευλαβικά 

στο πέλαγος ριγμένα!

~ ~ V. K. ~ ~

Voula Kapiri

 29/9/2017

                 Στη φωτογραφία είναι ο Άγιος Δημήτρης, Νάξος

                             

                                                                         

ΙΩΑΚΕΙΜ ΠΑΠΑΧΡΟΝΗΣ

ΕΡΩΤΙΚΟ

Πόσα φεγγάρια είχαν ονειρευτεί τον ερχομό σου

προτού γινούν η θλίψη των αγαλμάτων…… 
πόσα τυφλά πρωινά ψάχναν το φως σου…
προτού σβήσουν στη σκόνη του χρόνου 
Χαμένων βημάτων ψυχές σε ανεπίστρεπτους δρόμους
έγιναν άνεμος που στοιχειώνει τις ακατοίκητες μέρες,
τρυπώντας βαθιά τη γύμνια της σάρκας
τυλιγμένης τις σκόρπιες στάχτες των κέδρων

Άστρα σβησμένα τα όνειρα 
που σ’ αναζητούσαν τις νύχτες 
σε χρόνους άνυδρους
στην παγωνιά του κενού
στην αθέατη πλευρά της ζωής 
πέρα από πετρωμένα, ανεκπλήρωτα δάση
Έψαχνα να σε βρω, άλλη μου όχθη
εκεί που ταξιδεύαν τα αποδημητικά μου όνειρα 
εκεί που ξεδιψούν τα πεφταστέρια
ποτάμι μου
να βαπτιστώ στα νερά σου
να χυθούμε στην θάλασσα 
λευκά πανιά της αβύσσου μου
κι ένα πέλαγος να πάρει το όνομα μας

Νύχτες ατέλειωτες 
να με ονειρεύομαι…
ανάμεσα στον άνεμο και την πορεία 
Με φουσκωμένα όλα του στήθους τα πανιά 
Να σχίζω τα νερά στο πελαγίσιο σώμα σου 
με την ορμή της πλώρης 
Δελφίνια τα χέρια σου που παιχνιδίζουν 
να μ΄ οδηγούν σ΄ένα ακρογιάλι στην άκρη του κόσμου
Να σε ονειρεύομαι 
Να ΄ρχεσαι ακροπατώντας στις κυματοκορφές
να στάζεις φιλιά
στις ανοιχτές παλάμες των μύριων κοχυλιών μου
που τραγουδούν για σένα αέναους στροβιλισμούς 
Να σμίξουν οι ήλιοι μας στα μάτια
Να βρουν οι θύελλες αναπαμό ..
Μας ονειρεύομαι .. 
Εκεί ψηλά που σμίγει η απεραντοσύνη 
με το μυστικό ιδίωμα των αγγέλων 
οι γλώσσες της φωτιάς μου
ψηλαφούσαν τις πτυχές του ουρανού 
να βρούνε το βλέμμα σου, να δούνε τη μορφή σου καθαρή 
υφασμένη από ανάσες μυριάδων πουλιών
Να σε προσμένω. 
Μια αχανής 
ρευστή 
ανέγγιχτη αγκαλιά…….
Γυρεύοντας το φως 
Γύρευα εσένα 
Κι ο ίσκιος μου να ματώνει
αποζητώντας σε σε όλα τα όνειρα

Μα πες μου Όνειρο ! Θα υπάρξεις για μένα τρυφερό 
ή θα σκορπίσεις, άδειου ανέμου έρμαιο ; 
οι λίγοι στίχοι που γράφονται απ την καταιγίδα 
κι από τον ίλιγγο του θαλασσοδαρμού ;
Όση βροχή μαζέψω με τις στάλες της δροσιάς 
που αφήνει το σκίρτημα τις νύχτες 
πάνω στα φύλλα της καρδιάς;;

Ρώτα πως νιώθουν οι ρίζες του κομμένου κορμού μου
που σε ψάχνουν στα βάθη της δίψας...
Διάβασε στα νερά της λιωμένης καρδιάς του
την ηλικία του πόνου...
Για την πορεία άκου την κορυφογραμμή
που ασκητεύει στο άπειρο με πείνα ψυχής μοναχού...
Ακολουθώ τα ίχνη της λάμψης σου 
στους ήλιους των παιδικών μου ζωγραφιών 
στην πρώτη πινελιά ζωγράφου εκστατικού
και στην αγρύπνια των ματιών
το φως σου Όνειρο, ακολουθώ στο αχανές. 
Να σε προσμένω Αγάπη μου
Είσαι το λιγοστό δίκοπο νερό , 

είσαι κι η δίψα που επέρχεται 
Να σε προσμένω . 
Να σκάβω τις νύχτες με τα νύχια 
για ένα κομμάτι πέτρας που σου μοιάζει
Θεμέλιο για ένα στέρεο αύριο .. 

Στη διάλεκτο του αίματος
κρύβω σαράντα παραμύθια για το νόημα σου,
μονάχα το φως σου για όλα τα όνειρα, 
για όλα τα μελλούμενα ταξίδια.
Απόμεινα μάτια που μαίνονται
δάσος, φωτιά κι αγέρας ένα.
Δύο μικρές απλωμένες παλάμες
έρημοι αχανείς στην απουσία σου.
Σκάλισα τρύπες στα οστά μου
να 'χει ένα φλάουτο στα χείλη η ψυχή
να ακούγεται ο θρήνος του άπειρου
να συγκλονίσει το άδειο.

Ήμουν η θλίψη στο πρόσωπο τ’ ουρανού
μα η δίψα για το χώμα σου 
με μοίραζε στις άπειρες σταγόνες της βροχής
Σε σκόρπιζα στους γαλαξίες
μα επέστρεφε η λάμψη σου σε σμήνη περιστεριών
Στο μάργαρο της, σάρκα
τύλιξε τις σπίθες φεγγαρόφωτο
ώσπου ολοκάθαρη πλάστηκες εσύ
το μαργαριταρένιο μου όνειρο

Κι ήρθες Αγάπη μου. 

Φέγγιζες αναδυόμενη στην κατακόκκινη στιγμή
Όλα ακινητούσανε σε μίσχους που ορθώθηκαν στο θαύμα
Στο έναστρο σώμα σου
τα άκρα οι αχτίδες του φεγγαριού σου από σάρκα
Σε ονόμασα ευγένεια της χλόης
καταρράκτη από φως
Στο χώμα μου, έκλεισα το πρώτο σου βλέμμα σπόρο 
Το πρώτο σου φιλί βροχή 
Κι απλώθηκες ,
μια λεμονιά αξερίζωτη ..
μια άνοιξη μέσα μου παντού ..
Ανυπεράσπιστος σου παραδόθηκα,
Πλημμύρισα, 
ξεχείλισα απ’ τα μάτια 
μια αστραπή από τα στήθια της αβύσσου
φωτίζοντας κοπάδια αισθημάτων που σαλεύανε

Ω! φλεγόμενό μου όνειρο 
στη θάλασσα μου από φώσφορο
Σελήνη μου, 
μετάσταση φωτός στης σάρκας τα σκοτάδια μου 
Βαθύ πηγάδι σβήνεις τη δίψα μου
σμίγεις χλωρή με τις μαρμαρυγές των τρυφερότερών μου ονείρων
Πνέεις μέσα μου και τα φυλλώματα των χεριών
σε αγγίζουνε με όλα τους τα ρίγη
Καθρεφτισμένος στις λάμψεις σου
γίνομαι η η θάλασσα πλάι σου 
Κυματίζω, τυλίγω τα άκρα σου, 

κεντάω το κορμί σου με στρείδια στεναγμούς
μαργαριτάρια κοχύλια 
που αχολογούν τις άγριες τρικυμίες του πόθου μου
Ολόκληρος , μια ατέρμονη γέννα
ένας σφυγμός, δελφίνι μεσοπέλαγα στο αίμα
Ανασκαμμένος απ’ τα χέρια σου
διεσταλμένος από τις ρίζες σου
ακούω τη ροή από ραγισμένα ποτάμια
Μήτρα βαθιά μου
όπου ανασταίνομαι από τον ουράνιο λώρο του λογισμού
διπλωμένος στην ύπαρξη σου
τυλιγμένος στο βυθό σου 
πλάθω τα αγγεία μου να κυλήσει η ψυχή
τα μάτια μου απ’ όλα τα όνειρα ενός έρωτα
τη σάρκα μου από κόκκινες νύχτες
Και απ’ το δέρμα που είχα κλέψει στο πρώτο σου άγγιγμα
ράβω στα μάτια μου μόσχευμα
Γεννιέμαι ξανά. 

πρωτόπλαστος μέσα στα ρίγη του πόθου μου
Στην απεραντοσύνη της νύχτας 
με την πίστη στο πάθος και το πάθος της πίστης σου 
σκορπώ καρδιοχτύπια αγίασμα
να ευλογήσει τα όνειρα
που ευωδιάζουν λιβάδια, βυθό κι ουρανό.
Ανάβω λαμπάδα το σώμα μου
τάμα στην παναγία σου ύπαρξη
που θαυματουργεί 
να πετάει το χώμα μου
να ανθίζουν τα πουλιά μου.

Και ξεπηδάει απ τα σπλάχνα μου κραυγή 
Έλα και ξέσπασε ! των σωθικών μου σεισμέ
Ράγισε μου όλα τα βράχια
Να κυλήσει το χρυσάφι του πόθου μου.
Έλα και κάψε με
Φωτιά που γλύφει τη φωτιά μου
λάβα που σβήνει στο αίμα μου ..
Έλα
και χάρισέ μου του κορμιού μου τη μνήμη
Δες με.. .

Δακρύζω γάλα αθήλαστο απ όλους τους πόρους
Αιμορραγούν τα ούλα μου πόθο
Έλα
Στις φλέβες να τρέξουν ροδοπέταλα.
Δες με ..
Στα χέρια μου φτεροκοπούνε περιστέρια
Διψούνε τον ουρανό σου….
Έλα..
Σάρκινε άνεμε μου
έλα και πάρε με...
χάραξε στο κορμί μου τη ροδοδάχτυλη αυγή σου
΄Ελα να φέρουμε τους ποντισμένους αμφορείς
ξέχειλους μέλι επιθυμίας στων χειλιών μας το φως.
Τις αστραπές πίσω στους ουρανούς.
Να κλείσουμε πια δικαιωμένα
τα βλέφαρα των αδικοπνιγμένων ναυαγών ονείρων ..
Έλα! 
Είμαι τα χίλια ασβεστωμένα σκαλοπάτια 
είσαι το εκκλησάκι στην κορφή.
Έλα, να πλέξω με τη κώμη σου σχοινιά 
για τις καμπάνες που στέκουνε βουβές
με όλα τα ρίγη τους αβάπτιστα
στο χάος της αγάπης.
΄Ελα! ΄Εχω συλλέξει όλο το φως
από τα βλέφαρα των ονείρων.
Και παραμύθια για κάθε σου λάμψη.
Και λάμψεις χιλιάδες για κάθε σου άγγιγμα.
΄Ελα και τύφλωσε με.
Μονάχα να σε αισθάνομαι
άνεμο στα ριγητά των φύλλων μου.
Τύλιξε μου το φεγγάρι σου
να μείνω αναλλοίωτος.
Ξετύλιξε τη γύμνια σου, το ναυτικό μου χάρτη
να είμαι το ακρωτήρι σου 
κι εσύ το πέλαγος τριγύρω
Σε καρτερούν χίλια μου χτυποκάρδια 
σε μια κρατημένη ανάσα
Μυριάδες τα μάτια των ονείρων μου
φωταγωγούν τον ερχομό σου
Την ώρα που στολισμένη μονάχα το φεγγαρόφωτο σου
γέρνεις στους κήπους του πόθου
μέσα σε φλογισμένα ροδοπέταλα 
Και οι σπασμοί μας λαξεύουν στο κορμί μου
το σχήμα του δικού σου
Ψυχή μου χάρισες να υπάρχω
Εγώ είμαι εσύ 
Εντός μου ανασαίνεις
Ήσουν το κάλεσμα του ρόχθου σε αγέννητα νησιά.
Με γέμισες κοιλάδες αχανείς . Τρεχούμενα νερά. 
Πηγές που αναβλύζουν γάλα. Και καταρράκτες λάμψης. 
Και δέντρα από φλόγες. Λίμνες με φως…. 
Με τα ζαρκάδια σου ν ακροπατούν στα χαμομήλια των ματιών…
Δες πώς χλόισε το στήθος!
Είμαι ο αυλός, είσαι οι άπειρες πνοές
Είμαι οι χορδές , είσαι τ΄αόρατα χέρια
στη μυστική μελωδία νιογέννητων άστρων
Μετράω το φως με το τρέμισμα των φτερούγων
Από τον πιο μικρό στεναγμό των μπουμπουκιών
Ίσαμε την ακούραστη επιμονή της ρίζας 
Βαθαίνω στο χώμα πλεγμένος μαζί σου
Ρουφάω αχόρταγα τους χυμούς σου
Και μεγαλώνω στους βλαστούς 
Εσύ δροσιά ανέμου στις κορφάδες
κι εγώ όλες οι άνοιξες που θα ρθουν 
Υψώνομαι απροσμέτρητος
Κορφογραμμές που πανε και πανε……
Συνδιαλέγομαι το αχανές με τη λαλιά του απέραντου 
Οι μέρες μου εσύ , οι νύχτες μου εσύ
το στερέωμά μου εσύ , 

τα είκοσι φεγγάρια του πόθου μου εσύ 
Χαράζουν τα μάτια σου κι ανατέλλει η ανέλπιστη πίστη…
Ω! θρησκεία των σπλάχνων μου!
Εκεί που σώθηκε η αλήθεια μου
κτίζω το σώμα μου εκκλησιά 
Ασπροβαμμένη με τις λάμψεις της πιο βαθιάς ροής
Αγγελοι τα λόγια σου, με αγιογραφούν 
εικόνες που δακρύζουν θαύματα, 
σεπτές μορφές ονείρων 
με τάματα σιωπές ασημωμένες 
Το στήθος μου τέσσερεις κίονες που ορθώνονται
ίσαμε το θόλο όπου χάραξα τη μορφή σου ανεξάλειπτη 
Ιερουργείς 
Εκκλησιάζομαι… 
Σε δέομαι γονυκλινής 
γίνομαι ολάκερος μια προσευχή 
που αγγίζει το θεό της….

Εσύ η Αγάπη μου...
Κοιλάδα στο σώμα μου βαθιά
πλασμένη από ένα δικό σου κομμάτι Απρίλη.
Βροχή πυρωμένη
από σμιξίματα ουρανού και αβύσσου
που ξεσπάει από ύψη
και τη γεμίζει ριγητά
τρεχούμενα νερά για διψασμένα κοπάδια ελάφια μάτια.
Εσύ η Αγάπη μου, η σιγαλιά της νύχτας
το υψίφωνο τρυγόνι που εισάγει το ορατόριο
η παιδική χορωδία του στήθους
που ξεσπά σε αλληλούια
το θαύμα σου να υμνήσει.
Σε αγαπάω
γιατί στα μάτια σου βρήκα τα πεφταστέρια
ζωντανά ακόμα να ανασαίνουν.
Σε αγαπάω 
γιατί για σένα επέστρεψαν τα χελιδόνια
και χτίσανε ονειροφωλιές βαθιά μες στην καρδιά μου.
Γιατί είσαι μια κιονοστοιχία ανάμεσα στους σταυρούς.
Γιατί είσαι η αστροφεγγιά
στα καθημερινά μου άδεια ομοιώματα.
Σε αγαπάω 
γιατί μια ολόκληρη έρημος
γίνεται ένα τρεμάμενο πουλί μες στις παλάμες σου.
Γιατί γεννάς τρακόσιες καρδιές στο ένα μου σώμα.
Σε αγαπάω . 
Και γίνομαι άνοιξη ανάμεσα στις αμυγδαλιές σου..

Και άλλο – θυμήσου - δε ζητώ, παρά μόνο..
Να κρατάω το χέρι σου
το κοχύλι στην άκρη του κόσμου μου ..
Ν΄ανασαίνει η ψυχή 
στον αχό του πελάγους σου
θάλασσά μου ..
Μόνο 
Να σφίγγεις το χέρι μου 
Να πάψει το μάτωμα 
της καρδιάς που κρατάω για σένα..
καρδιά μου ..
Μόνο.. 
Να με κρατάς σφιχτά 
Να σωθώ ..
Να βαθαίνει η γραμμή
της ζωής που μου δίνεις
ζωή μου..

Εμείς το τελευταίο δρομολόγιο για παράδεισο
Μαζί . Να φυγαδεύσουμε τα εναπομείναντα πουλιά….
Να αλλάξουμε το πεπρωμένο.
Κι ο ρυθμός της αγάπης μας να σμιλέψει το χρόνο
ν΄ αναδυθεί αιώνιο γλυπτό το αγκάλιασμα
Μορφή μοναδική .
Απόκριση . Ζωής στη ζωή . 
Κι απάντηση . Ζωής στο θάνατο

Σε αγαπάω . 
Κι είναι γραφτό Στα σπλάχνα μου.
Να σ’ αγαπάω ίσαμε
δεν θα είμαι παρά 
πνοή
για να προφέρω το όνομα σου…
Το όνομα σου…
Η δική μου
Κατάδικη μου προσευχή
Στην απεραντοσύνη σου
………………………..
Κι αν κάποτε χαθώ ..χαθείς 
Θυμήσου . 
Στον άλλο μας ουρανό
θα πνεύσω να σε βρω….
Θυμήσου .. Να με γνωρίσεις,
να καταλάβεις ότι είμαι εγώ
εκείνη η κόκκινη ψυχή
με τη γαλάζια φλόγα
στο ανεξίτηλο εντύπωμα
που μου έχει αφήσει η μορφή σου
Θυμήσου .. 
Θα πνεύσω να σε βρω
Για να σε σφιχταγκαλιάσω
Για μια στιγμή και πάλι..

                                                 

                                                        artist Lauri Blank

Πιο πολύ έρωτας, πεθαίνεις!!!

Ευχαριστούμε κύριε Παπαχρόνη

γι' αυτό το αριστούργημα!!! 

   Voula Kapiri

  Σ' αγαπώ (ποίηση Κ. Παλαμάς)

ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΙ

Ουαί υμίν υποκριταί, 

Ιούδες, Γραμματείς και Φαρισαίοι!

Ο καιρός γαρ εγγύς!

Τρέμετε τη στιγμή που οι μάσκες σας

φθαρμένες από την πολυχρησία

θα αδυνατούν να σας καλύψουν,

τρέμετε τη στιγμή που θα πέσουν,

τη στιγμή της αποκάλυψης

σαν θα γκρεμίζεστε στα βάραθρα

που σκάψατε οι ίδιοι, εσείς

οι σπουδαίοι για τους άσημους.

Δεν θα έχει λαγούμι 

να κρύψει τα φρικτά σας αίσχη,

κανένα ποτάμι δεν θα μπορεί

να ξεπλύνει τα βρώμικα χέρια σας.

Τρίζουν τα οστά των προγόνων μας,

σείεται η γη, φλόγες ξερνάει,

τα νερά απομακρύνονται αηδιασμένα,

η θάλασσα τραβιέται απ' την ακτή,

αρνείται η πλάση την κακοποίηση της, 

σας αρνείται το σύμπαν!

Ουαί, υμίν κανίβαλοι 

που ντυθήκατε τη στολή του ψεύδους 

και στήσατε καρναβάλι σ' όλη τη γη. 

Ευτυχώς υπάρχει τέλος για κάθε αρχή,

ουράνιο τόξο μετά τη βροχή,

τη νύχτα ακολουθεί το ξημέρωμα, 

η ηλιόχαρη ανατολή!

Σκληρό το σιδηρούν προσωπείο

μα η αχίλλειος πτέρνα τόσο τρυφερή!

 ~ ~ V. K. ~ ~

 Voula Kapiri

                                                        

                           Art of Diplomacy ~ Michael Cheval

Σ' ΑΓΑΠΩ

Δυο λέξεις μόνο 

    "Σ' αγαπώ" 

πόσο πολύ, πόσο βαθύ,  

απόλυτο, καταλυτικό, 

απέραντο σαν ουρανός!

Αχ, η ανάσα του η ζεστή, 

χαράς ζωντάνια, θείο φως!

Όμορφη πόλη, γιορτινή,

όλο φωνές και μουσική,

αναγεννιέται η ψυχή

στην άγια λάμψη.

Πόλη αγαπημένη εσύ, 

χρυσή μου, όμορφη πόλη!

Μια αγκαλιά το "σ' αγαπώ"

σε ενεστώτα διαρκείας

παθητικά ενεργητικό,

η αύρα του, η θαλπωρή, 

φλόγα απαλή, μεταξωτή

που τη ζητάς να σε τυλίγει!

Γλυκό χαμόγελο η ζωή,

φιλί, τραγούδι, ευχαριστώ!

Το ανέφικτο, εδώ εφικτό,

το όνειρο, θαύμα αληθινό!

Για σένα πλάσμα εκλεκτό

που ζεις μ' όλη σου την ψυχή, 

αυτό το σπάνιο "σ' αγαπώ"!

~ ~ V. K. ~ ~

Voula Kapiri

                                                                  

ΑΝΟΙΞΗΣ ΣΕΡΕΝΑΤΑ

                                     "Primavera"  by Sandro Botticelli         

Γλύκανε απόψε η γειτονιά, νερατζανθοί και πασχαλιά,

μελένια έπεσε η νύχτα,
στο φλάουτο της Άνοιξης, αλάφρυνε το βήμα!
Ώρα την ώρα έρχεται, το μαρτυράει τ' αγέρι,
ο ένας μετά τον άλλο οι οιωνοί,
άγουρα ψαλιδίσματα, καλέσματα, κελαηδισμοί.
Στης φύσης την πρεμιέρα όσοι πιστοί,
συλλειτουργοί κι αγαπημένοι, επίτιμοι προσκεκλημένοι,
της χάρης της οι κοινωνοί, μακάριοι, ευλογημένοι!
Μιλημένα λες είναι τα σώματα,
τ' άστρα, η γη, τα νερά, μύρια αρώματα,
η αυγή, των θαυμάτων τα χρώματα!
Μιλημένα σκιρτήματα, η σκισμάδα στο βλέμμα σου
και το κύμα της έκστασης στης ψυχής σου τα πόδια!
Μεθυστική ως τα μύχια η μουσική της πάλλει,
η πολυπόθητη Άνοιξη στην ώρα της και πάλι!
Πριγκίπισσα αληθινή, δροσάτη, ντελικάτη
με την αβρότητα της στην παλάμη!
Πολύτιμα αγριολούλουδα, ξεπεταρούδια ζωηρά,
ως κάτω κι απ' τα πάλλευκα, τα κρούσταλλα χαλιά,
μικροί κουρσάροι που αθώα σου κλέβουν την καρδιά,
νιούτσικα τρεχαντήρια που με πολύχρωμα πανιά
ξανοίγονται στης μάνας γης τα φωτερά πελάγη,
στης Δήμητρας την αγκαλιά!
Αμβρόσια η Σερενάτα της, μιας πεταλούδας χάδι,
γλιστρά απ' τ' ανοιχτό σου παραθύρι,
η εφηβική της αύρα σε τυλίγει!
Μοσχοβολάει η ανάσα της, ασφόδελο κι αμυγδαλιά,
κάθε ανάσα και φιλί,
φλόγες ανάβουν, κόκκινα, της παπαρούνας χείλη
και του κορμιού της τ' άρωμα, αχ!
Παράδεισος! σαγήνη!
Ίριδες, κρόκοι, νάρκισσοι, μανόλιες και λεμονανθοί,
κόσμημα θείο, αγγελικό, στα τρυφερά της στήθη
της Παρθενίας, της χαράς οι λευκοί κρίνοι!
Προσφέρει όλες τις χάρες της, μ' όλες της τις αισθήσεις
και πως να μην παρασυρθείς κι αμαχητί παραδοθείς
στη θελκτική της ομορφιά, στο ερωτικό της κάλεσμα,
στον οργασμό της φύσης!
“Αγαπημένη αίσθησις” η κάθε της επιστροφή
κι εμείς στη λιτανεία της, προσκυνητές της ταπεινοί!
Στ' ακριβοθώρητα όνειρα, πλώρη για λάγνες πλεύσεις,
στις ποθεινές της Άνοιξης, ροδώνες υποσχέσεις!
                                                        
                                                          "Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
                                                                       αγαπημένη αίσθησις" 

                                                                           Κ.Καβάφης
~ ~ V. K. ~ ~
Voula Kapiri
24/3/2019

                                                                  artist Kinuko Craft

                                                

                                              "Spring of life" Stamatis Spanoudakis                 

                                              

ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ ΚΑΙ ΑΜΠΩΤΙΣ

Λατρεμένη η επαφή με το σώμα σου!

Χαρτογραφεί η παλάμη μου τα ευαίσθητα σημεία σου,

σαν άγνωστο νησί σ' ανακαλύπτει,
κοκκινίζει η αφή σε κάθε άγγιγμα της.

Σε νιώθω φλογισμένη ακτή

να γλύφεις τα ακροδάχτυλα των κυμάτων μου.
Στο χείμαρρο μιας σου αλήθειας
ή στα βαθιά μιας χίμαιρας,
τους πόθους σου, ευσεβείς εμβαπτίζεις.
Στο υγρό μου στοιχείο,
γη του ελέους θαρρείς, τους εξαγνίζεις.
Παλίρροια!
Θάλασσα πλατιά σε αγκαλιάζω,
τυλίγομαι γύρω σου ώσπου σε περιέχω.
Με μια απρόβλεπτη κίνηση

η ανταρσία των αισθήσεων σου εκστατικά κορυφώνεται!

Χάνεσαι, σβήνεις στο πέρας...στο βυθό μου,
στα βάθη του απείρου, στον άμετρο χρόνο!
Άμπωτις!
Τα κοχύλια στην αμμουδιά απλωμένα,
μικροί αφηγητές,
μαρτυρούν τα μυστικά της αλμυρής πολιτείας μου.

Γαληνεύει η φύση μου με μια νηνεμία αφιλοσόφητη.
Ως να δέσει η αφή μου στο δέρμα σου πάλι!

        ~ ~ V. K. ~ ~ 
         Voula Kapiri 

          28/2/2017

                                                     artist Gary Benfield

              

ΙΩΑΚΕΙΜ ΠΑΠΑΧΡΟΝΗΣ

50 Αποχρώσεις Του Κόκκινου

***********************    

Στη γλώσσα των καταρρακτών

Πενήντα λέξεις έπλασα
Για το ρευστό φως
Που χύνεται απ’ το φύλο σου
Σεισμέ μου
Πυριγενής,
από τα βάθη της αβύσσου,
αναδύθηκα αρχιπέλαγος.
Πρωτοφανέρωτος
στην απεραντοσύνη
Υδρογόνο
Δύο
Οξυγόνο
Απλός είναι ο δεσμός της πρωτουσίας
Έτσι απλή
η αίσθηση του απείρου.
Νερένιοι στους αρμούς που μας συνέχουν
Χλωροπλάστες
Σάρκα τη σάρκα,
ψυχή με ψυχή,
νύχτα τη νύχτα,
ολάκερος κόσμος δημιουργήθηκε
με φωτοσύνθεση.
Κοιλάδα
Κλίνη όπου ζευγαρώνουν τα πεφταστέρια
με τις λάμψεις των αστραπών.
Εκεί γέρνει το φεγγάρι
να σμίξει με το φως των τρυφερότερων μου ονείρων
Ποτάμι
Με αναρριγητά πλάθω την κοίτη σου.
Πλατύνεσαι στης εκβολής το δέλτα,
χύνεσαι στο πέλαγος
που παίρνει τ’ όνομα μας
Διαστολή
Αενάως περισσότερος.
Σαρκώνονται οι στεναγμοί σε μάκρη.
Εκτείνομαι κατά μήκος της ζωής,
στα τέσσερα σημεία του ουρανού σου,
να περικλείσω τις ψυχές όλου του κόσμου

Κιβωτός

Όλα τα θηλαστικά αισθήματα συρρέουν σε ζευγάρια.
Διασώζουμε του κόσμου τις αλήθειες
να ανακοσμογονήσουμε την πλάση μας
στην κοσμοχαλασιά
Θάλασσα μου
Ερυθρά,
που ανοίγει στα δύο
να διαβώ
απέναντι στο θαύμα σου
Βαπτιστής
Εν τη ερήμω
ο Ιορδάνης σου
Με αυλακώνουν τα νερά σου
Χαρίζεις το όνομα μου: Εσύ
να αγγείλω τη βασιλεία του ουρανού μας επί της γης
Πάτριο χώμα
Σε παίρνω στα χέρια μου και σε φιλώ.
Χρόνια ξενιτεμένος στο άδειο,
σε ονειρευόμουνα.
Διαβαίνω το κατώφλι της επιστροφής
στην αυλή μας με τις μπουκαμβίλιες
Κορυφογραμμή
Τις νύχτες, γύρω απ’ τη φωτιά σου
τα όνειρα μου γαλουχείς αντάρτες
να λάμπουν σε κάθε πράξη
Υψικάμινος
Με καμινεύεις , με λιώνεις, με σφυρηλατείς.
Εμβάπτισε με στα νερά σου
να πάρω το σχήμα του σπαθιού.
Ρίξε με ανίκητο στη μάχη
Χαράκωμα
Ζωσμένος το κορμί σου,
επελαύνων,
με ιαχές θα ανακαταλάβουμε τις νύχτες
Σημαία
ανεμίζεις σελαγίζουσα
καρφωμένη στις επάλξεις.
Ανένδοτοι
λογχίζουμε την ανυπαρξία,
παντού κυλά το φως
Ονειροδρόμιο
Ουρανομήκης εκτινάσσομαι
σε ολόλαμπρο στερέωμα.
Είμαι η καρδιά του ουρανού
΄Ηλιε
Σάρκινε.
Ανατέλλεις.
Λιώνεις τα χιόνια ματαιώσεων στις ονειροκορφές.
Αντιβοώ ποτάμι γεννημένο σε όλες μου τις δίψες
Υνί Μου
Με ανασκάβεις.
Να καρπίσουν οι ψυχές μας.
Τα σώματα μας η συγκομιδή.
Κοκκινόχωμα.
Σε οργώνω και σε σπέρνω.
Ευγνωμονεί τη θέρμη σου
ο σπόρος που φωλιάζει
Σχισμάδα
σε ποτισμένη γη.
Εγγύτερα στον ουρανό ο σπόρος που βλασταίνει
Καταβολάδα
Πλεγμένοι σε ριζώματα,
αργά- αργά να λάβουμε
τη μία μορφή που περικλείουμε
Άνοιξη
στα όνειρα της ρίζας μου.
Ανακλαδιζόμαστε.
Τα χέρια μας γεννάνε φύλλα,
τα φύλλα μας πουλιά
Βασίλισσα
Εγώ μελίσσι σαλεμένο
στους ανοιχτούς σου ύπερους.
Ολούθε σε συλλέγω.
Αποθέτω μέλι αισθήσεων στην κυψέλη σου
Μαστιχιά
Σε κεντάω αιχμηρός.
Δακρύζει η σχισμή σου.
Μυροβολάς το χρόνο.
Ευωδιάζω από την παιδική μου ηλικία
Μυρτοειδές
Σε γεύομαι.
Οπός κυλά στο στόμα.
Άγρια βατόμουρα μου στάζεις στη ψυχή
ανεξίτηλο σημάδι
Αμπελώνας
ίσαμε εκεί που φτάνει η ψυχή μου.
Γίνομαι τα χέρια τρυγητών.
Αντιλαλώ τραγούδια,
χαρά,
χορός,
γιορτή του τρύγου
Σαργάσσες
Θαλάσσια χλόη επιπολάζω.
Αργοσαλεύω απλωμένος στο στοιχείο μου.
Στο κάλεσμα του ενστίκτου
συρρέουνε στιλπνά
τα πλήθη των δρομώνων
Ακρόπλωρο
Πυξίδα σου, τα άστρα μου των αναστεναγμών
Σχίζοντας με
με διαπλέεις.
Ανακαλύπτεις τα μυστικά νησιά στα σπλάχνα μου
Άνεμος
Κάλεσμα στη θαλασσινή μου ορμή.
Ορθωμένος στις κυματοκορφές
με στεναγμούς σπάω
κι απλώνομαι στο ακρογιάλι σου
Θαλασσοσπηλιά
Δέχεσαι
τη πλημμυρίδα μου.
Ιριδίζω
Θερμοπηγή
Ιαματική.
Τυλίγεις τους γόους των πληγών.
Πορφυρό βάμμα στη γύμνια μου
μ’ επουλώνεις
Εκατονταπυλιανή.
Προσκυνητής,
γονατιστός προσέρχομαι.
Με βόγγους προσεύχεται η δίψα μου.
Μεταλαμβάνω.
Θαύμα.
Ενσαρκωμένο.
Αγρύπνια κατανυκτική.
Κεριά τα δάχτυλα μου
Σάλπιγγες
Εγερτήριες.
Μήτρα μου,
που με ανασταίνεις
λαχτάρα σε όλους τους πόθους μου
Ποθοκρατόρισσα
Σε πύρινο θρόνο
με στέφεις με φωτιά
Λαίλαπα.
Στο δάσος του πυκνού μου πόθου
σαρώνεις στην πορεία.
Κι ύστερα σιγοκαίς χωνεμένη για ώρες στα οστά μου.
Στη χόβολη που απομένουμε,
εσύ, πάντα εσύ,
λάμπουσα του φοίνικα καρδιά
Σμίλη
Λάξευε
το σώμα μου στο σχήμα του δικού σου.
Το φως
σε εναγκαλισμό αιώνιο
Σελήνη
Του λύκου μου καταγωγή.
Η αρπακτική μου σάρκα
ανάμεσα στα ελάφια σου
Στη λόχμη μου σε σέρνω.
Σφυγμός στα δόντια μου η πείνα
Δίψα
Αξεδίψαστη.
Σέρνομαι όπου πατάς
να γλύψω κάθε στάλα .
Κυλιέμαι στα χορτάρια σου
να ρουφήξω τη δροσιά από τις πόες
Αστραπή
στον ουρανό μου.
Οι πρώτοι στίχοι της καταιγίδας
που θα ξεσπάσει στα κορμιά μας.
Βροχή
Από ψηλά,
χρυσαφένια, ελεητική.
Ρίχνομαι στη γούβα σου τη ξέχειλη
να ξεδιψάσω
Επώαση

της λύσσας μου
Πόθου φλεγμονή,
σάρκας παραφορά.
Παραληρεί το σώμα,
σπαρταράω,
σπασμωδώ
Ρόδο
με φλογισμένα ροδοπέταλα
στην άκρη του μίσχου μου.
Φυλλοβολούμε ίχνη κόκκινα
να μας βρίσκει η τρυφερότητα
Φτερογονία.
Όλο το φως που ζητάει διέξοδο
γεννάει στα πλευρά μου μια αχτίδα.
Το νόημα αναβλύζει
και τα ρίγη του τη ντύνουν με φτερά
Κοχύλι
Στο μάργαρο της σάρκας
τυλίγεις τις σπίθες φεγγαρόφωτο,
εντός σου πλάθομαι
όνειρο μαργαριταρένιο
Γλώσσα
Της ψυχής μου μητρική.
Γλώσσα από γλώσσες.
Για λέξεις
σμήνη αποδημητικών
που επιστρέφουν στα ρίγη της άνοιξης.

Ρήματα
τα νωπά ίχνη αγριμιών του γένους μας σε βάτεμα
Ένα σώμα διάπυρο
που ομοιοκαταληκτεί με άπειρο.
Ονοματοποιία
Νόημα φύεσαι στο κοίλο των εννοιών:
Δίνη, περικάρδιο, καμπάνα,
φιλιατρό, υγρότοπος, βένθος, σμηνουργία…
Το χέρι μου στο χέρι σου
όλες οι καταφάσεις
Αυλός
Εγώ οι άπειρες πνοές
Δοξάρι
στις χορδές μου
Σύνθεση της ζωής
για μουσικά σώματα
Μ
Μονόγραμμα τα χείλη σου.
Η πυρακτωμένη σου άκρη
με αποτυπώνει.
Βαθιά σφραγίζεις τ’ αρχικά μου
Είναι μου
Μέσα σου,
αυτό που είμαι γίνομαι.
Μονάχα τις ώρες της φωτιάς υπάρχουμε αληθινοί
Αχανές
Βρήκαν το φως τα ριγητά
να σαρκωθούνε
Μαθητεύει νόημα η ζωή
να επικρατήσει.

                                                    artist Lauri Blank   

                                                      

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

                  

"Στη νεολαία"

Αυτό κρατάει ανάλαφρο
μεσ' την ανεμοζάλη
το από του κόσμου τη βοή
πρεσβυτικό κεφάλι.

Αυτό το λόγο θα σας πω
δεν έχω άλλο κανένα
μεθύστε με τ' αθάνατο 
κρασί του Εικοσιένα. 
 

1 Νοεμβρίου 1940

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Το ποίημα αυτό έγραψε ο μεγάλος μας ποιητής

με σκοπό να εμψυχώσει τα νέα παιδιά, 
τρείς μέρες μετά την κήρυξη του Ελληνο-ιταλικού πολέμου. 

 

                                                                  

                                     Ύμνος των αιώνων 

                                   Απαγγέλει ο ίδιος ο ποιητής                     

ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Με πεταλούδες στην καρδιά

η Προσμονή αγναντεύει,

χάνεται στον ορίζοντα
κι οράματα υφαίνει.
Σαν ύμνος αναστάσιμος
σε περιμένει να 'ρθεις,
η μελωδία της πλησμονής!
Ήχος προγονικός, παρθένας γης,
ανέσπερο κι εσπερινό, φως ιλαρόν,
κοντσέρτο του έβδομου ουρανού,
στα πλάτη των αιώνων ν' ακουστείς!
Στο ερημικό ξωκλήσι τάζω
εικόνα αχειροποίητη, Εσέ,
των ιερών ιδανικών
και κέντημα των άστρων.
Η λιτανεία δοξαστική,
γονυπετών προσκυνητών
των πόθων των γαλάζιων.
Η λειτουργιά δεσποτική
κι από αγγέλων χείλη,
η ψαλμωδία χερουβική.
Έλα σε δείπνο μυστικό
ν' αναγαλλιάσει η φύση.
Να ψιχαλίζει άρωμα,
της Παναγιάς οι κρίνοι
μύρο γλυκό να μας ραντίζουν,
την ακριβή μας μέθεξη
ν' αγιάζουν, να εξαγνίζουν!
Στα κάστρα τ' αξημέρωτα
της άγιας άνασσας Σιωπής,
στο παραθύρι μένει,
τον ρήγα, τ'αρχοντόπουλο,
τον Ήλιο ν' ανημένει.
Θεριό το πάθος μαίνεται,
με χάδια το μερεύει,
μ' ένα κεράκι αυτούμενο
το όνειρο γυρεύει.
-Ήλιε μου, λάμψε, ανάτειλε,
η Προσμονή να δύσει,
το Κάλλος σου, η ανατολή,
ελπίδες να γεννήσει!!!!
 
      ~ ~ V.K ~ ~
     Voula Kapiri  

       20/5/2017

               Juliet by Thomas Francis Dicksee

                                                  

                                                      

ΟΝΕΙΡΟ ΠΛΗΣΜΟΝΗΣ

Αγαπημένη προσμονή!

Κάθε αύριο που περνάει
και μου λείπεις πιο πολύ!
Συνήθισα πια στην απουσία σου,
ψέματα δεν θα πω,
η μοναξιά μου έχει κάτι από σένα,
μα πάλι είναι τόσο λίγο!
Ακαθόριστη μορφή εσύ,
σε συσκευασία δώρου
που ακόμα δεν κατάφερα ν' ανοίξω,
δεν τόλμησα ποτέ να αγγίξω,
σαν απαγορευμένο του Παράδεισου καρπό,
πολύτιμο σε φύλαξα σαν θησαυρό!
Ίσως όμως καλύτερα
που την αλήθεια σου δεν γνώρισα ποτέ,
το άρωμα, τη γεύση σου,
το χρώμα της φωνής σου,
όσα σε κάνουν να εκλεκτό!
Ξέρεις, φοβάμαι
μην κάποτε τα καταφέρω
και η μαγεία σου χαθεί
και πίστεψε με....δεν το θέλω!
Σε έχω για όνειρο άπιαστο, ιδανικό,
σαν της Ιθάκης τ' όνειρο!
Μην γκρεμιστώ στα Τάρταρα από λάθος!
Εδώ τα λάθη μα και τα σωστά
πληρώνονται κάθε στιγμή τοις μετρητοίς,
κάποτε και πολύ ακριβά!
Άβυσσος του ανθρώπου η ψυχή,
και το άδικο εστεμμένο βασιλεύει,
στα ανήλιαγα παραμονεύει,
μα στις πηγές του ουρανού
που τρέχει αθάνατο νερό
δεν έχει δρόμο να διαβεί.
Να το θυμάσαι προσμονή μου
σα βάλσαμο νερό πως σε διψώ,
να ξέρεις πως αβάσταχτα σε λαχταρώ,
όνειρο πλησμονής,
στα απρόσμενα ανεκπλήρωτα σε καρτερώ,
στα σταυροδρόμια της ζωής!
Δεν έχω άλλο παρά να περιμένω να φανείς!!!

Και όπως λέει ο ποιητής Κ. Ουράνης...
"Αν είναι να ρθει θε να ρθει,
αλλιώς θα προσπεράσει"

          **************

Της προσμονής σου τους ανθούς,
νέκταρ θα τους ποτίσω
και με αμβρόσια φιλιά,
σεπτά θα προσκυνήσω!

         **************

Κι αν η αλήθεια σου είναι ψέμα,
άκου με....
και πάλι θα αγαπώ εσένα!
Ελπίδα μου μ' ακούς;
καμμιά αλήθεια, όσο μεγάλη
δεν θα σε πάρει από μένα!

  ~ ~ V.K. ~ ~

Voula Kapiri

  27/12/2019

                                                               

        artist Francois Fressinier

                                  

                                                                  

ΧΙΟΝΑΤΕΣ ΚΑΙ ΝΑΝΟΙ

Η Χιονάτη, ο Βασιλιάς, η κακιά μητριά

το δηλητηριασμένο Μήλο και οι εφτά γλυκύτατοι νάνοι!
Του μοιάζει, μα δεν είναι!
Μιλάμε για ένα άλλο παραμύθι εδώ,
με Χιονάτες υπάρξεις, ναι, αμέτρητες αθώες ψυχές,
κόρες του Μόνου Βασιλιά, 

του Θεού που λοξοδρόμησαν μακριά Του,
δίχως αληθινή χαρά, πίστη, ελπίδα.
Παραπλανημένες από την αγκαλιά της προηγμένης τεχνολογίας
χάθηκαν στο δάσος με τις νεράιδες και τα ξωτικά
που τις αποκοίμισαν με δελεαστικά Μήλα, δώρα εκλεκτά.
Και ξαφνικά ξυπνούν μέσα σε έναν εφιάλτη,
σε ένα πανδαιμόνιο, σε μια χαώδη παράσταση τρόμου!
Η φρίκη σε όλο της το μεγαλείο είναι πραγματικότητα,
ουρλιαχτά πόνου ζωντανών εν ώρα μαρτυρίου,
νεκρών που ασφυκτιούν σε σακκούλες,
οι ηγέτες της Πίστης σιωπηλοί,
επικρατεί σιγή ιχθύος, ο Φόβος καλά κρατεί!
Σύγχρονοι Καίσαρες αποφασίζουν και διατάσσουν,
Πραίτορες και Πόντιοι Πιλάτοι
δίχως λαού φωνή μα με κατακραυγή,
το αίμα των αθώων επάνω τους και στη γενιά τους,
δήμιοι οι σύγχρονοι Ιούδες για τριάντα αργύρια επίορκοι,
ο Ιπποκράτης και ο όρκος του μουτζουρωμένοι
ασφυκτιούν κάτω από ένα ατιμωτικό μελανό Χ.
Σήμερα με το νυστέρι χαράσσεται η ιστορία,
κοσμοϊστορικές οι στιγμές σε όλη την υφήλιο!
Ηχηρά απειλητικά μηνύματα...
"μη εδώ, μη εκεί, ακίνητος,
μην ανασαίνεις, μη μιλάς, μη γελάς,
πες ναι, στο θάνατο που σου χαρίζουμε
πες ναι, στη συμμορία των Νανοσατανιστών,
πες ναι, σου κλέβουμε την ελευθερία,
πες ναι, σου κλέβουμε τη φωνή,
πες ναι, σου κλέβουμε τη ζωή, 
πες ναι, θα αφανίσουμε το ανθρώπινο είδος,
θα κατακυριεύσουμε τη γη!
Τα όπλα του θανάτου χαμογελαστά σε σημαδεύουν,
χαμογέλα κι εσύ!

         artist Amanda Clark

Άπειροι οι νάνοι, αόρατοι,
μπλε φωσφορίζοντα μάτια στο δάσος με τις σκιές,
τα φαντάσματα, τις ηλεκτροφόρες μάσκες.
Η σύγχρονη τεχνολογία ξελόγιασε μικρούς και μεγάλους,
παρασυρμένοι από τον Όφι τον πονηρό
έφαγαν το λαχταριστό Μήλο της
αψηφώντας την αρχαία σοφή ρήση:
"Φοβού τους Δαναούς και Δώρα Φέροντας"
και τους παγίδευσε πριν κάνουν κιχ,
πριν καταλάβουν από που τους ήρθε, 

από ποιον και τι.
Με νούμερα μετράνε τα θύματα,
νόμιμα τα πρωτόκολλα του θανάτου, 
εκβιαστική ή καλοπληρωμένη η ανήθικη σιωπή,
αμέτρητοι οι εγκληματίες κατά συρροήν
και οι κατά συνείδησιν συνεργοί τους,
ο ήλιος απαγορευμένος και η θάλασσα,
αεροψεκασμοί, τεχνητοί ιοί.
Οι τάχα σωτήρες με τη θανατερή λύση της συμφοράς
που οι ίδιοι παρήγαγαν και εξαπέλυσαν σ' όλη τη γη,
τα άπληστα ανθρωποειδή,  
λύκοι που καμμιά μερίδα λέοντος δεν τους αρκεί,
σαν άβυσσος καταπίνουν τη ζωή,
τη σφετερίζονται σα να τους ανήκει,
λες και θα ζήσουν αιώνια αυτοί, αθάνατοι, θεοί!
Φωτιά Θεέ μου και θειάφι,
Σόδομα και Γόμορρα έγινε ο κόσμος σου στη γη.
Κάψε τα σιχαμερά ερπετά, τα αρρωστημένα τέρατα,
τους τάχα κυρίαρχους του κόσμου

που επιβουλεύονται τον θρόνο σου
και ποτέ δεν θα τον πάρουν,
που θα ήθελαν τη δύναμη σου
και δεν ξέρουν τι τους περιμένει!
Κάψε τα όλα, καθάρισε την πλάση σου από την πλάνη!
Ο άρχοντας του Σκότους, πάντα πολέμιος,
εποφθαλμιεί τη θέση τη Βασιλική που σου ανήκει!
Με λυσσαλέο μένος μηχανεύεται μεθόδους
να πάρει στην κόλαση αθώες ψυχές,
με την αιμορραγούσα αλήθεια επιμελώς καλυμμένη
ώστε να μην φανερωθούν τα αποτρόπαια, 

εγκληματικά και ανόσια σχέδια του!
Μην επιτρέψεις άλλο να παίρνει αθώες ψυχές,
φωτιά και στάχτη αυτός και οι ακόλουθοι του!
Κύριε των Δυνάμεων, Συ Παντοκράτωρ,
η Πηγή της ζωής και η Μόνη Αλήθεια, το Φως το Αέναο,
ελέησον τους πιστούς εις Σε,
ότι όλοι αμαρτωλοί είμαστε ενώπιον σου
και με την γνώση της αμαρτίας μας
εκλιπαρούμε το έλεος σου!
Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν 

και σώσον Αγαθέ τας ψυχάς ημών!

            ~ ~ V. K. ~ ~

           Voula Kapiri

ΑΜΥΓΔΑΛΙΤΣΑ

Ολονυχτίς σε γύρευα,

περίμενα ν' ανθίσεις,

αργείς, μην και ξεχάστηκες
και πως να ξημερώσει,
χωρίς τα ανθάκια τα λευκά,
ελπίδας τη χαρά!
Η χειμωνιά εδώ της ντροπής,
χειρότερη δεν είδα,
κι εσύ δεν θέλεις να φανείς,
να γελαστούνε πίσω σου
κόκκινες παπαρούνες,
οι πασχαλιές,
η Άνοιξη μ' όλες τις ευωδιές!
Αμυγδαλίτσα αγάπη μου
άνθισε να χαρείς,
πρόκαμε ομορφιά μου εσύ
πριν σε προφτάσουν άλλοι,
φέρε το μήνυμα στη γη,
κύκλος κι αλλάζουν οι καιροί!

~ ~ V. K. ~ ~

Voula Kapiri 

 27/1/2021

           Art by Vincent Van Gogh

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Όπως το πούσι έπεφτε η σιωπή!

Μια παράσταση ακόμα βροχερή

στου παραλόγου τη σκηνή.

Το φάντασμα της όπερας

για κείνη τραγουδούσε,

μ' όλη του την ασχήμια της δινόταν

κι αυτή χειροκροτούσε,

ανύποπτη το τάιζε, το ελεούσε.

Εκείνος που εμπιστεύτηκε τρελά,

που άφησε να δει μες στην ψυχή της

τα πιο κρυφά της μυστικά,

την έσερνε στα νοσηρά του έρωτα του δίχτυα

και τάχα άδολα την πίκραινε συχνά,

έπινε κάθε μέρα τη ζωή της.

Σαν το βαμπίρ, το χαμογέλιο της απομυζούσε 

και την τραβούσε σε σκοτάδια φοβερά,

σε βάθη ανήλιαγα που εκείνη τα μισούσε.

Στιγμές μοναχικές αποζητούσε

ηλιαχτίδες να πιαστεί, μα ήταν για λίγο!

Το φάντασμα του έρωτα, μην ξεχαστεί,

απ' το γλυκό του αψέντι την κερνούσε,

την έπιανε απ' το χέρι και τη χόρευε τανγκό,

τα βήματα της οδηγούσε στα δικά του,

στο θλιβερό του το σκοπό.

Απέφευγε από χρόνια ήχους της χαράς

που είναι στην ψυχή δροσιά,

τα τιτιβίσματα πουλιών,

του ήλιου το φως, τη ζεστασιά,

της φύσης τα αγγίγματα αγνοούσε,

τη μουσική της, τη γαλήνη,

πόσα της είχαν φύγει από τα χέρια

πόσα είχε αλήθεια στερηθεί!

Έφταιγε ο έρωτας που είχε ονειρευτεί

και διακαώς επιζητούσε,

η φαντασία της που την ιδανική μορφή του

ατέχνως κυνηγούσε

κι αρνιόταν τόσα εκουσίως, εθελοτυφλούσε,

την ευτυχία γύρευε σε πλάνες διαδρομές!

Δεν ήξερε τι έχανε

και αφηνόταν στο σαράκι η τρελή,

δεν άνοιγε τα χείλη εκστατικά

στης άνοιξης την ομορφιά,

φθινόπωρα μετρούσε μοναχά

και πάλι απ' την αρχή χειμώνες, παγωνιά!

Το φάντασμα για κείνη τραγουδούσε

της θλίψης άριες, δάκρυα άλλη μια,

στο βούρκο του βυθίζονταν,

χανόταν, πως πονούσε!

Αυτή έφταιγε, το είχε επιτρέψει,

ίσως και άθελα της το είχε προκαλέσει,

μα ως εδώ, δεν πάει άλλο, φτάνει!

Στο διαπασών το Requiem της κάνει,

ξέσκισε από πάνω της των αμνών τη σιωπή!

Συντρίμμια θλιβερά πίσω της,

βδελυρές μάσκες, πεθαμένα αισθήματα,

τριαντάφυλλα νεκρά!

Μάζεψε τα κομμάτια της,

άνοιξε τα φτερά της και στράφηκε στη λάμψη!

Κακό ήταν όνειρο μα πέρασε πια, πάει!

Ξημέρωσε και άνοιξε διάπλατα το τζάμι

στον καθαρό αέρα, στη νέα μέρα!

Γλάρος και πέταξε, ανάσανε η ψυχή,

της χαμογέλασε που ακόμα την περίμενε εκεί,

πολύχρωμη και ζωηρή, πόσο ωραία η ζωή!!!
        

       ~ ~V. K.~ ~
      Voula Kapiri

         20/1/2018

             artist Marina Podgaevskaya