ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Όπως το πούσι έπεφτε η σιωπή!

Μια παράσταση ακόμα βροχερή

στου παραλόγου τη σκηνή.

Το φάντασμα της όπερας

για κείνη τραγουδούσε,

μ' όλη του την ασχήμια της δινόταν

κι αυτή χειροκροτούσε,

ανύποπτη το τάιζε, το ελεούσε.

Εκείνος που εμπιστεύτηκε τρελά,

που άφησε να δει μες στην ψυχή της

τα πιο κρυφά της μυστικά,

την έσερνε στα νοσηρά του έρωτα του δίχτυα

και τάχα άδολα την πίκραινε συχνά,

έπινε κάθε μέρα τη ζωή της.

Σαν το βαμπίρ, το χαμογέλιο της απομυζούσε 

και την τραβούσε σε σκοτάδια φοβερά,

σε βάθη ανήλιαγα που εκείνη τα μισούσε.

Στιγμές μοναχικές αποζητούσε

ηλιαχτίδες να πιαστεί, μα ήταν για λίγο!

Το φάντασμα του έρωτα, μην ξεχαστεί,

απ' το γλυκό του αψέντι την κερνούσε,

την έπιανε απ' το χέρι και τη χόρευε τανγκό,

τα βήματα της οδηγούσε στα δικά του,

στο θλιβερό του το σκοπό.

Απέφευγε από χρόνια ήχους της χαράς

που είναι στην ψυχή δροσιά,

τα τιτιβίσματα πουλιών,

του ήλιου το φως, τη ζεστασιά,

της φύσης τα αγγίγματα αγνοούσε,

τη μουσική της, τη γαλήνη,

πόσα της είχαν φύγει από τα χέρια

πόσα είχε αλήθεια στερηθεί!

Έφταιγε ο έρωτας που είχε ονειρευτεί

και διακαώς επιζητούσε,

η φαντασία της που την ιδανική μορφή του

ατέχνως κυνηγούσε

κι αρνιόταν τόσα εκουσίως, εθελοτυφλούσε,

την ευτυχία γύρευε σε πλάνες διαδρομές!

Δεν ήξερε τι έχανε

και αφηνόταν στο σαράκι η τρελή,

δεν άνοιγε τα χείλη εκστατικά

στης άνοιξης την ομορφιά,

φθινόπωρα μετρούσε μοναχά

και πάλι απ' την αρχή χειμώνες, παγωνιά!

Το φάντασμα για κείνη τραγουδούσε

της θλίψης άριες, δάκρυα άλλη μια,

στο βούρκο του βυθίζονταν,

χανόταν, πως πονούσε!

Αυτή έφταιγε, το είχε επιτρέψει,

ίσως και άθελα της το είχε προκαλέσει,

μα ως εδώ, δεν πάει άλλο, φτάνει!

Στο διαπασών το Requiem της κάνει,

ξέσκισε από πάνω της των αμνών τη σιωπή!

Συντρίμμια θλιβερά πίσω της,

βδελυρές μάσκες, πεθαμένα αισθήματα,

τριαντάφυλλα νεκρά!

Μάζεψε τα κομμάτια της,

άνοιξε τα φτερά της και στράφηκε στη λάμψη!

Κακό ήταν όνειρο μα πέρασε πια, πάει!

Ξημέρωσε και άνοιξε διάπλατα το τζάμι

στον καθαρό αέρα, στη νέα μέρα!

Γλάρος και πέταξε, ανάσανε η ψυχή,

της χαμογέλασε που ακόμα την περίμενε εκεί,

πολύχρωμη και ζωηρή, πόσο ωραία η ζωή!!!
        

       ~ ~V. K.~ ~
      Voula Kapiri

         20/1/2018

             artist Marina Podgaevskaya