Λατρεύω τη φύση, τα βουνά και τα λαγκάδια για συλλογή βοτάνων, μα όλα δεν ευδοκιμούν παντού.
Μόλις μου έφεραν λοιπόν τα βότανα απ' την Κρήτη που είχα παραγγείλει, τίλιο, κίστο και δίκταμο.
Ανοίγω πρώτα το τίλιο που το περίμενα πως και πως!
Και ω, ναι! Η ίδια μυρωδιά! Ένιωσα στην καρδιά το άρωμα του κι ανατρίχιασα σύγκορμη, μια ανάσα μόνο και με συγκίνησε τόσο, το τίλιο δεν ήταν για μένα ένα βότανο απλά μα ήταν άγγιγμα ψυχής! Και στη στιγμή με κατέκλυσαν τόσες αναμνήσεις!
Η θεία μου η αγαπημένη, μια φυσιογνωμία γλυκιά κι ευγενική, πρόσωπο πράο που το είχαν λειάνει η πίκρα κι οι καημοί, ανάμεσα στα φύλλα και στα άνθη του, στο φλαμούρι όπως το έλεγε η ίδια που το μάζευε από τις φλαμουριές στο χωριό της, το Γιαννακοχώρι. Το σπίτι μου το πατρικό, τα εφηβικά μου χρόνια και η μανούλα μου στην πόρτα να με περιμένει. Χειμωνιάτικα βράδια, η σόμπα αναμμένη και η τσαγιέρα πάνω της να σιγοβράζει το τίλιο.
Λεπτό, γλυκό το άρωμα του, μοσχοβολούσε φροντίδα, νοιάξιμο, θαλπωρή και το χρώμα του αλησμόνητο, αν ξέμενε παραπάνω γινόταν ρουμπινί, η αγάπη της μάνας μου, η αγάπη! Αυτή με άγγιξε τώρα δα!
Η αγάπη που σπάει τα σύνορα του χρόνου, σκίζει τα πέρατα του κόσμου σαν αστραπή στην απεραντοσύνη και σε βρίσκει, άπλετο φως σε πλημμυρίζει, βάλσαμο στην ψυχή!
Η αιώνια, η άφθορη, η Αγία Αγάπη!
~ ~ V.K ~ ~
Voula Kapiri
20/10/2020
