και ύστερα.... Μονεμβασιά!!!
Συγκίνηση ζωγραφισμένη
στην καρδιά, μ' αυτό το αχ!
που πνίγεται η ανάσα
πατώ αυτά τα χώματα,
τα καλντερίμια τα πλακόστρωτα,
τις πέτρες τις γυαλιστερές,
με δέος περπατώ
στον τόπο αυτό τον ιερό,
στην αγριάδα του συνάμα
με την τόση ευλογία!
Η καστροπολιτεία γραφική,
με συναρπάζει έτσι μυθική,
σαν να 'χει ξεπηδήσει
από κάποιο παραμύθι,
συναπάντημα πολιτισμών,
απίστευτοι συνδυασμοί!
Ο ορίζοντας να χάνεσαι,
το ηλιοβασίλεμα με συνεπαίρνει,
ακούω τους ψίθυρους της φύσης,
ήχους, φωνές, κανόνια,τουφεκιές,
αλαλαγμούς βαρβάρων,
Οθωμανούς και Φράγκους
αυτοκράτορες Παλαιολόγους,
Βυζαντινούς πολεμιστές!
Η ζωή να ανασαίνει,
να μάχεται, να αντριεύει,
απάνω κάτω να πηγαινοέρχεται,
καμπάνες να χτυπάνε, ψαλμούς
και λειτουργιές στις εκκλησιές,
την Παναγιά τη Χρυσαφίτισσα,
την κυρία Παντάνασσα,
τον Ελκόμενο Χριστό,
και την Αγιά Σοφιά,
την πίστη να κρατάει γερά!
Ζω το ίδιο απέραντο
της θάλασσας και τ' ουρανού,
την αύρα τη θαλασσινή
και νιώθω....νιώθω...νιώθω...
Αγγίζω πίσω μου τον χρόνο,
γυρίζω σ' άλλες εποχές,
σε κείνη την απλότητα
με την καθάρια τη ματιά,
τις μάνες με τη μπόλια,
τ' ανέμελα παιδιά να τρέχουν
πάνω κάτω στα στενά,
στα πέτρινα τα σπίτια
τους με τα σκαλιά
και τα ωραία τους σκουφιά
τα κόκκινα κεραμίδια,
να λιάζονται λευκά σεντόνια
στα ανοιχτά τους παραθύρια!
Κι ύστερα αυτό το ρίγος
για το σπίτι το παλιό,
το πατρογονικό του,
γονυκλισία της ψυχής
στη γη που τον εγέννησε,
κι ας είπε εδώ ο ποιητής:
ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ
" Ο Βράχος. Τίποτ' άλλο.
Η αγριοσυκιά κι η σιδερόπετρα.
Πάνοπλη θάλασσα.
Καθόλου χώρος για γονυκλισία" Γ. Ρίτσος
Φιλώ με σεβασμό
της μάνας του τα χέρια,
τη θάλασσα που θήλασε,
τον άνεμο, το γάλα,
τα πρώτα του χαμόγελα,
τα βήματα, τα λόγια,
τα ματωμένα γόνατα
με τα κοντά του παντελόνια,
τους γλάρους που τον πήρανε,
στα γαλανά τα πέρατα
και στης ψυχής το θάμα,
όλα που τον αγκάλιασαν
κι όση αγάπη φώλιασε
στα θαλασσιά του μάτια!
Βλέπω τον Γιάννη Ρίτσο
με τον Βράχο του,
καραβοκύρης πάνω του
να πλέει, με το ωραίο του
πέτρινο καράβι ν' αρμενίζει
στα πέλαγα της οικουμένης,
να ανεβάζει τα πανιά
με της ψυχής τα χέρια,
με το τιμόνι της να γράφει
η ποιητική του η ματιά
ταξίδια στίχων μακρινά!
"Κυρά Μονεμβασιά μου
πέτρινο καράβι μου.
Χιλιάδες οι φλόκοι σου
και τα πανιά σου.
Κι όλο ασάλευτη μένεις
να με αρμενίζεις
μες στην οικουμένη" Γ. Ρίτσος
Γεύομαι των καημών του
τα αναφιλητά,
της πίκρας του τα δάκρυα,
της αδερφής του το φιλί,
το τρυφερό της χάδι
και τα θεριά τα κύματα
στις μανιασμένες ώρες.
Μα να τη ωραία έρχεται,
γαλήνια και λυτρωτική,
η λατρεμένη μουσική
"Σονάτα του σεληνόφωτος",
το λυρικό μεγαλείο του ποιητή
σ' ένα ντελίριο συναισθημάτων,
για τη γυναίκα, τον έρωτα,
τη μοναξιά, το χρόνο,
τη νοσταλγία στιγμών και επιθυμιών
κάτω από μια ασημόφωτη σελήνη!
Όνειρο αληθινό!
Άκρα Μινώα, άγρια ομορφιά,
πανέμορφη Μονεμβασιά!!!!
~ ~ V.K. ~ ~
Voula Kapiri
5/7/2019
