Παλιά Αθήνα, κι αν λιτά,
ωραία χρόνια, πόσο αγνά!
Τότε ίσως κι ο Έρωτας πιο αθώος να δηλώνει
μα ίδια δεινός στο τόξο του,
καρδιά δεν του γλυτώνει
κι όποια τα βέλη του δεχτεί
ο μικρός θεός τη δικαιώνει,
της δίνει δύναμη, φτερά,
του παραδείσου τα κλειδιά!
Μια οπτασία ρομαντική
η αμυγδαλιά ανθισμένη
κι η μούσα του, μια καλλονή
εκεί τον περιμένει,
δροσάτη, ίδια η Άνοιξη
λάμπει ηλιοφιλημένη.
Ω! τίναξε την αμυγδαλιά
και να τη χιονισμένη,
νυφούλα του χαμογελά
μ' ανθάκια στολισμένη!
μ' ανθάκια στολισμένη!
Αχ! στην καρδιά του ποιητή
παίζει ο έρωτας βιολί,
αγγίζει ευαίσθητη χορδή
κι ένα τρελό συναίσθημα,
φωτιά κυλάει στις φλέβες του,
γοργά τον συνεπαίρνει!
κι ένα τρελό συναίσθημα,
φωτιά κυλάει στις φλέβες του,
γοργά τον συνεπαίρνει!
Μια θάλασσα τα μάτια της
μέσα τους ταξιδεύει,
στον κοραλλένιο τους βυθό
γεννιέται και πεθαίνει.
μέσα τους ταξιδεύει,
στον κοραλλένιο τους βυθό
γεννιέται και πεθαίνει.
Λέξη δεν είπανε καμμιά,
λένε οι παλμοί τόσα πολλά,
τα βλέμματα και η καρδιά.
Τα χείλη της τα κερασιά
που του μαγέψαν την καρδιά,
άγγιξε τρυφερά, γλυκά τη φίλησε.
Ροδόσταμο η ανάσα της,
μέντα και άγριο μέλι,
στην αγκαλιά του αφήνεται,
μικρή ελαφίνα τρέμει.
μέντα και άγριο μέλι,
στην αγκαλιά του αφήνεται,
μικρή ελαφίνα τρέμει.
Η γεύση του αμβρόσια,
τον έρωτα ανασαίνει,
μα αγγέλου ήταν το φιλί
και νιώθει μεθυσμένη!
Μην ήταν όνειρο η στιγμή!
Ακράγγιξε τα δάχτυλα
στ' αμάθητα της χείλη.
Τι αίσθηση η αύρα του,
το άρωμα του θείο,
σα ν' άγγιξε τον ουρανό
πετάει ευτυχισμένη!
το άρωμα του θείο,
σα ν' άγγιξε τον ουρανό
πετάει ευτυχισμένη!
Από το παραθύρι του
χαϊδεύει την αμυγδαλιά,
αχ! πόσα ξέρει και σιωπά,
τόση δροσιά πως καίει!
Στην κάμαρη του τη ζητά
κι η σκέψη της νοσταλγικά
στην αγκαλιά του γέρνει.
Λίβας φυσάει ο έρωτας,
ολόγυρα του άνθη λευκά
μα στην καρδιά του πυρκαγιά
κι η πένα του διψάει!
του Έρωτα προσκυνητής,
της τάζει αιώνια πνοή,
αθάνατη να μείνει,
να την υμνούν μελωδικά
ερωτευμένα χείλη.
Κι όσο ανθίζουν μυγδαλιές
οι έρωτες θ' αγιάζουν,
για τις ευαίσθητες ψυχές,
Άνοιξη θα ευωδιάζουν!
για τις ευαίσθητες ψυχές,
Άνοιξη θα ευωδιάζουν!
"Εκούνησε την ανθισμένη αμυγδαλιά
με τα χεράκια τηςκι εγέμισ' από άνθη η πλάτη,
η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.
Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ’ άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα"
Γ. Δροσίνης
~ ~ V. K. ~ ~
Voula Kapiri
30/1/2022
2 σχόλια:
Και πόσο τρυφερά αποτυπώνεις με την πενα σου τον ερωτα . Αυτόν τον όμορφο τοξότη που γεννά τη ζωή , ρουφά του ήλιου την καρδιά κι απλώνει τόση ομορφιά . Υποκλίνομαι στην ομορφιά της ποίησης σου κορίτσι μου!!!
Θερμά σ' ευχαριστώ Λένα μου για το υπέροχο σχόλιο, την τιμή και την εκτίμηση!!!
Δημοσίευση σχολίου