ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ

Απόγευμα, ο ήλιος παίζει στην αυλή, 

να κι ο πατέρας, κοντοστέκει, 

χαϊδεύει τη μαντζουράνα απαλά,

της κόβει δυο κλαδάκια τρυφερά,

αχ, το άρωμα της πόσο του αρέσει!

Η μαντζουράνα του η αγαπημένη, 

τη θέλει στο μικρό τσεπάκι

και την κρατάει καιρό ξερή

στο καθημερινό του το σακάκι.

Η μάνα τον καμαρώνει γελαστή,  

τον περιποιείται, τον προσέχει,

μα τι να πρωτοθυμηθώ,

ακούραστη λες και πόσα κάνει,

σαν μελισσούλα όλο τριγυρίζει,

χεράκια μου ευλογημένα,

όλα με αγάπη τα φροντίζει.

Πριν από τη ζωή μου εσείς,

σας βλέπω όταν κοιτάζω πίσω

μέσα στα μύχια μου βαθιά,

στα μάτια της ψυχής ωραίες
οι αγαπημένες σας μορφές,
γονείς μου!

Μετά το τέλος της ζωής,
πέρα απ' τον μάταιο τούτο κόσμο
σας βλέπω εμπρός μου πάλι,
με ανοιχτή αγκαλιά στην άλλη όχθη,
εσείς, οι γεννήτορες μου,
οι γονείς μου.
Πίσω από σας τα γονικά
κι οι πρόγονοί μας,
μια άπειρη στρατιά έως την Πρώτη,
ως την Αρχή του Σύμπαντος
απ' τον Πατέρα και Δημιουργό μας!

Μάτια μου ακριβοθώρητα 

και τι να σας φιλέψω!

Μηδέ νερό, μηδέ φιλί,

μόνο πρόσφορο, νάμα, λάδι,

δυο χούφτες στάρι από τη γη,

στο μανουάλι ένα κερί,

τι πιο γλυκό για την ψυχή

από καρδιάς μια προσευχή!

"Κύριε Ιησού Χριστέ 

ελέησον με την αμαρτωλή,

εισάκουσε την προσευχή μου,

συγχώρησε κι ελέησε τες,

ανάπαυσε τις ψυχές που αγαπώ".

Όσο αναπνέω θα σας τιμώ,

η μνήμη σας αιώνια να μείνει,
ο Κύριος να σας συγχωρεί,
μαζί με σας κι εμένα
κι όση γενιά μ' ακολουθεί,
πόσο άξια ή ανάξια,
Αυτός μόνο γνωρίζει!
Τον προσκυνώ και δέομαι Του,
δοξάζοντας τον Κύριο και Θεό μου,
μικρή κι αμαρτωλή ψυχή,
ένα απειροελάχιστο του όλου
και κόκκος άμμου απέραντης ερήμου,
τον κόσμο Του που αγαπά

ας σπλαχνιστεί, το ποίμνιο Του,

με την Μεγαλοσύνη Του την άπειρη

ας μας ελεήσει!

~ ~ V. K. ~ ~

Voula Kapiri

                                                    

ΣΤΗΝ ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ

Παλιά Αθήνα, κι αν λιτά,

ωραία χρόνια, πόσο αγνά! 

Τότε ίσως κι ο Έρωτας    

πιο αθώος να δηλώνει

μα ίδια δεινός στο τόξο του,

καρδιά δεν του γλυτώνει

κι όποια τα βέλη του δεχτεί

ο μικρός θεός τη δικαιώνει,

της δίνει δύναμη, φτερά,

του παραδείσου τα κλειδιά!

Μια οπτασία ρομαντική
η αμυγδαλιά ανθισμένη

κι η μούσα του, μια καλλονή

εκεί τον περιμένει,

δροσάτη, ίδια η Άνοιξη

λάμπει ηλιοφιλημένη.

Ω! τίναξε την αμυγδαλιά

και να τη χιονισμένη,        

νυφούλα του χαμογελά
μ' ανθάκια στολισμένη!

Αχ! στην καρδιά του ποιητή

παίζει ο έρωτας βιολί, 

αγγίζει ευαίσθητη χορδή
κι ένα τρελό συναίσθημα,
φωτιά κυλάει στις φλέβες του,
γοργά τον συνεπαίρνει!

Μια θάλασσα τα μάτια της
μέσα τους ταξιδεύει,
στον κοραλλένιο τους βυθό
γεννιέται και πεθαίνει.

Λέξη δεν είπανε καμμιά,
λένε οι παλμοί τόσα πολλά,
τα βλέμματα και η καρδιά.
Τα χείλη της τα κερασιά
που του μαγέψαν την καρδιά,
άγγιξε τρυφερά, γλυκά τη φίλησε.

Ροδόσταμο η ανάσα της,
μέντα και άγριο μέλι,
στην αγκαλιά του αφήνεται,
μικρή ελαφίνα τρέμει.

Η γεύση του αμβρόσια,
τον έρωτα ανασαίνει,

μα αγγέλου ήταν το φιλί

και νιώθει μεθυσμένη!

Μην ήταν όνειρο η στιγμή!

Ακράγγιξε τα δάχτυλα 

στ' αμάθητα της χείλη.

Τι αίσθηση η αύρα του,
το άρωμα του θείο,
σα ν' άγγιξε τον ουρανό
πετάει ευτυχισμένη!

Από το παραθύρι του
χαϊδεύει την αμυγδαλιά,
αχ! πόσα ξέρει και σιωπά,
τόση δροσιά πως καίει!
Στην κάμαρη του τη ζητά 
κι η σκέψη της νοσταλγικά
στην αγκαλιά του γέρνει.
Λίβας φυσάει ο έρωτας,
ολόγυρα του άνθη λευκά

μα στην καρδιά του πυρκαγιά

κι η πένα του διψάει!

Ρομαντικός ο ποιητής,
του Έρωτα προσκυνητής,
της τάζει αιώνια πνοή,
αθάνατη να μείνει,
να την υμνούν μελωδικά
ερωτευμένα χείλη.                    

Κι όσο ανθίζουν μυγδαλιές

οι έρωτες θ' αγιάζουν,
για τις ευαίσθητες ψυχές,
Άνοιξη θα ευωδιάζουν!

"Εκούνησε την ανθισμένη αμυγδαλιά

με τα χεράκια της
κι εγέμισ' από άνθη η πλάτη,
η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.
Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ’ άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα"  

                              Γ. Δροσίνης 

 

~ ~ V. K. ~ ~

Voula Kapiri

  30/1/2022       

                               

                                    artist Francois Fressinier