Χιονάκι επιτέλους και σε μας, όμορφη λευκή μέρα και στην πόλη!
Μεθυστικά χορεύουν οι νυφούλες του χιονιά, τόσο ρομαντικά!
Πρεμιέρα σήμερα εδώ, πρώτη παράσταση και ναι,
μας κλέβουν την καρδιά έτσι όπως στρώνονται στη γη,
με το λικνιστικό χορό τους μας μαγεύουν!!!
Κι αν κάνει λίγη παγωνιά, η ομορφιά μας αποζημιώνει!
Ντύθηκε με τα καλά του ο καιρός, όπως ταιριάζει για την εποχή εδώ,
χειμώνιασε αληθινά!!
Καλή Πρωτοχρονιά για όλο τον κόσμο με ειρήνη, υγεία, αγάπη και χαρά!!!
Ας υποδεχτούμε τον Καινούργιο Χρόνο με χαμόγελo και ζεστασιά,
καλή παρέα, αγάπη και καλή καρδιά!!!
Στα μαύρα πλήκτρα της ζωής,
ιδανική μορφή εσύ,
ανέβασες τη μουσική,
σε ρυθμό αλέγκρο την ψυχή!
Με το κλειδί των στίχων σου
άνοιξε ο παράδεισος
κι ως ουρανός σε θείο φως
έλαμψαν οι αισθήσεις!
Ντύθηκε η πλάση άνοιξη,
τριαντάφυλλα κι αερικά,
γλυκόπιοτα φεγγάρια,
ταξίδια αγγέλων μαγικά.
Από τη μήτρα όνειρου
νιογέννητες τόσες στιγμές,
λατρευτικές, μεθυστικές
με του έρωτα σου το άρωμα,
του πάθους γλύκα, εθιστικές!
Τάνγκο, στα αστέρια βαλς
πάνω στα πλήκτρα τα λευκά
και η ψυχή μες στα άλικα,
στην αγκαλιά σου χόρεψε
μ' όλα της τα μεταξωτά!
Κυρά των πόθων, γόησσα,
φανταστική ερωμένη,
αγάπη μου πολύτιμη
μου ξεσηκώνεις την καρδιά,
μοιάζεις πλανεύτρα θάλασσα
στου ήλιου τα χάδια τα χρυσά!!!
ανάκατα όλα, θλίψη, παγωνιά
κι η μοναξιά αγκαλιασμένη
με του σκύλου τη σιωπή,
μια δυσωδία πόνου αποπνικτική!
Η ατμόσφαιρα έξω της γιορτής,
Χριστουγεννιάτικη εικόνα εποχής
και το ανεμοδούρι να σκορπίζει
όσα θυμίζουν μέρες θαλπωρής.
Πληγές στη σάρκα της ψυχής,
το καραβάκι... της ντροπής!
Χεράκι απλωμένο στη βροχή,
Θεέ μου, εκείνο το παιδί,
ποια το κοιμίζει αγία σκέψη,
ποια θεία πρόνοια το σκέπει!
Κραυγή στο έλεος των καιρών,
τυφλή η αγάπη στο θλιμμένο βλέμμα!
Πόσο μακρύναν οι στιγμές
που ήταν ζεστές οι αγκαλιές,
πολύχρωμες αναλαμπές
τα γέλια, οι χαρές, μοσχοβολιές,
άχνη γλυκιά και μέλι
με γαρύφαλλο, κανέλα!
Εκεί που κάποιοι χαίρονται τη ζεστασιά,
κάποιοι άλλοι έρμαια του χιονιά
κοιτάζουν απ' το τζάμι λυπημένα!
Αυτοί που τώρα νιώθουν τυχεροί,
ας μην ξεχνούν πως όλα
είναι για όλους στη ζωή,
δεν κάνουν τα λαμπιόνια τη γιορτή!
Ας δώσουμε το χέρι στην ανάγκη,
ένα γλυκό χαμόγελο,
μια αληθινή αγκαλιά
στον πόνο και στη μοναξιά!
Ας στολιστεί Χριστούγεννα η ψυχή
και ας χαρίσουμε το πιο σπουδαίο δώρο μας,
το πιο όμορφο απ' όλα,
την Αγάπη!!!!
~ ~ V.K ~ ~
Voula Kapiri
26 / 12 / 2016
painting by Anton Pieck
Χρόνια Πολλά και καλά σε όλους, ειρηνικά, χαρούμενα,
με υγεία και πολλή Αγάπη!!!
Ξημέρωνε η Άγια Νύχτα,
έξω ήταν ακόμα σκοτεινά.
Ξύπνησε η μανούλα τα μικρά,
έπλυνε τα βελούδα τους μουτράκια
χτένισε τα μαλλάκια τα απαλά
και τα έβαλε να κάθονται
το ένα δίπλα στo άλλο,
δεν έφταναν ακόμα να πατήσουν χάμω,
κρέμονται τέσσερα ζευγάρια ποδαράκια
στο ντιβάνι το μεγάλο!
Σκύβει και τους φοράει λευκά καλτσάκια
και τα ολοκαίνουργια τους λουστρινάκια,
κόκκινα κι άσπρα παλτουδάκια.
Βγαίνουνε για την εκκλησιά
και τα κρατούν με τον πατέρα απ' τα χεράκια.
Κάνει έξω τόση παγωνιά,
μα η αγάπη πόση ζεστασιά,
ρόδινα, χαμογελαστά τα αθώα μαγουλάκια!
~ ~ V.K ~ ~
Voula Kapiri
27/12/2017
⭐ ⭐ ⭐ ♥️ ⭐ ⭐ ⭐
Αχ, αυτή η ζεστασιά
της παιδικής μας αθωότητας!
Θέλω να πιστεύω
πως όσο σκληρή κι αν είναι η ζωή μας,
καθένας έχει να θυμάται κάτι αγνό από παιδί,
ένα χάδι τρυφερό στα μαλλιά
μια αγκαλιά να τον νανουρίζει γλυκά,
ένα δικό του περιβόλι να σταθεί,
κάπου να ξαποστάσει
και λέω πως η αγνή αυτή αίσθηση,
εικόνα, γεύση, μυρωδιά
είναι η μαγιά της καλοσύνης μέσα μας,
της δύναμης, της ελπίδας, της αγάπης!
πέφτει γλυκιά γαλήνη,
οι ηλιαχτίδες έγειραν
στου σούρουπου την κλίνη.
Άγριοι καιροί και παγωνιά,
κουρνιάζει η αγάπη μακριά,
μόνο τα όνειρα ζεστά,
παλεύουν με τη χειμωνιά
να πάρουν σάρκα και οστά!
Για το χορό των αστεριών
ντύνονται νύφες του χιονιά
και στροβιλίζονται απαλά
με απλωμένα χέρια!
Παίζουν οι νότες της ψυχής
της νοσταλγίας το σκοπό.
Λάμπουν στο δειλινό χορό
τ' άστρα κι οι νύφες του χιονιά!
Όνειρο σε άπειρη αγκαλιά!!!
Έρχομαι απ' τον κόσμο εκείνο
που οι άνθρωποι δεν έχουνε στον ήλιο μοίρα,
που σε γνωρίζουν μόνο η μάνα σου,
δυο φίλοι και του μόχθου η αλμύρα!
Από εκεί που τα όνειρα είναι απαγορευμένα,
που μόνη σου έννοια πρέπει να είναι το ψωμί,
ναι, το ψωμί,
μη φτάσει μέρα να το πεις ψωμάκι,
ίσως να δεις και μια άσπρη μέρα!
Στα λίγα πάντα μαθημένη,
η αγάπη όμως να περισσεύει!
Κι όσο κι αν με παραφυλάγαν
οι ονειροκλέφτες κι οι καιροί,
τους το 'σκαγα από παιδί!
Λάβα τα όνειρα μου, κόκκινο κρασί,
στο προσκεφάλι φυλαχτό τα βράδια,
πέρλες, μαργαριτάρια στην καρδιά
στις άγριες κακοτοπιές, η θαλασσιά μου χάντρα,
τα ωραία μου αταξίδευτα ταξίδια,
τα παραδείσια μου νησιά!
Στον ήλιο τον αρμενιστή μου κάθε αυγή
αντάμωνα με τις χρυσές μου ηλιαχτίδες,
πιστές τα δειλινά με καρτερούσαν
να με χορτάσουν ρόδινες ελπίδες!
Στον ουρανό ο Αυγερινός μου,
τ' αστέρια που μ' ακολουθούσαν,
άκουγαν τις σιωπές μου
ενώ στα μάτια με κοιτούσαν,
μέτραγαν των στιγμών μου τις ευχές!
Και το φεγγάρι, μ' είχε μάθει από μικρή!
Γλυκό μου όνειρο το έλεγα,
μάλαμα με κερνούσε,
μέθη το λυρικό άγγιγμα του,
χανόμουνα μαζί του όπου μ' απαντούσε!
Πως με ξελόγιαζε στη σάλα την πλατιά,
μοσχοβολιά από γιασεμιά
και βαλς με το γραμμόφωνο να παίζει,
στροβιλιζόμαστε ώρες αγκαλιά,
μ' έπαιρνε στα ασημένια του φτερά
σ' άγνωστα μονοπάτια μυστικά!
Άντε αν θες να μου το πάρεις!
Φίλη εκλεκτή η θάλασσα,
ξεχωριστή μου αγάπη!
Η όμορφη αρχοντοκυρά πάντα να περιμένει,
να μ' αρμενίζει στα πελάγη, στα ανοιχτά,
στων οριζόντων τη γραμμή, στα πέρα μέρη,
μ' όλα τα μπλε στα μάτια της,
με τις λευκές δαντέλες της ντυμένη,
τ' ασήμια της, τα χρυσαφιά
κι αυτή την αύρα της τόσο να με τρελαίνει
ως να μη θέλω πίσω μου να μένει!
Αχ και να είχα ένα σπίτι στο γιαλό!
Τα ήσυχα βράδια σόλο η φωνή της,
σειρήνα να με ξεμυαλίζει η μουσική της,
να λέει για μπάρκα και τοπία μαγικά
κι εγώ χρωματιστά τραγούδια να της πλέκω,
κορδέλες για τα ξέπλεκα μαλλιά.
Να κάθομαι να της μιλάω για τα δικά μου,
τα ακριβά, τα πάθη, τα δεινά μου
και να μου ψιθυρίζει χάδια με το κύμα,
να πνίγει τους καημούς μου στα βαθιά!
Τα πρωινά...να λέμε για το τζιβαέρι
κι εκεί που πίνουμε καφέ παρέα,
δυο γλάροι να μου ζωγραφίζουν
στο φτερό τη μέρα!
Λατρεία μου η μουσική,
πάθος ασίγαστο, έρωτας από όσο με θυμάμαι,
γλύκα ο παλμός της μέσα μου, γαλήνη,
φωτιά, δροσιά μου, πόθος στην ψυχή μου
δεμένη στο είναι μου, παντού μαζί μου!
Μα είναι ακόμα η βροχή, ο άνεμος, το χιόνι,
ρυάκια, ποτάμια και βουνά, τα δάση,
τ' απίθανα αγριολούλουδα, τα ρόδα,
οι αμυγδαλιές κι οι πασχαλιές,
οι πεταλούδες οι χρωματιστές,
τα περιστέρια τα ζευγαρωτά, οι λευκοί κύκνοι,
τα χελιδόνια τα ψαλιδωτά...
όλα τ' αγάπησα και μ' αγαπήσαν,
με άκουγαν να τους μιλάω κι εγώ εκείνα!
Ξέρεις, έχει η αγάπη τη δική της γλώσσα!
Λουλούδι είσαι, άνθρωπος, σταγόνα,
άνεμος, χρώμα ή της γης το χώμα,
όλα έχουν μέσα τους αγάπη
κι έχουν τον τρόπο να σ' αγγίζουν,
να λένε σ' αγαπώ, είμαι για σένα εδώ,
αρκεί να έχεις αφήσει ανοιχτή την πόρτα,
να είναι η καρδιά σου πρόθυμη ν' ακούσει!
Είχα την τύχη να έχω πλούσια μάνα,
η αγνή αγάπη, η καλοσύνη της,
περιουσία μεγάλη από τα γονικά της,
γυναίκα αγνή και ταπεινή, παλιάς κοπής,
όλα τα έκρυβε κάτω από την ποδιά της!
Πόσο με θάλασσα έμοιαζε η αγκαλιά της
κι εκείνη η σπίθα μέσα στη ματιά
μου έλεγε "Ναι" στα όνειρα,
στον έρωτα και στη φωτιά!
Χίλιες οι ευχές της φυλαχτό και ευλογία,
μ' άφησε η μάνα ακριβή κληρονομιά!
-Με την ευχή σου μάνα στην καρδιά μου,
σε νιώθω εδώ και την αγάπη σου κοντά μου!
Γνώρισα όσο πιο βαθιά
τα αισθήματα τα δυνατά,
τον έρωτα, την αγάπη, τη φιλία,
της μάνας τη μεγάλη αγκαλιά
για τα δικά μου τα παιδιά,
μα και του πόνου τα λουριά, της πίκρας,
την απογοήτευση, τη θλίψη
απ' του θανάτου τη σκληρή ερημιά,
έδωσα....έδωσα πολλά, αλλά και πήρα!
Παιδί του ήλιου είμαι ακόμα,
των άστρων, της σελήνης,
ερωτευμένη με τα πάθη μου,
τον έρωτα, το κάλλος,
βυθίζομαι στα ωραία παραμύθια,
έχω σημάδια που με ξεχωρίζεις
κι ακόμα θέλω να πιστεύω
στον άνθρωπο, στα όνειρα, στα πιο καλά!
Με τόσα μες στα σωθικά,
φτωχή λοιπόν ή πλούσια πια!!!
Σήμερα ντύνεται με χρώματα βροχής.
Γκρίζο εδώ, πιο σκούρο εκεί
σημάδια φτιάχνει της γιορτής,
προετοιμάζει τις στιγμές της επαφής!
Πόθος του τα έγκατα της Γης.
Πως λαχταρά στην αγκαλιά της να χαθεί!
Σκίζουν τα πλάτη τ' Ουρανού οι κραυγές του,
της στέλνει μήνυμα
πως δεν αντέχει άλλο μακριά της.
Τρέμει, τρελαίνεται να την αγγίξει!
Στέλνει τον άνεμο να την χαϊδέψει,
στις φυλλωσιές των δέντρων να μπλεχτεί,
με το τραγούδι του
"περίμενε τον" να της ψιθυρίσει.
Σκύβει μετά ο Ουρανός στη Γη,
με αγάπη την κοιτάζει,
βαριανασαίνει πάνω της,
γλυκά την αγκαλιάζει.
Το πάθος του κάνει βροχή
κι αρχίζει να δακρύζει,
ξέφρενα συναισθήματα
τη Γη του πλημμυρίζει.
Ο έρωτας του χύνεται
ποτάμια στην καρδιά της,
το δώρο του είναι βάλσαμο,
δροσιά στα σωθικά της.
Θολά τα μάτια στο ρυθμό της μουσικής,
χορεύουνε τρελά οι αισθήσεις
ώσπου η βροχή να ξεψυχίσει!
Της ένωσης τους το άρωμα,
η άχνα πως μοσχοβολάει!
Μερέψαν τα στοιχειά της Γης,
με αγάπη ντύθηκε η πλάση
και γελάει!!!
Την αναπότρεπτη γιορτή της φύσης
με ψυχές παρθένες ας γευτούμε,
ιερουργοί και μύστες,
γλυκό πιοτί τη μελωδία της
ας μοιραστούμε!!!
Τι φλύαρη του ανέμου η φωνή,
άκου τη πως μιλάει
και πόσα λέει στα φύλλα, στα πουλιά,
πως τα χαϊδολογάει,
μια αγριεμένα, μια γλυκά!
Μιλάει και με τον άνθρωπο
και κάποτε φιλιώνει
και του μαθαίνει τα σπουδαία της μυστικά!
Τον άνθρωπο,
που αδερφώνει με τη φύση στη σιωπή,
που αν την αρνείται όσο ζει ή την αγνοεί,
θα έρθει η στιγμή,
στις ρίζες του έλατου,
του πεύκου ή του κυπαρισσιού
να θέλει να αναπαυτεί,
το σώμα του τη φύση θα ζητάει,
να γίνει ένα με το χώμα!
Κι ούτε που του περνάει
από το νου όσο ζει,
πως είναι ένα ωραίο κομμάτι γη!
Μια ανάσα αέρα δροσερή
έξω απ' την πόλη,
στα βουνά, στα δάση
φτάνει να γαληνέψεις,
ν' αφουγκραστείς τους ήχους στη σιωπή
απ' την αληθινή, την άγρια ζωή,
ν' ακούσεις της ύπαρξης σου τη φωνή!
Στη μοναξιά, κάτω απ' τον ίδιο ουρανό
θα νιώσεις τη συνύπαρξη σου αρμονικά
με τόση γύρω ομορφιά,
πως έχεις αξία μοναδική,
μα πάλι στο όλον, τόσο λίγη και μικρή!
Ο ήλιος, ο αέρας, το νερό,
τ' αστέρια, το φεγγάρι,
η γη, το χιόνι, η βροχή,
δίνουν το χρώμα τους στο χρόνο,
στις στιγμές σου, στη ζωή!
Η γέννηση και η φθορά
για ότι αναπνέει, ότι ζει,
ο κύκλος κλείνει με την επιστροφή!
Δίχως προσθήκες, μάσκες,
πλούσιοι ή φτωχοί,
όλοι έρχονται και φεύγουνε γυμνοί,
τι μένει πίσω τους;
μια εικόνα, μια ανάμνηση,
μια ιστορία στα χείλη της γενιάς τους,
γλυκιά ή πικρή!
Το χώμα που απεχθάνονται πολλοί,
η τελευταία αγκαλιά
που όλους ίδια θα δεχτεί.
Τη μυρωδιά λατρεύω της βροχής,
τη λαχταρώ,
βρεγμένη η γη μοσχοβολάει ουρανό!
Θυμάμαι κάποιος μου 'χε πει:
"μην τη γυρεύεις τέτοια μυρωδιά,
το χώμα, θάνατο στη σκέψη φέρνει!"
Μόνο μακάβρια όμως μέσα μου δεν δένει,
μοσχοβολάει ζωή, με ξετρελαίνει!
Έρωτας, της βροχής η μουσική,
οι νότες που χαϊδεύουν
το πεντάγραμμο της γης,
ο ήχος των χρωμάτων της
με απορροφά, με ξεσηκώνει!
Λίγες στιγμές στην ευτυχία της αυταπάτης
πως το νερό, όπως το δρόμο
και τον κόσμο καθαρίζει
κι όλα σε λίγο θα ναι αλλιώς,
μ' ένα ουράνιο τόξο φως!
Λάμπουν τα φύλλα όπως τα λούζει η βροχή,
χορεύουν ντάμες στου βοριά το χέρι,
στάλα τη στάλα ζωντανεύει κάθε τι,
τόση ομορφιά σε εξιτάρει, σε μαγεύει!
Το δάκρυ τ' ουρανού πως συγκινεί,
δυο λόγια να σου ψιθυρίσει αρκεί
η νοσταλγία να σ' αγκαλιάσει,
να απαγκιάσει στην ψυχή
μελαγχολία ψιχαλιστή,
έχει τη γλύκα της κι αυτή!
Πλημμύρα το συναίσθημα
κι αφήνεσαι στο άρωμα της γης,
άνεμος, χώμα και βροχή,
κι εσύ, δυο χέρια ανοιχτά,
μεθάς μες στο ντελίριο της φύσης!
