ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ

Απόγευμα, ο ήλιος παίζει στην αυλή, 

να κι ο πατέρας, κοντοστέκει, 

χαϊδεύει τη μαντζουράνα απαλά,

της κόβει δυο κλαδάκια τρυφερά,

αχ, το άρωμα της πόσο του αρέσει!

Η μαντζουράνα του η αγαπημένη, 

τη θέλει στο μικρό τσεπάκι

και την κρατάει καιρό ξερή

στο καθημερινό του το σακάκι.

Η μάνα τον καμαρώνει γελαστή,  

τον περιποιείται, τον προσέχει,

μα τι να πρωτοθυμηθώ,

ακούραστη λες και πόσα κάνει,

σαν μελισσούλα όλο τριγυρίζει,

χεράκια μου ευλογημένα,

όλα με αγάπη τα φροντίζει.

Πριν από τη ζωή μου εσείς,

σας βλέπω όταν κοιτάζω πίσω

μέσα στα μύχια μου βαθιά,

στα μάτια της ψυχής ωραίες
οι αγαπημένες σας μορφές,
γονείς μου!

Μετά το τέλος της ζωής,
πέρα απ' τον μάταιο τούτο κόσμο
σας βλέπω εμπρός μου πάλι,
με ανοιχτή αγκαλιά στην άλλη όχθη,
εσείς, οι γεννήτορες μου,
οι γονείς μου.
Πίσω από σας τα γονικά
κι οι πρόγονοί μας,
μια άπειρη στρατιά έως την Πρώτη,
ως την Αρχή του Σύμπαντος
απ' τον Πατέρα και Δημιουργό μας!

Μάτια μου ακριβοθώρητα 

και τι να σας φιλέψω!

Μηδέ νερό, μηδέ φιλί,

μόνο πρόσφορο, νάμα, λάδι,

δυο χούφτες στάρι από τη γη,

στο μανουάλι ένα κερί,

τι πιο γλυκό για την ψυχή

από καρδιάς μια προσευχή!

"Κύριε Ιησού Χριστέ 

ελέησον με την αμαρτωλή,

εισάκουσε την προσευχή μου,

συγχώρησε κι ελέησε τες,

ανάπαυσε τις ψυχές που αγαπώ".

Όσο αναπνέω θα σας τιμώ,

η μνήμη σας αιώνια να μείνει,
ο Κύριος να σας συγχωρεί,
μαζί με σας κι εμένα
κι όση γενιά μ' ακολουθεί,
πόσο άξια ή ανάξια,
Αυτός μόνο γνωρίζει!
Τον προσκυνώ και δέομαι Του,
δοξάζοντας τον Κύριο και Θεό μου,
μικρή κι αμαρτωλή ψυχή,
ένα απειροελάχιστο του όλου
και κόκκος άμμου απέραντης ερήμου,
τον κόσμο Του που αγαπά

ας σπλαχνιστεί, το ποίμνιο Του,

με την Μεγαλοσύνη Του την άπειρη

ας μας ελεήσει!

~ ~ V. K. ~ ~

Voula Kapiri