ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1974

Δεν ξεχνώ και όσο ζω ποτέ δεν θα ξεχάσω!

Πολυτεχνείο, 1η επέτειος 17 Νοέμβρη 1974!

Πρωί πρωί είμαστε μέσα στο Πολυτεχνείο, διαβάζουμε τα συνθήματα των φοιτητών της περασμένης χρονιάς, αδιάψευστοι μάρτυρες σε τοίχους και κολώνες! Συγκλονισμένη, με δάκρυα στα μάτια από συγκίνηση και δέος, νεαρή έφηβη τότε!
Μπαίνουμε στην αίθουσα με τα εκθέματα, η σημαία μας καταματωμένη, ματωμένα πουκάμισα, σφαίρες, αντικείμενα που απέμειναν από κείνες τις ώρες και μαρτυράνε το μένος της θηριωδίας της χούντας των συνταγματαρχών, της λυσσαλέας τους βίας μα και το σθένος των φοιτητών.
Ξαναζούμε τις συγκλονιστικές στιγμές των φοιτητών, ακούγοντας από τα μεγάφωνα τις εκκλήσεις τους για βοήθεια και συμπαράσταση στον κόσμο, στους στρατιώτες.
Νιώθεις υπερηφάνεια γι' αυτά τα παιδιά, για την τόλμη τους, το θάρρος τους να αποτινάξουν τον ζυγό, να φέρουν πίσω την ελευθερία, τα προσκυνάει η σκέψη σου, η ψυχή σου για τον αγώνα τους, τη θυσία τους, τα νιάτα τους στο βωμό της παιδείας και της ελευθερίας!
Ο Βασίλης ένα ωραίο 22χρονο παλληκάρι που ήταν οικοδόμος βρέθηκε στο χώρο του Πολυτεχνείου και θέλησε να βοηθήσει τους φοιτητές. Οι μπάτσοι που τον συνέλαβαν, τον σακάτεψαν στο ξύλο με άγρια χτυπήματα στα πλευρά, στα νεφρά, στο συκώτι, του έλιωσαν τα σωθικά ώσπου έσβησε από αιμορραγία!
Ένα από τα άγνωστα θύματα του Πολυτεχνείου που δεν ακούστηκαν ποτέ, όμως το όνομα του ήταν εκεί,  γραμμένο στη λίστα των νεκρών του Πολυτεχνείου! Το όνομα του είπε ο Δημήτρης ο πατέρας του, έδειξε και την ταυτότητα του και του επέτρεψαν να περάσει όπου ήθελε ελεύθερα κι εμείς μαζί του, ο αδερφός του και θείος μου, τα ξαδέρφια μου και η αδερφή του Λάκη. Παραμείναμε ως το τέλος μέσα, πάνω απ' τα σκαλοπάτια, στην πρόσοψη του κεντρικού κτιρίου κι από ψηλά τα είδαμε όλα, απ' το πρωί τα ζήσαμε όλα! Μια διαδήλωση απίστευτη, ο κόσμος μια λαοθάλασσα, τραγούδια, συνθήματα, κόκκινα γαρύφαλλα, αμέτρητα στεφάνια!
Ο Γιάννης Ρίτσος απαγγέλει τη Ρωμιοσύνη και προκαλεί ρίγη συγκίνησης, τραγουδάει μαζί με το λαό. Ακούγονται πολιτικά τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, Μάνος Λοΐζος, Ξυλούρης, Φαραντούρη.
Ο κόσμος όλος μια φωτιά, μια φωνή, δίχως φόβο! Νέοι, γέροι, παιδιά, γονείς, εργάτες, όλοι στο πλάι των φοιτητών, τιμή στους ήρωες, στην ελληνική λεβεντιά και στο θερμό πάθος τους, στον αγώνα και στα πάθη τους για τη ζωή, την παιδεία, την ελευθερία! Ακόμα είχανε ψυχή οι άνθρωποι, όχι όπως τώρα μούχλες του καναπέ.
Με δάκρυα στα μάτια, συγκινημένοι οι άνθρωποι άφησαν λίγα λουλούδια, ανθοδέσμες, στεφάνια από κόκκινα γαρύφαλλα, εικόνες και ποιήματα στα κάγκελα και στην πόρτα που έριξε το τανκς. Η διαδήλωση έληξε με την πορεία στην Αμερικανική πρεσβεία.
Ο κόσμος ξεσηκωμένος, παθιασμένος, με συνθήματα βροντοφώναζε, η αλήθεια ξεχυνόταν αβάσταχτη!
Πρώτη επέτειος του Πολυτεχνείου, 17 Νοέμβρη 1974 και είχα την τιμή να είμαι εκεί!

      ~V. K.~

   Voula Kapiri
     14/11/2019

    "Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας

            δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει" 

     Ο Γιάννης Ρίτσος απαγγέλλει και συγκλονίζει:

      Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ!