όσα δεν λέει η σιωπή,
το μαρτυρούν τα μάτια,
τα δάκρυα ομολογητές,
δραπέτες στα σκοτάδια.
Τα σύννεφα έγειραν βαριά
στο γοερό της κλάμα,
σπάραξε του βοριά η καρδιά.
Θέριεψε απόψε η σιωπή,
στο ξάγναντο όρμηξε κραυγή
κι έκκληση στην αστροφεγγιά.
Πάνω στις μύτες των ποδιών,
όσο δυνόταν πιο ψηλά
τα χέρια άπλωσε κλαδιά,
γι' απάγκιο, καταφύγιο,
για μια σταλιά ζεστή αγκαλιά!
Με άγγιγμα ανάερο,
χάδι που την τυλίγει,
ο ουρανός της βάλσαμο,
ότι πονάει, σβήνει,
μίκρυναν όλα ξαφνικά!
Ντύνεται με ιριδισμούς,
τ' ουράνιου τόξου τη χαρά,
ξεχνιέται μες στα βάθη του,
στην μουσική του αύρα.
Στην απεραντοσύνη αυτή
που χάνεται τόσο γλυκά,
έχει και λόγο ύπαρξης συνάμα,
κομμάτι του από παλιά,
δική του από πάντα!
Αφρόντιστα κι αχτένιστα,
χυτά τα λόγια της σιωπής
στου ουρανού τα χέρια,
τα δένει με τ' αθάνατα,
λευκά του περιστέρια.
Απ' τη Βαβέλ του κόσμου μακριά,
γαλήνια στην ουράνια αγκαλιά,
στεφανωμένη ευδαιμονία θεία,
αγαλλιάζει η σιωπή,
χαρίζεται στα αστέρια!
~ ~ V.K. ~ ~
Voula Kapiri
22/12/2017
Christian Schloe art
