ΟΙ ΑΓΑΠΕΣ ΜΟΥ ΟΙ ΑΜΥΓΔΑΛΙΕΣ

Δεν θα τις δω και φέτος ανθισμένες,

πάντα στην ώρα τους πιστές, δεν περιμένουν.

Αχ! οι αγάπες μου οι αμυγδαλιές!

Τα μάτια της ψυχής πως λαχταρούσαν

φτερά ν' ανοίξουν,

να σκιρτήσουν στο άρωμά τους,

στα άνθη τους, οι αισθήσεις μου να ζήσουν

της άνοιξης τη μελωδία που αγαπώ.

Να υποκλιθεί στην άκρατη ομορφιά τους

και έμπλεη ευτυχίας η ψυχή

να ευχαριστεί για το ελπιδοφόρο θείο δώρο,

ευλογημένη στα ουράνια να τείνει,

για τις απόλυτες στιγμές να ευγνωμονεί!

~ ~ V. K. ~ ~

Voula Kapiri

1/4/2024

                    

                                                                 

Η ΦΥΣΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΙ

Άνθισαν οι ασφόδελοι

η φύση επαναστατεί,

λυσίκομη, μ' άνθη λευκά

ξεσπάθωσε κι η αμυγδαλιά

και να τη ασυγκράτητη

η Ελπίδα πως γεννιέται,

μέσα απ' το συρματόπλεγμα 

ξεφεύγει θαρρετά!

Ρομαντική κι απείθαρχη 
η Άνοιξη διαβαίνει,
ελεύθερη, ίδια η ζωή
δυνάστες αψηφά.
Δίνει πνοή στον έρωτα,
χαμόγελα ανασταίνει,
αγύρτες, μάσκες, ψέματα
τα άθλια περιγελά!

 ~ ~V.K.~ ~  

Voula Kapiri

 5/2/2021  

                                                               

                                  Voices of spring by Johann Strauss II                           

ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ

Απόγευμα, ο ήλιος παίζει στην αυλή, 

να κι ο πατέρας, κοντοστέκει, 

χαϊδεύει τη μαντζουράνα απαλά,

της κόβει δυο κλαδάκια τρυφερά,

αχ, το άρωμα της πόσο του αρέσει!

Η μαντζουράνα του η αγαπημένη, 

τη θέλει στο μικρό τσεπάκι

και την κρατάει καιρό ξερή

στο καθημερινό του το σακάκι.

Η μάνα τον καμαρώνει γελαστή,  

τον περιποιείται, τον προσέχει,

μα τι να πρωτοθυμηθώ,

ακούραστη λες και πόσα κάνει,

σαν μελισσούλα όλο τριγυρίζει,

χεράκια μου ευλογημένα,

όλα με αγάπη τα φροντίζει.

Πριν από τη ζωή μου εσείς,

σας βλέπω όταν κοιτάζω πίσω

μέσα στα μύχια μου βαθιά,

στα μάτια της ψυχής ωραίες
οι αγαπημένες σας μορφές,
γονείς μου!

Μετά το τέλος της ζωής,
πέρα απ' τον μάταιο τούτο κόσμο
σας βλέπω εμπρός μου πάλι,
με ανοιχτή αγκαλιά στην άλλη όχθη,
εσείς, οι γεννήτορες μου,
οι γονείς μου.
Πίσω από σας τα γονικά
κι οι πρόγονοί μας,
μια άπειρη στρατιά έως την Πρώτη,
ως την Αρχή του Σύμπαντος
απ' τον Πατέρα και Δημιουργό μας!

Μάτια μου ακριβοθώρητα 

και τι να σας φιλέψω!

Μηδέ νερό, μηδέ φιλί,

μόνο πρόσφορο, νάμα, λάδι,

δυο χούφτες στάρι από τη γη,

στο μανουάλι ένα κερί,

τι πιο γλυκό για την ψυχή

από καρδιάς μια προσευχή!

"Κύριε Ιησού Χριστέ 

ελέησον με την αμαρτωλή,

εισάκουσε την προσευχή μου,

συγχώρησε κι ελέησε τες,

ανάπαυσε τις ψυχές που αγαπώ".

Όσο αναπνέω θα σας τιμώ,

η μνήμη σας αιώνια να μείνει,
ο Κύριος να σας συγχωρεί,
μαζί με σας κι εμένα
κι όση γενιά μ' ακολουθεί,
πόσο άξια ή ανάξια,
Αυτός μόνο γνωρίζει!
Τον προσκυνώ και δέομαι Του,
δοξάζοντας τον Κύριο και Θεό μου,
μικρή κι αμαρτωλή ψυχή,
ένα απειροελάχιστο του όλου
και κόκκος άμμου απέραντης ερήμου,
τον κόσμο Του που αγαπά

ας σπλαχνιστεί, το ποίμνιο Του,

με την Μεγαλοσύνη Του την άπειρη

ας μας ελεήσει!

~ ~ V. K. ~ ~

Voula Kapiri

                                                    

ΣΤΗΝ ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ

Παλιά Αθήνα, κι αν λιτά,

ωραία χρόνια, πόσο αγνά! 

Τότε ίσως κι ο Έρωτας    

πιο αθώος να δηλώνει

μα ίδια δεινός στο τόξο του,

καρδιά δεν του γλυτώνει

κι όποια τα βέλη του δεχτεί

ο μικρός θεός τη δικαιώνει,

της δίνει δύναμη, φτερά,

του παραδείσου τα κλειδιά!

Μια οπτασία ρομαντική
η αμυγδαλιά ανθισμένη

κι η μούσα του, μια καλλονή

εκεί τον περιμένει,

δροσάτη, ίδια η Άνοιξη

λάμπει ηλιοφιλημένη.

Ω! τίναξε την αμυγδαλιά

και να τη χιονισμένη,        

νυφούλα του χαμογελά
μ' ανθάκια στολισμένη!

Αχ! στην καρδιά του ποιητή

παίζει ο έρωτας βιολί, 

αγγίζει ευαίσθητη χορδή
κι ένα τρελό συναίσθημα,
φωτιά κυλάει στις φλέβες του,
γοργά τον συνεπαίρνει!

Μια θάλασσα τα μάτια της
μέσα τους ταξιδεύει,
στον κοραλλένιο τους βυθό
γεννιέται και πεθαίνει.

Λέξη δεν είπανε καμμιά,
λένε οι παλμοί τόσα πολλά,
τα βλέμματα και η καρδιά.
Τα χείλη της τα κερασιά
που του μαγέψαν την καρδιά,
άγγιξε τρυφερά, γλυκά τη φίλησε.

Ροδόσταμο η ανάσα της,
μέντα και άγριο μέλι,
στην αγκαλιά του αφήνεται,
μικρή ελαφίνα τρέμει.

Η γεύση του αμβρόσια,
τον έρωτα ανασαίνει,

μα αγγέλου ήταν το φιλί

και νιώθει μεθυσμένη!

Μην ήταν όνειρο η στιγμή!

Ακράγγιξε τα δάχτυλα 

στ' αμάθητα της χείλη.

Τι αίσθηση η αύρα του,
το άρωμα του θείο,
σα ν' άγγιξε τον ουρανό
πετάει ευτυχισμένη!

Από το παραθύρι του
χαϊδεύει την αμυγδαλιά,
αχ! πόσα ξέρει και σιωπά,
τόση δροσιά πως καίει!
Στην κάμαρη του τη ζητά 
κι η σκέψη της νοσταλγικά
στην αγκαλιά του γέρνει.
Λίβας φυσάει ο έρωτας,
ολόγυρα του άνθη λευκά

μα στην καρδιά του πυρκαγιά

κι η πένα του διψάει!

Ρομαντικός ο ποιητής,
του Έρωτα προσκυνητής,
της τάζει αιώνια πνοή,
αθάνατη να μείνει,
να την υμνούν μελωδικά
ερωτευμένα χείλη.                    

Κι όσο ανθίζουν μυγδαλιές

οι έρωτες θ' αγιάζουν,
για τις ευαίσθητες ψυχές,
Άνοιξη θα ευωδιάζουν!

"Εκούνησε την ανθισμένη αμυγδαλιά

με τα χεράκια της
κι εγέμισ' από άνθη η πλάτη,
η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.
Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ’ άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα"  

                              Γ. Δροσίνης 

 

~ ~ V. K. ~ ~

Voula Kapiri

  30/1/2022       

                               

                                    artist Francois Fressinier 

ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΟ

Όσο πιο πίσω οι θύμησες

τόσο πιο πλούσιες οι εικόνες

πιο δυνατά τα χρώματα, τα αρώματα,

τα φώτα, οι αγάπες, οι αγκαλιές!

Πρόσωπα αγαπημένα γελαστά,

που ΄ναι κείνα τ' αυθόρμητα,

τα γέλια μας τα δυνατά!

η χαρά κερασμένη σε μάτια ζεστά!

Άνθρωποι πηγαινοέρχονται,

αυτοί που έφυγαν κι άλλοι που ήρθαν,

εναλλάσσονται οι εικόνες, τα συναισθήματα,

χρόνων Χριστούγεννα σαν σε ταινία.

Ήρθανε νέα πρόσωπα, μεγάλα και μικρά,

αγάπες με βελούδινα, ματάκια αγγελικά,

γλυκές φωνούλες παιδικές 

ζωντάνια δώσαν στις στιγμές.

Μα οι απουσίες πάντα εκεί,

στις θέσεις τους τις αδειανές.

Έρχονται με την πίκρα τους,

τις βλέπω χαμογελαστές

και φεύγουν πάλι ήσυχα

με όσες γευτήκαμε χαρές.

Και όσο κι αν πληθύναμε 

ο κόσμος μας λιγόστεψε

οι εικόνες μας αλλιώτεψαν

κι η έλλειψη δεν λείπει.

Αχ και να γύριζα τον χρόνο πίσω,

σε ήσυχες μέρες με έγνοιες απλές

με ανάσες λεύτερες, ωραίες στιγμές! 

Χριστούγεννα παράξενα 

κι αυτά τα φετινά

γιατί κι ετούτη τη χρονιά 

έμειναν σπίτια αδειανά, 

έσβησαν χαμόγελα πολλά.

Χριστός ετέχθη, δόξα Σοι!

κι εύχομαι πίστη, δύναμη,

να έχουμε ελπίδα και χαρά!

Χρόνια πολλά κι ευλογημένα

με υγεία, αγάπη, ειρηνικά!

~ ~ V. K. ~ ~

Voula Kapiri

28/12/2021

                                painting by Nino Chakvetadge

                                                                 

ΛΕΥΚΑ ΞΩΚΛΗΣΙΑ

Νάξος και ως τα ορεινά 

σε ανασταίνει η ανασαιμιά, 

νοτίζει σώμα και ψυχή 

η αύρα η θαλασσινή, 

το πελαγίσιο αγέρι! 

Λευκές, γαλάζιες πινελιές 

σπαρμένο όλο το νησί 

με τις ξανθές τις αμμουδιές 

που αγάπησαν οι κέδροι. 

Λευκά ξωκλήσια στις κορφές, 

λάμπουν στον ήλιο οι μυτιές, 

στις πέτρες τους τις ριζιμιές 

δεμένες μύριες προσευχές, 

χέρια κλαδιά απλωμένα 

στα ουράνια υψωμένα. 

Ξάγναντα στο αρχαίο μπλε 

με την κρυστάλλινη ομορφιά, 

μες στου Αιγαίου την απλωσιά, 

λιμάνια, αγάπης αγκαλιά 

και φάροι στην ανηφοριά. 

Μοσχοβολάνε όστρακο, 

γη, ουρανό κι αλμύρα, 

θυμάρι, μοσχολίβανο 

κι ελπίδα πλάι στο κύμα. 

Καράβια γοργοτάξιδα 

με άρμενα ανοιγμένα 

κι όσο σε πάνε πιο ψηλά 

λες στο Θεό και πιο κοντά, 

άγγελοι και χερουβικά, 

αγνά κεριά αναμμένα. 

Ξωκλήσια, κρίνοι της καρδιάς, 

λευκά, γαλήνια, ευλαβικά 

στο πέλαγος ριγμένα!

~ ~ V. K. ~ ~

Voula Kapiri

 29/9/2017

                 Στη φωτογραφία είναι ο Άγιος Δημήτρης, Νάξος

                             

                                                                         

ΙΩΑΚΕΙΜ ΠΑΠΑΧΡΟΝΗΣ

ΕΡΩΤΙΚΟ

Πόσα φεγγάρια είχαν ονειρευτεί τον ερχομό σου

προτού γινούν η θλίψη των αγαλμάτων…… 
πόσα τυφλά πρωινά ψάχναν το φως σου…
προτού σβήσουν στη σκόνη του χρόνου 
Χαμένων βημάτων ψυχές σε ανεπίστρεπτους δρόμους
έγιναν άνεμος που στοιχειώνει τις ακατοίκητες μέρες,
τρυπώντας βαθιά τη γύμνια της σάρκας
τυλιγμένης τις σκόρπιες στάχτες των κέδρων

Άστρα σβησμένα τα όνειρα 
που σ’ αναζητούσαν τις νύχτες 
σε χρόνους άνυδρους
στην παγωνιά του κενού
στην αθέατη πλευρά της ζωής 
πέρα από πετρωμένα, ανεκπλήρωτα δάση
Έψαχνα να σε βρω, άλλη μου όχθη
εκεί που ταξιδεύαν τα αποδημητικά μου όνειρα 
εκεί που ξεδιψούν τα πεφταστέρια
ποτάμι μου
να βαπτιστώ στα νερά σου
να χυθούμε στην θάλασσα 
λευκά πανιά της αβύσσου μου
κι ένα πέλαγος να πάρει το όνομα μας

Νύχτες ατέλειωτες 
να με ονειρεύομαι…
ανάμεσα στον άνεμο και την πορεία 
Με φουσκωμένα όλα του στήθους τα πανιά 
Να σχίζω τα νερά στο πελαγίσιο σώμα σου 
με την ορμή της πλώρης 
Δελφίνια τα χέρια σου που παιχνιδίζουν 
να μ΄ οδηγούν σ΄ένα ακρογιάλι στην άκρη του κόσμου
Να σε ονειρεύομαι 
Να ΄ρχεσαι ακροπατώντας στις κυματοκορφές
να στάζεις φιλιά
στις ανοιχτές παλάμες των μύριων κοχυλιών μου
που τραγουδούν για σένα αέναους στροβιλισμούς 
Να σμίξουν οι ήλιοι μας στα μάτια
Να βρουν οι θύελλες αναπαμό ..
Μας ονειρεύομαι .. 
Εκεί ψηλά που σμίγει η απεραντοσύνη 
με το μυστικό ιδίωμα των αγγέλων 
οι γλώσσες της φωτιάς μου
ψηλαφούσαν τις πτυχές του ουρανού 
να βρούνε το βλέμμα σου, να δούνε τη μορφή σου καθαρή 
υφασμένη από ανάσες μυριάδων πουλιών
Να σε προσμένω. 
Μια αχανής 
ρευστή 
ανέγγιχτη αγκαλιά…….
Γυρεύοντας το φως 
Γύρευα εσένα 
Κι ο ίσκιος μου να ματώνει
αποζητώντας σε σε όλα τα όνειρα

Μα πες μου Όνειρο ! Θα υπάρξεις για μένα τρυφερό 
ή θα σκορπίσεις, άδειου ανέμου έρμαιο ; 
οι λίγοι στίχοι που γράφονται απ την καταιγίδα 
κι από τον ίλιγγο του θαλασσοδαρμού ;
Όση βροχή μαζέψω με τις στάλες της δροσιάς 
που αφήνει το σκίρτημα τις νύχτες 
πάνω στα φύλλα της καρδιάς;;

Ρώτα πως νιώθουν οι ρίζες του κομμένου κορμού μου
που σε ψάχνουν στα βάθη της δίψας...
Διάβασε στα νερά της λιωμένης καρδιάς του
την ηλικία του πόνου...
Για την πορεία άκου την κορυφογραμμή
που ασκητεύει στο άπειρο με πείνα ψυχής μοναχού...
Ακολουθώ τα ίχνη της λάμψης σου 
στους ήλιους των παιδικών μου ζωγραφιών 
στην πρώτη πινελιά ζωγράφου εκστατικού
και στην αγρύπνια των ματιών
το φως σου Όνειρο, ακολουθώ στο αχανές. 
Να σε προσμένω Αγάπη μου
Είσαι το λιγοστό δίκοπο νερό , 

είσαι κι η δίψα που επέρχεται 
Να σε προσμένω . 
Να σκάβω τις νύχτες με τα νύχια 
για ένα κομμάτι πέτρας που σου μοιάζει
Θεμέλιο για ένα στέρεο αύριο .. 

Στη διάλεκτο του αίματος
κρύβω σαράντα παραμύθια για το νόημα σου,
μονάχα το φως σου για όλα τα όνειρα, 
για όλα τα μελλούμενα ταξίδια.
Απόμεινα μάτια που μαίνονται
δάσος, φωτιά κι αγέρας ένα.
Δύο μικρές απλωμένες παλάμες
έρημοι αχανείς στην απουσία σου.
Σκάλισα τρύπες στα οστά μου
να 'χει ένα φλάουτο στα χείλη η ψυχή
να ακούγεται ο θρήνος του άπειρου
να συγκλονίσει το άδειο.

Ήμουν η θλίψη στο πρόσωπο τ’ ουρανού
μα η δίψα για το χώμα σου 
με μοίραζε στις άπειρες σταγόνες της βροχής
Σε σκόρπιζα στους γαλαξίες
μα επέστρεφε η λάμψη σου σε σμήνη περιστεριών
Στο μάργαρο της, σάρκα
τύλιξε τις σπίθες φεγγαρόφωτο
ώσπου ολοκάθαρη πλάστηκες εσύ
το μαργαριταρένιο μου όνειρο

Κι ήρθες Αγάπη μου. 

Φέγγιζες αναδυόμενη στην κατακόκκινη στιγμή
Όλα ακινητούσανε σε μίσχους που ορθώθηκαν στο θαύμα
Στο έναστρο σώμα σου
τα άκρα οι αχτίδες του φεγγαριού σου από σάρκα
Σε ονόμασα ευγένεια της χλόης
καταρράκτη από φως
Στο χώμα μου, έκλεισα το πρώτο σου βλέμμα σπόρο 
Το πρώτο σου φιλί βροχή 
Κι απλώθηκες ,
μια λεμονιά αξερίζωτη ..
μια άνοιξη μέσα μου παντού ..
Ανυπεράσπιστος σου παραδόθηκα,
Πλημμύρισα, 
ξεχείλισα απ’ τα μάτια 
μια αστραπή από τα στήθια της αβύσσου
φωτίζοντας κοπάδια αισθημάτων που σαλεύανε

Ω! φλεγόμενό μου όνειρο 
στη θάλασσα μου από φώσφορο
Σελήνη μου, 
μετάσταση φωτός στης σάρκας τα σκοτάδια μου 
Βαθύ πηγάδι σβήνεις τη δίψα μου
σμίγεις χλωρή με τις μαρμαρυγές των τρυφερότερών μου ονείρων
Πνέεις μέσα μου και τα φυλλώματα των χεριών
σε αγγίζουνε με όλα τους τα ρίγη
Καθρεφτισμένος στις λάμψεις σου
γίνομαι η η θάλασσα πλάι σου 
Κυματίζω, τυλίγω τα άκρα σου, 

κεντάω το κορμί σου με στρείδια στεναγμούς
μαργαριτάρια κοχύλια 
που αχολογούν τις άγριες τρικυμίες του πόθου μου
Ολόκληρος , μια ατέρμονη γέννα
ένας σφυγμός, δελφίνι μεσοπέλαγα στο αίμα
Ανασκαμμένος απ’ τα χέρια σου
διεσταλμένος από τις ρίζες σου
ακούω τη ροή από ραγισμένα ποτάμια
Μήτρα βαθιά μου
όπου ανασταίνομαι από τον ουράνιο λώρο του λογισμού
διπλωμένος στην ύπαρξη σου
τυλιγμένος στο βυθό σου 
πλάθω τα αγγεία μου να κυλήσει η ψυχή
τα μάτια μου απ’ όλα τα όνειρα ενός έρωτα
τη σάρκα μου από κόκκινες νύχτες
Και απ’ το δέρμα που είχα κλέψει στο πρώτο σου άγγιγμα
ράβω στα μάτια μου μόσχευμα
Γεννιέμαι ξανά. 

πρωτόπλαστος μέσα στα ρίγη του πόθου μου
Στην απεραντοσύνη της νύχτας 
με την πίστη στο πάθος και το πάθος της πίστης σου 
σκορπώ καρδιοχτύπια αγίασμα
να ευλογήσει τα όνειρα
που ευωδιάζουν λιβάδια, βυθό κι ουρανό.
Ανάβω λαμπάδα το σώμα μου
τάμα στην παναγία σου ύπαρξη
που θαυματουργεί 
να πετάει το χώμα μου
να ανθίζουν τα πουλιά μου.

Και ξεπηδάει απ τα σπλάχνα μου κραυγή 
Έλα και ξέσπασε ! των σωθικών μου σεισμέ
Ράγισε μου όλα τα βράχια
Να κυλήσει το χρυσάφι του πόθου μου.
Έλα και κάψε με
Φωτιά που γλύφει τη φωτιά μου
λάβα που σβήνει στο αίμα μου ..
Έλα
και χάρισέ μου του κορμιού μου τη μνήμη
Δες με.. .

Δακρύζω γάλα αθήλαστο απ όλους τους πόρους
Αιμορραγούν τα ούλα μου πόθο
Έλα
Στις φλέβες να τρέξουν ροδοπέταλα.
Δες με ..
Στα χέρια μου φτεροκοπούνε περιστέρια
Διψούνε τον ουρανό σου….
Έλα..
Σάρκινε άνεμε μου
έλα και πάρε με...
χάραξε στο κορμί μου τη ροδοδάχτυλη αυγή σου
΄Ελα να φέρουμε τους ποντισμένους αμφορείς
ξέχειλους μέλι επιθυμίας στων χειλιών μας το φως.
Τις αστραπές πίσω στους ουρανούς.
Να κλείσουμε πια δικαιωμένα
τα βλέφαρα των αδικοπνιγμένων ναυαγών ονείρων ..
Έλα! 
Είμαι τα χίλια ασβεστωμένα σκαλοπάτια 
είσαι το εκκλησάκι στην κορφή.
Έλα, να πλέξω με τη κώμη σου σχοινιά 
για τις καμπάνες που στέκουνε βουβές
με όλα τα ρίγη τους αβάπτιστα
στο χάος της αγάπης.
΄Ελα! ΄Εχω συλλέξει όλο το φως
από τα βλέφαρα των ονείρων.
Και παραμύθια για κάθε σου λάμψη.
Και λάμψεις χιλιάδες για κάθε σου άγγιγμα.
΄Ελα και τύφλωσε με.
Μονάχα να σε αισθάνομαι
άνεμο στα ριγητά των φύλλων μου.
Τύλιξε μου το φεγγάρι σου
να μείνω αναλλοίωτος.
Ξετύλιξε τη γύμνια σου, το ναυτικό μου χάρτη
να είμαι το ακρωτήρι σου 
κι εσύ το πέλαγος τριγύρω
Σε καρτερούν χίλια μου χτυποκάρδια 
σε μια κρατημένη ανάσα
Μυριάδες τα μάτια των ονείρων μου
φωταγωγούν τον ερχομό σου
Την ώρα που στολισμένη μονάχα το φεγγαρόφωτο σου
γέρνεις στους κήπους του πόθου
μέσα σε φλογισμένα ροδοπέταλα 
Και οι σπασμοί μας λαξεύουν στο κορμί μου
το σχήμα του δικού σου
Ψυχή μου χάρισες να υπάρχω
Εγώ είμαι εσύ 
Εντός μου ανασαίνεις
Ήσουν το κάλεσμα του ρόχθου σε αγέννητα νησιά.
Με γέμισες κοιλάδες αχανείς . Τρεχούμενα νερά. 
Πηγές που αναβλύζουν γάλα. Και καταρράκτες λάμψης. 
Και δέντρα από φλόγες. Λίμνες με φως…. 
Με τα ζαρκάδια σου ν ακροπατούν στα χαμομήλια των ματιών…
Δες πώς χλόισε το στήθος!
Είμαι ο αυλός, είσαι οι άπειρες πνοές
Είμαι οι χορδές , είσαι τ΄αόρατα χέρια
στη μυστική μελωδία νιογέννητων άστρων
Μετράω το φως με το τρέμισμα των φτερούγων
Από τον πιο μικρό στεναγμό των μπουμπουκιών
Ίσαμε την ακούραστη επιμονή της ρίζας 
Βαθαίνω στο χώμα πλεγμένος μαζί σου
Ρουφάω αχόρταγα τους χυμούς σου
Και μεγαλώνω στους βλαστούς 
Εσύ δροσιά ανέμου στις κορφάδες
κι εγώ όλες οι άνοιξες που θα ρθουν 
Υψώνομαι απροσμέτρητος
Κορφογραμμές που πανε και πανε……
Συνδιαλέγομαι το αχανές με τη λαλιά του απέραντου 
Οι μέρες μου εσύ , οι νύχτες μου εσύ
το στερέωμά μου εσύ , 

τα είκοσι φεγγάρια του πόθου μου εσύ 
Χαράζουν τα μάτια σου κι ανατέλλει η ανέλπιστη πίστη…
Ω! θρησκεία των σπλάχνων μου!
Εκεί που σώθηκε η αλήθεια μου
κτίζω το σώμα μου εκκλησιά 
Ασπροβαμμένη με τις λάμψεις της πιο βαθιάς ροής
Αγγελοι τα λόγια σου, με αγιογραφούν 
εικόνες που δακρύζουν θαύματα, 
σεπτές μορφές ονείρων 
με τάματα σιωπές ασημωμένες 
Το στήθος μου τέσσερεις κίονες που ορθώνονται
ίσαμε το θόλο όπου χάραξα τη μορφή σου ανεξάλειπτη 
Ιερουργείς 
Εκκλησιάζομαι… 
Σε δέομαι γονυκλινής 
γίνομαι ολάκερος μια προσευχή 
που αγγίζει το θεό της….

Εσύ η Αγάπη μου...
Κοιλάδα στο σώμα μου βαθιά
πλασμένη από ένα δικό σου κομμάτι Απρίλη.
Βροχή πυρωμένη
από σμιξίματα ουρανού και αβύσσου
που ξεσπάει από ύψη
και τη γεμίζει ριγητά
τρεχούμενα νερά για διψασμένα κοπάδια ελάφια μάτια.
Εσύ η Αγάπη μου, η σιγαλιά της νύχτας
το υψίφωνο τρυγόνι που εισάγει το ορατόριο
η παιδική χορωδία του στήθους
που ξεσπά σε αλληλούια
το θαύμα σου να υμνήσει.
Σε αγαπάω
γιατί στα μάτια σου βρήκα τα πεφταστέρια
ζωντανά ακόμα να ανασαίνουν.
Σε αγαπάω 
γιατί για σένα επέστρεψαν τα χελιδόνια
και χτίσανε ονειροφωλιές βαθιά μες στην καρδιά μου.
Γιατί είσαι μια κιονοστοιχία ανάμεσα στους σταυρούς.
Γιατί είσαι η αστροφεγγιά
στα καθημερινά μου άδεια ομοιώματα.
Σε αγαπάω 
γιατί μια ολόκληρη έρημος
γίνεται ένα τρεμάμενο πουλί μες στις παλάμες σου.
Γιατί γεννάς τρακόσιες καρδιές στο ένα μου σώμα.
Σε αγαπάω . 
Και γίνομαι άνοιξη ανάμεσα στις αμυγδαλιές σου..

Και άλλο – θυμήσου - δε ζητώ, παρά μόνο..
Να κρατάω το χέρι σου
το κοχύλι στην άκρη του κόσμου μου ..
Ν΄ανασαίνει η ψυχή 
στον αχό του πελάγους σου
θάλασσά μου ..
Μόνο 
Να σφίγγεις το χέρι μου 
Να πάψει το μάτωμα 
της καρδιάς που κρατάω για σένα..
καρδιά μου ..
Μόνο.. 
Να με κρατάς σφιχτά 
Να σωθώ ..
Να βαθαίνει η γραμμή
της ζωής που μου δίνεις
ζωή μου..

Εμείς το τελευταίο δρομολόγιο για παράδεισο
Μαζί . Να φυγαδεύσουμε τα εναπομείναντα πουλιά….
Να αλλάξουμε το πεπρωμένο.
Κι ο ρυθμός της αγάπης μας να σμιλέψει το χρόνο
ν΄ αναδυθεί αιώνιο γλυπτό το αγκάλιασμα
Μορφή μοναδική .
Απόκριση . Ζωής στη ζωή . 
Κι απάντηση . Ζωής στο θάνατο

Σε αγαπάω . 
Κι είναι γραφτό Στα σπλάχνα μου.
Να σ’ αγαπάω ίσαμε
δεν θα είμαι παρά 
πνοή
για να προφέρω το όνομα σου…
Το όνομα σου…
Η δική μου
Κατάδικη μου προσευχή
Στην απεραντοσύνη σου
………………………..
Κι αν κάποτε χαθώ ..χαθείς 
Θυμήσου . 
Στον άλλο μας ουρανό
θα πνεύσω να σε βρω….
Θυμήσου .. Να με γνωρίσεις,
να καταλάβεις ότι είμαι εγώ
εκείνη η κόκκινη ψυχή
με τη γαλάζια φλόγα
στο ανεξίτηλο εντύπωμα
που μου έχει αφήσει η μορφή σου
Θυμήσου .. 
Θα πνεύσω να σε βρω
Για να σε σφιχταγκαλιάσω
Για μια στιγμή και πάλι..

                                                 

                                                        artist Lauri Blank

Πιο πολύ έρωτας, πεθαίνεις!!!

Ευχαριστούμε κύριε Παπαχρόνη

γι' αυτό το αριστούργημα!!! 

   Voula Kapiri

  Σ' αγαπώ (ποίηση Κ. Παλαμάς)

ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΙ

Ουαί υμίν υποκριταί, 

Ιούδες, Γραμματείς και Φαρισαίοι!

Ο καιρός γαρ εγγύς!

Τρέμετε τη στιγμή που οι μάσκες σας

φθαρμένες από την πολυχρησία

θα αδυνατούν να σας καλύψουν,

τρέμετε τη στιγμή που θα πέσουν,

τη στιγμή της αποκάλυψης

σαν θα γκρεμίζεστε στα βάραθρα

που σκάψατε οι ίδιοι, εσείς

οι σπουδαίοι για τους άσημους.

Δεν θα έχει λαγούμι 

να κρύψει τα φρικτά σας αίσχη,

κανένα ποτάμι δεν θα μπορεί

να ξεπλύνει τα βρώμικα χέρια σας.

Τρίζουν τα οστά των προγόνων μας,

σείεται η γη, φλόγες ξερνάει,

τα νερά απομακρύνονται αηδιασμένα,

η θάλασσα τραβιέται απ' την ακτή,

αρνείται η πλάση την κακοποίηση της, 

σας αρνείται το σύμπαν!

Ουαί, υμίν κανίβαλοι 

που ντυθήκατε τη στολή του ψεύδους 

και στήσατε καρναβάλι σ' όλη τη γη. 

Ευτυχώς υπάρχει τέλος για κάθε αρχή,

ουράνιο τόξο μετά τη βροχή,

τη νύχτα ακολουθεί το ξημέρωμα, 

η ηλιόχαρη ανατολή!

Σκληρό το σιδηρούν προσωπείο

μα η αχίλλειος πτέρνα τόσο τρυφερή!

 ~ ~ V. K. ~ ~

 Voula Kapiri

                                                        

                           Art of Diplomacy ~ Michael Cheval

Σ' ΑΓΑΠΩ

Δυο λέξεις μόνο 

    "Σ' αγαπώ" 

πόσο πολύ, πόσο βαθύ,  

απόλυτο, καταλυτικό, 

απέραντο σαν ουρανός!

Αχ, η ανάσα του η ζεστή, 

χαράς ζωντάνια, θείο φως!

Όμορφη πόλη, γιορτινή,

όλο φωνές και μουσική,

αναγεννιέται η ψυχή

στην άγια λάμψη.

Πόλη αγαπημένη εσύ, 

χρυσή μου, όμορφη πόλη!

Μια αγκαλιά το "σ' αγαπώ"

σε ενεστώτα διαρκείας

παθητικά ενεργητικό,

η αύρα του, η θαλπωρή, 

φλόγα απαλή, μεταξωτή

που τη ζητάς να σε τυλίγει!

Γλυκό χαμόγελο η ζωή,

φιλί, τραγούδι, ευχαριστώ!

Το ανέφικτο, εδώ εφικτό,

το όνειρο, θαύμα αληθινό!

Για σένα πλάσμα εκλεκτό

που ζεις μ' όλη σου την ψυχή, 

αυτό το σπάνιο "σ' αγαπώ"!

~ ~ V. K. ~ ~

Voula Kapiri

                                                                  

ΑΝΟΙΞΗΣ ΣΕΡΕΝΑΤΑ

                                     "Primavera"  by Sandro Botticelli         

Γλύκανε απόψε η γειτονιά, νερατζανθοί και πασχαλιά,

μελένια έπεσε η νύχτα,
στο φλάουτο της Άνοιξης, αλάφρυνε το βήμα!
Ώρα την ώρα έρχεται, το μαρτυράει τ' αγέρι,
ο ένας μετά τον άλλο οι οιωνοί,
άγουρα ψαλιδίσματα, καλέσματα, κελαηδισμοί.
Στης φύσης την πρεμιέρα όσοι πιστοί,
συλλειτουργοί κι αγαπημένοι, επίτιμοι προσκεκλημένοι,
της χάρης της οι κοινωνοί, μακάριοι, ευλογημένοι!
Μιλημένα λες είναι τα σώματα,
τ' άστρα, η γη, τα νερά, μύρια αρώματα,
η αυγή, των θαυμάτων τα χρώματα!
Μιλημένα σκιρτήματα, η σκισμάδα στο βλέμμα σου
και το κύμα της έκστασης στης ψυχής σου τα πόδια!
Μεθυστική ως τα μύχια η μουσική της πάλλει,
η πολυπόθητη Άνοιξη στην ώρα της και πάλι!
Πριγκίπισσα αληθινή, δροσάτη, ντελικάτη
με την αβρότητα της στην παλάμη!
Πολύτιμα αγριολούλουδα, ξεπεταρούδια ζωηρά,
ως κάτω κι απ' τα πάλλευκα, τα κρούσταλλα χαλιά,
μικροί κουρσάροι που αθώα σου κλέβουν την καρδιά,
νιούτσικα τρεχαντήρια που με πολύχρωμα πανιά
ξανοίγονται στης μάνας γης τα φωτερά πελάγη,
στης Δήμητρας την αγκαλιά!
Αμβρόσια η Σερενάτα της, μιας πεταλούδας χάδι,
γλιστρά απ' τ' ανοιχτό σου παραθύρι,
η εφηβική της αύρα σε τυλίγει!
Μοσχοβολάει η ανάσα της, ασφόδελο κι αμυγδαλιά,
κάθε ανάσα και φιλί,
φλόγες ανάβουν, κόκκινα, της παπαρούνας χείλη
και του κορμιού της τ' άρωμα, αχ!
Παράδεισος! σαγήνη!
Ίριδες, κρόκοι, νάρκισσοι, μανόλιες και λεμονανθοί,
κόσμημα θείο, αγγελικό, στα τρυφερά της στήθη
της Παρθενίας, της χαράς οι λευκοί κρίνοι!
Προσφέρει όλες τις χάρες της, μ' όλες της τις αισθήσεις
και πως να μην παρασυρθείς κι αμαχητί παραδοθείς
στη θελκτική της ομορφιά, στο ερωτικό της κάλεσμα,
στον οργασμό της φύσης!
“Αγαπημένη αίσθησις” η κάθε της επιστροφή
κι εμείς στη λιτανεία της, προσκυνητές της ταπεινοί!
Στ' ακριβοθώρητα όνειρα, πλώρη για λάγνες πλεύσεις,
στις ποθεινές της Άνοιξης, ροδώνες υποσχέσεις!
                                                        
                                                          "Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
                                                                       αγαπημένη αίσθησις" 

                                                                           Κ.Καβάφης
~ ~ V. K. ~ ~
Voula Kapiri
24/3/2019

                                                                  artist Kinuko Craft

                                                

                                              "Spring of life" Stamatis Spanoudakis